Δείτε πόσο βολικό είναι:

Απεργούσαν τα μέσα (όσα απεργούσαν) και είχαμε:

Τον Πρωθυπουργό να απευθύνει σουρεαλιστική ομιλία με νεοσταλινικού τύπου διαδικασία στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ηλθε, μίλησε, έφυγε. Ούτε στις κορυφαίες στιγμές του Ανδρέα Παπανδρέου που όλοι λατρέψατε δεν ήταν έτσι. Σοβιέτ κανονικό, αλλά θα μου πεις Κνίτης ήταν το παιδί, τι να κάνει, έτσι έμαθε, μην κοιτάς που αργότερα είχε την επιφοίτηση του ανανεωτικού πνεύματος της Αριστεράς (και της προόδου).

Και από φωνές διαφοροποίησης; Αντέδρασε ο Καραγιαννίδης από τη Δράμα, που είναι και« 53+» (όχι στην ηλικία, στην εσωκομματική τάση).

«53+» και μάλιστα πολύ «+» είναι και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που εν μέσω απεργίας έστειλε την επιστολή «απόγνωσης» στο Eurogroup για να δηλώσει ότι δεν μπορούν να περάσουν τα μέτρα από καμία δημοκρατική κυβέρνηση. Στο ίδιο γλέντι θεατές. Τώρα το ανακάλυψε ο θεός της μπάλας; Τόσες βδομάδες διαπραγματεύεται, πώς του ξέφυγε; Και έβαλε και την απειλή (που βέβαια είναι και πραγματικότητα) ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει «failed state» (αποτυχημένο κράτος) και βρίσκεται σε ευαίσθητη περιοχή λόγω Προσφυγικού και άλλων δαιμονίων (πολιτική αναταραχή στην Τουρκία, τσαλίμια Ερντογάν στη συμφωνία με την ΕΕ κλπ).

Και μεις; Ο περιβόητος κλάδος των «ευνοημένων»; Με τις εφημερίδες που έχουν χάσει τη μπάλα, τις τηλεοράσεις  υπό την δαμόκλειο σπάθη χρεών και οφειλών κάθε είδους, τι κάνουμε;

Την πλήρη κατάρρευση των θρυλικών πια «κόκκινων γραμμών»:

Ο Ευκλείδης (53+) Τσακαλώτος κάπου στη  βαθιά νύχτα της Παρασκευής θυσίασε το αφορολόγητο των 9.100 και τα έκανε 8.636 ή κάτι τέτοιο, και ας έσκιζε τα πουκάμισά του λίγες μέρες πριν για το αντίθετο. Αφού δεν είναι 9.100, δεν έχει σημασία.

Και ο σύντροφος Πάνος Σκουρλέτης, το πρώτο βιολί του ανένδοτου με τους κονκισταδόρες της Eldorado Gold, που ρουφούσαν το αίμα και τον χρυσό της Χαλκιδικής στις Σκουριές, μέσα στη ζούλα έδωσε την άδεια για επανέναρξη των εργασιών.

Τέτοιος κομπογιαννιτισμός και να μην υπάρχει ενημέρωση; Πόσο βολικό αλήθεια, πόσο τραγικό συνάμα.

Και μεις; Ο περιβόητος κλάδος των «ευνοημένων»; Με τις εφημερίδες που έχουν χάσει τη μπάλα και κυκλοφορούν από αυτοματισμό, τις τηλεοράσεις  υπό την δαμόκλειο σπάθη χρεών και οφειλών κάθε είδους, με τα «γατόνια»-λαμόγια που μπουκάρουν ξανά στο χώρο μπας και μασήσουν τίποτα, τι κάνουμε;

Απεργία για «να μάθουν» (οι κακοί) ή απεργία για να μη μάθουν (οι πολίτες); Ιδού η απορία, ιδού και το αδιέξοδο (χρησιμοποιώντας τη γνωστή από τα Μαθηματικά μέθοδο της αντικατάστασης, όπου «αδιέξοδο» εφαρμόστε «πήδημα» και η λύση είναι δική σας).

ΥΓ1. Και κάτι ακόμα. Οι συνάδελφοι που βρίσκονται στις κορυφές των συνδικαλιστικών ενώσεων (κάποιοι από αυτούς έστω) έχουν διατελέσει επιτελικά στελέχη σε ΜΜΕ. Τα προαναφερθέντα πολιτικά ζητήματα δεν θα τους δίναν μία ωραία πρώτη σελίδα ή ένα καλό δελτίο ειδήσεων; Αρα γιατί σιωπούμε; Πού είναι το δημοσιογραφικό κριτήριο της αξιολόγησης; Δεν θέλω να πιστεύω ότι «υποτιμούμε τα θέματα» (που λέμε και στο συνάφι), γιατί αυτό ακολουθείται σε διαδρόμους και γραφεία από άλλους, «ευγενείς» χαρακτηρισμούς…

ΥΓ2. Οσο για τις διεργασίες που άρχισαν με αφορμή την προηγούμενη απεργία, καλώς άρχισαν και καλώς να συνεχίσουν και ωραίο το πλαίσιο της κίνησης των «200+» (που λέω εγώ) για «Ανοιχτά ΜΜΕ». Θέλω όμως να σημειώσω ότι η ουσία δεν είναι να δημιουργηθεί ένα απέναντι «μπλοκ» ή ένα άλλο «μαγαζί» (συνδικαλιστικό). Ζητούμενο είναι να οδηγηθούμε σε μία ουσιαστική αναδόμηση -και όχι ανακαίνιση- του υπάρχοντος σωματείου. Δεν έχει νόημα μία «ορθόδοξη ΕΣΗΕΑ» και μία «ΕΣΗΕΑ Εσωτερικού». Εχει νόημα ΜΙΑ ΕΣΗΕΑ, ομπρέλα – ασπίδα για όλους σε όλα τα Μέσα, συντονισμένη στο πνεύμα της εποχής, με εντελώς διαφορετική συνδικαλιστική τακτική πέρα από το τρίπολο «στάση εργασίας, 24ωρη απεργία, απειλή για 48ωρη – διαρκείας», με τεντωμένα αυτιά στα νέα μέσα και στους νέους τρόπους διαχείρισης και διανομής της πληροφορίας. Με πραγματικό μητρώο δημοσιογράφων, αλλά δημοσιογράφων, και χωρίς μάσκες δήθεν αντικειμενικότητας ώστε να μπορούμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια χωρίς να αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο «αλήτης» και ποιος ο «ρουφιάνος». Δύσκολο;

Και μην ξεχνάτε:

«Οταν ο κόσμος μας θα καίγεται / όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται / εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω / τις μέρες τις παλιές»

«Οι παλιοί μας φίλοι», Διονύσης Σαββόπουλος, 1966

Βέβαια θα μου πείτε, τώρα πια ούτε ο Σαββόπουλος δεν θυμάται τον Νιόνιο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News