Την Αντωνία την πάω. Μάλλον πιο πολύ. Την Αντωνία την εκτιμάω. Με «-αω» ως κατάληξη, για να κρατάει πιο πολύ ο ήχος της λέξης.

Η Αντωνία με τον σύζυγό της Άρη, έχουν ένα εστιατόριο πάνω στη θάλασσα, στα Υστέρνια της Τήνου, το «Θαλασσάκι». Είναι μια όμορφη περιπέτεια να φτάσεις ως εκεί, ξεκινώντας από τη Χώρα με κατεύθυνση Πύργο.

Ένα σαγηνευτικό, καθηλωτικό τοπίο, με μπόλικες στροφές και γοητευτικά γκρέμια. Το μαγαζί αυτό θα ήθελα να μπορούσα να το παρουσιάσω ως δείγμα του πώς πρέπει να συστήνουμε τη χώρα μας στους ξένους. Τόσο πολύ που έχει εντρυφήσει η μαγείρισσα, στα υλικά του τόπου, στα βοτάνια και στα χόρτα, στην παράδοση, μα πιο πολύ στη επιδεξιότητα και στα σοφά μυστικά – που κάνουν όμως τη διαφορά- των απλών σπιτονοικοκυρών.

Αυτές τις απλοϊκές γυναίκες έχει κατασκοπεύσει από μικρό παιδί η Αντωνία. Πρώτα εμπέδωσε την ευλογία της απλότητας και μετά προχώρησε σε αναζητήσεις. Βλέπετε, είναι αλλεργική σε κάθε είδους ξιπασμού και το κάθε τι στη ζωή της έχει αισθητική. Όπως βέβαια καταλαβαίνετε, σύντομα η Αντωνία έγινε γνωστή και το εστιατόριο της, καταχωρήθηκε στα must. Κι άλλο τόσο must είναι να σε μουσκέψει το κύμα από κάποιο περαστικό καράβι ενώ τρως.

Tην Δευτέρα του Πάσχα ήμασταν εκεί. Το μαγαζί τίγκα. Και ξαφνικά, από τις κουβέντες των ανθρώπων ένα γύρω… κάτι για «Ο πρίγκηπας» και δώστου «Ο πρίγκηπας», που άλλοι το προφέρανε κανονικά κι άλλοι με ειρωνεία, έστρεψα να δω τι συμβαίνει. Και αναγνώρισα τον Νικόλαο, την Τατιάνα και μια παρέα. Το πρώτο που λες με το που τους βλέπεις είναι «Ωραίο ζευγάρι». Μετά χαζεύεις κι άλλα. Τι; Τον τρόπο, για παράδειγμα, που προσπαθούν οι άνθρωποι να τους φωτογραφίσουν στα κρυφά. Όλοι στήνουν για ξεψάρωμα κάποιον δικό τους σε πρώτο πλάνο ενώ σαφώς ενδιαφέρονται για τα πίσω. «Κάνε ρε, πιο δεξιά, να χωρέσω και την Τατιάνα», «Σκύψε, ρε μαλάκα, να μπορέσω να τον πάρω τώρα που δεν κοιτάει προς τα εδώ».

Το δεύτερο είναι το ύφος των ανθρώπων που συνοδεύουν έναν «διάσημο» και που συνήθως είναι «πιο ύφος» από του «διάσημου». Το τρίτο είναι η ανεπιτήδευτη απλότητα και ευγένεια του συγκεκριμένου. Σας ακούγεται μικροαστικούλη αυτό που λέω; Και μένα. Αλλά έχω καταγεγραμμένα, ως ψυχικό τραύμα, ένα σωρό ανθρωπάρια με το επηρμένο ύφος μιας δανεικής εφήμερης εξουσίας. Κάθε λογής «Παπαντωνίου». Τον θυμάστε; Τον Ρουσόπουλο να του κρατάνε την ομπρέλα; Κάθε πολιτική «σειρά» και οι «σημαίες» της. Τώρα Γεροβασιλείου, Σταθάκης. Κατρούγγαλος. Άσε τι ζήσαμε και με τη Ζωή!

«Σήμερα θα μιλήσει στην τηλεόραση ο Βασιλιάς» θυμάμαι τους μεγάλους να λένε. Έστησα και εγω με τη φαντασία μου, ότι τέλος πάντων είχα ως εικόνα, από τα παραμύθια. Μια κορώνα στο κεφάλι…

Τέλος πάντων, πάμε ξανά στη δική μας σκηνή. Μετά από λίγο κατέπλευσε και ένα τεράστιο σκάφος, ένα ουάου που έδεσε αρόδο και το τέντερ του μετέφερε τον κόσμο του. Άντε να δούμε ποιους άλλους θα δούμε αναρωτηθήκαμε. Άμαθοι σε τούτο το νησί στα κοσμικά. Να φανταστείς όποτε βλέπουμε ελικόπτερο «Παναγιά μου, κάποιος θα αρρώστησε» λέμε και τραβάμε ένα σταυροκόπημα για καβάτζα. Μα εν προκειμένω, μια ομάδα τούρκων επιχειρηματιών που κατέφθασαν και που έλεγαν και ξαναέλεγαν στους ιταλούς φίλους τους για τον Τηνιακό παράδεισο που είχαν ανακαλύψει.

Και γω, από τη μια εκτίμησα την Αντωνία που παρέμεινε προσηλωμένη στην κουζίνα της. Ούτε χαιρετούρες, ούτε δημοσιοσχετίστικες τσιριμόνιες. Και βεβαίως χαιρόμουν για τα χρήματα που αιματοδοτούν τη χώρα μας, ιδίως στις μέρες μας, μέσω του τουρισμού αλλά – ας μείνει αυτό μεταξύ μας- έκανα και ένα ωχ! για το νησάκι «μου». Σε τούτον τον τόπο, είναι μη και δοθεί «σύρμα» για παράδεισο. Το βάζουμε, λες γινάτι, να τον μετατρέψουμε σε κόλαση.

Α! Να σας πω και για τη φωτογραφία που έβγαλα με τον Νικόλαο; Δεν το είχα καημό αλλά μπήκε ο διάολος μέσα μου «Όλοι προσπαθούν να σας βγάλουν κρυφά μια φωτογραφία. Να σας βγάλω εγώ μια φανερά;» «Μετά χαράς» είπε εκείνος και σηκώθηκε από τη θέση του. Θα τη δείξω στην εγγόνα μου να μελετήσω την απομυθοποίηση στα μάτια της. Την ίδια που είχα ζήσει στην παιδική μου ηλικία. «Σήμερα θα μιλήσει στην τηλεόραση ο Βασιλιάς» θυμάμαι τους μεγάλους να λένε. Έστησα και εγω με τη φαντασία μου, ότι τέλος πάντων είχα ως εικόνα, από τα παραμύθια. Μια κορώνα στο κεφάλι… Μια κορώνα να! Μια μπέρτα με γουνάκι ως ρέλι… Μια μπέρτα να!

Και είδα τελικά στην οθόνη την ασπρόμαυρη εικόνα ενός ανθρώπου με κοστούμι. Τόσο γυμνός που μου φάνηκε ο Βασιλιάς! Κάπως έτσι εμπέδωσα ότι οι βασιλιάδες είναι για τα παραμύθια. Εν αντιθέσει με τους βασιλικότερους των Βασιλέων. Γι΄ αυτούς διατηρώ πάντα μια έντονη ανησυχία όταν τους μεθάει η εξουσία και κυρίως όταν αναλαμβάνουν τη σωτηρία μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News