Ξαλαφρωμένος φεύγεις από Δημόσια Υπερεσία (έτσι την αποκάλεσε ο επί της υποδοχής αρμόδιος) γιατί απρόσμενα εύκολα ξεμπέρδεψες με το τέρας. Η χαρά σου δεν κρύβεται τόσο που δεν περιμένεις καν το (πιθανώς made by Μπαμπούλας) ασανσέρ, που σ’ έφερε και ξεκινάς να κατεβαίνεις τα σκαλιά ανάλαφρος. Δεν υπολογίζεις όμως ούτε τα ίσια πατούμενα σου ούτε το ανισοϋψές των σκαλιών διότι εκτιμάς τους παλιούς εμπειροτέχνες και υποθέτεις πως τα μαστόρια επί Πιπινέλη, που χτίστηκε το κτίριο της Υπερεσίας, κάτι σκάμπαζαν. Κι όμως απατάσαι και παραπατάς,  γλιστράς κι απογειώνεσαι: βλέπεις πια από ψηλά τον κόσμο.

Τρία δευτερόλεπτα. Μόνο τρία δευτερόλεπτα  πτήση. Αρκετά για να δεις στην αργή κίνηση της μνήμης καταρχήν το κινητό σου να φεύγει από το δεξί σου χέρι, να στουκάρει στον τοίχο απέναντι και αμέσως μετά να κομματιάζεται στα σκαλιά. Νιώθεις ιπτάμενα τα 80+ έως 90 κιλά σου να ζηλεύουν δόξα Λιονέλ Μέσι έτοιμου για ανάποδο ψαλίδι μπρος στην εστία. Οχι, δεν ακούς από κανένα να αναφωνεί «Άλα της… παρκούρ ο μπάρμπας»!!!

Το ένστικτό επιβίωσης σε κάνει στα ίδια τρία δευτερόλεπτα να θυμηθείς πως τα μαστόρια επί Πιπινέλη έβαζαν κάγκελα στις σκάλες. Τεντώνεις ενστικτώδικα το αριστερό χέρι για να πιαστείς από το κιγκλίδωμα. Ναι, τα καταφέρνεις κι αρπάζεσαι και η κίνηση αυτή στο τρίτο δευτερόλεπτο μαζί με την τσάντα στην πλάτη σε σώζουν και σε βοηθούν να μη σκάσεις σα καρπούζι στα σκαλιά  του Πιπινέλη. Πέφτεις στο πλαϊνό αριστερό ..χοιρομέρι, κουτρουβαλιάζεσαι ως το τέλος της σκάλας αλλά ζεις!!!

Γύρω κανείς για βοήθεια αλλά σηκώνεσαι- έλα ρε, δεν είσαι και στην ηλικία με τις γνωστές ρίμες σε -έσιμο. Μαζεύεις τα κομμάτια –τα δικά  σου και του κινητού- και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πώς και τι. Μετρώντας τις απώλειες βλέπεις το κινητό (όχι τίποτα ακριβό βέβαια) κατεστραμμένο, το χοιρομέρι κλαταρισμένο αλλά νιώθεις τον αριστερό σου ώμο να πονά αφόρητα και να καίει. Κοτζάμ (η πλέον αξιόπιστη ελληνική μονάδα μέτρησης) ενενήντα κιλά κράτησε ο καημένος ο ώμος και μάλιστα οριακά και αριστερά πίσω τεντωμένος-πού ν’ αντέξει…

Αλλιώς τη φανταζόσουν την έξοδο από την Υπερεσία αλλά με χίλια ζόρια και πόνο ανυπόφορο βρίσκεσαι στο δρόμο. Θες να πέσεις κάτω, να σφαδάσεις, να ουρλιάξεις, να πάρεις τον γιατρό σου αλλά πώς; Το κινητό χίλια κομμάτια στο back pack κι έρχεται το μέγα δίλημμα, η στιγμή ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις: προς τα πού να κατευθυνθείς, πού να πας και σε ποιον να προστρέξεις; Απ’ τη μια τραυματίας, από τύχη survivor και βαριά πονεμένος κι απ’ την άλλη χωρίς κινητό – ποιον να ειδοποιήσεις και πώς να επικοινωνήσεις;

Κανονικά θα έπρεπε το κείμενο να σταματά εδώ και να έμπαινε σε ψηφοφορία των αναγνωστών τι θα ήταν το σωστό να κάνεις αμέσως μετά. Ομως θα σε δώσω και θα σε προδώσω: έτρεξες με πόνο αφόρητο, τόσο που να σου έρχονται δάκρυα στα μάτια και κραυγές στο στόμα, κατευθείαν στο πλησιέστερο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας της εταιρίας σου, ζήτησες ένα ίδιο κινητό μ’ αυτό που έσπασε και μόνον όταν σου είπαν πως υπάρχει το ίδιο μοντέλο άμεσα διαθέσιμο μ’ όλες τις χρήσιμες σε σένα εφαρμογές, ρώτησες: «Ρε παιδιά, υπάρχει κανένα φαρμακείο εδώ κοντά;».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News