Ξεκίνησα να παρακολουθώ την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στο Ρίο. Σχεδόν αυτόματα ήρθαν στο μυαλό μου τέσσερις, όλες κι όλες λέξεις, από ένα ποίημα ενός εκ των πλέον αγαπημένων μου ποιητών, του Καριωτάκη. «Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις…». Κι ας είναι ανίερο να πετσοκόβεις ένα ποίημα. «Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις…». Που σου ιδρώνουν συναίσθημα ανεξάρτητα από νοητικές διαδικασίες.

Ναι, βουρκώνω. Ναι, συγκινούμαι. Αντικρύζοντας τη σημαία της χώρας μου, αντικρύζοντας τις σημαίες όλων των χωρών να τις αναδεύουν χαρούμενα πρόσωπα, εμβαθύνοντας τον συμβολισμό των σπόρων που υποτίθεται θα φυτευτούν σε κάθε τόπο, ακούγοντας τη συνοδεία μιας κιθάρας, για τον εθνικό ύμνο μιας Βραζιλίας που τη δονεί ο ρυθμός αλλά και το δράμα.

Βεβαίως γνωρίζω το οικονομικό βάρος της διοργάνωσης μιας Ολυμπιάδας. Βεβαίως γνωρίζω ότι αυτό μπορεί να επιβαρύνει δυσανάλογα ανέντιμα τον προϋπολογισμό μιας χώρας, που οι κάτοικοί της τρώνε τη φτώχεια με τα χέρια. Πόση χρεοκοπία πια! Πάνω σε χρεοκοπία; Βεβαίως γνωρίζω, ότι ελάχιστα κράτη μπόρεσαν να διαχειριστούν το «αύριο» μιας ανάλογης διοργάνωσης. Βεβαίως με μελαγχολούν, 26.000 κενές θέσεις σε ένα στάδιο γιατί με τον τρόπο τους ωρύονται διαμαρτυρία. Βεβαίως οι αθλητές «τούμπανο» και τα ρεκόρ, που με τίποτα δεν μπορεί ν΄αντιστοιχούν σε ανθρώπων δυνατότητες, ξεκαθαρίζουν ότι το ολυμπιακό «παιχνίδι», είναι ένα άνευ ουσίας παιχνίδι, που φτάνει να μετρηθεί και ως τραγικά επικίνδυνο. Και το «κουκούλωμα» όλου αυτού, αυτού που όλοι καταλαβαίνουμε αλλά κάνουμε τους «κινέζους», το μετράω ως ακόμα πιο τραγικό. Βεβαίως γνωρίζω ότι κανένα από τα πρωτογενή ιδεώδη του Ολυμπισμού δεν δικαιώνεται στις σύγχρονες διοργανώσεις. Ολα αυτά τα γνωρίζω κι άλλα τόσα που θα μπορούσα να συμπληρώσουν έναν μακρύ κατάλογο. Αλλά….

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις. Και όσο και να ξέρω, ότι αυτοί οι πέντε κύκλοι, που συμβολίζουν πέντε σφιχταγκαλιασμένες ηπείρους, είναι το πιο ειρωνικά ουτοπικό σύμβολο που θα συναντήσουμε ποτέ στη ζωή μας. Και όσο, αναμετρώντας τα χρόνια μου, να αντιλαμβάνομαι ότι δεν μου χωράνε «αθωότητες» για εναγκαλισμούς πληθυσμών και ιδεώδη… Οπως και να το κάνεις, είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις…

Σε κάθε τελετή έναρξης, ναι, βουρκώνω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News