Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου παρακολουθούσα τα αποτελέσματα σε φιλικό σπίτι παρουσία γνωστών μου που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν σχέση με την τέχνη και το θέαμα. Βλέπαμε τα σφιχταγκαλιάσματα του Αλέξη Τσίπρα με τον «αδελφούλη» του Πάνο Καμμένο, τον Βασίλη Λεβέντη να θέλει να κρυφτεί και η χαρά να μην το αφήνει, σχολιάζαμε, κάναμε αναγωγές σε επιθεωρησιακά νούμερα, γελούσαμε – δεν θυμάμαι τώρα, μπορεί και να κλαίγαμε. Στις δηλώσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου όμως, που είχε βρεθεί εκτός Βουλής, έπεσε άκρα του τάφου σιωπή. Τεντώσαμε τα αυτιά μας. Διότι η πρώην Πρόεδρος της Βουλής ξέρει να γίνεται σταρ με όρους σόου μπιζ. Και να βήξει, θα βήξει με τέτοιον τρόπο που θα γίνει θέμα. Οι σταρ δεν είναι πάντα συμπαθείς βεβαίως. Αλλά και το να αγαπάνε να σε μισούν, είναι σταριλίκι.

Πέντε μήνες τώρα εκτός εξουσίας η Ζωή μοιάζει εγκλωβισμένη στο προπετές σταριλίκι της. Σιγά μην κωλώσει όμως. Συνεχίζει τις εξαιρετικές επιδόσεις στο αγαπημένο της σπορ. Να προσαρμόζει την πραγματικότητα στις επιθυμίες της. Οπως ακριβώς κάνουν τα παιδιά. Και όχι τις επιθυμίες της στην πραγματικότητα όπως κάνουν οι ενήλικες. Ετσι τις τελευταίες μέρες δημοσιεύει κάθε τόσο ένα καινούργιο επεισόδιο του φωτορομάντζου (δεν έχει σημασία που δεν υπάρχουν φωτογραφίες, η αναλυτική περιγραφή τις αντικαθιστά) «Ο έρωτας στα χρόνια του Αλέξη».

Διότι οι αναφορές της στις συνομιλίες με τον Πρωθυπουργό έχουν έντονο άρωμα μπουντουάρ. Δηλαδή τα όσα έγραψε η Μαργαρίτα για τον Ανδρέα Παπανδρέου έχουν την βαρύτητα πολιτικού ντοκουμέντου μπροστά στις εκμυστηρεύσεις της «περυσινής κοινοβουλευτικής αρραβωνιαστικιάς». Ελάτε, παραδεχτείτε το! Τα περί τηλεφωνημάτων και sms με τον Τσίπρα δεν σας προκαλούν της ίδιας ποιότητας περιέργεια με τις αποκαλύψεις για το πώς γνώρισε η Μενεγάκη τον Ματέο Παντζόπουλο;

Μοιάζει με ηρωίδα της Κομέντια ντελ Αρτε ή σαν χαρακτήρας του Μολιέρου που αδυνατεί να αφομοιώσει βασικές αρχές ηθικής.

Πολιτική όμως με όρους κλειδαρότρυπας δεν είναι fair παιχνίδι. Διότι πανηγυρικά θα βγει νικήτρια η κλειδαρότρυπα που αναμοχλεύει το μαλακό υπογάστριο. Το ξεμπρόστιασμα άντε να δικαιολογηθεί μεταξύ πρώην εραστών. Μεταξύ πρώην πολιτικών συντρόφων μπορεί να είναι γαργαλιστικό για την κοινή γνώμη αλλά άκρως απαξιωτικό για την πολιτική. Αγαπημένη βέβαια τακτική στα κομουνιστικά πολιτικά ξεκατινιάσματα που αποσκοπούν να βγάλουν τον αντίπαλο από το κάδρο, ό,τι χειρότερο όμως για τη χώρα υπό τις  παρούσες συνθήκες. Το υπουργείο που της πρόσφερε, το άλλο που αρνήθηκε, οι χαρές που δεν έζησαν, η κολοκυθιά με το προεδρείο της Βουλής («Να είναι ο Βούτσης. Γιατί να είναι ο Βούτσης; Και ποιος να είναι; Να είναι ο Λαφαζάνης. Γιατί να είναι ο Λαφαζάνης; Και ποιος να είναι;) έχουν μόνο κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον.

Η μικρή Ζωή όμως δεν κάθεται απλώς και κλαίει επειδή δεν την παίζουν οι πρώην φιλενάδες της. Μαρτυράει, καρφώνει, μαίνεται, συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο κοριτσόπουλο που αρνείται να συνθηκολογήσει με την πραγματικότητα έστω και αν πρόκειται για δική της επιλογή. Μοιάζει με ηρωίδα της Κομέντια ντελ Αρτε ή σαν χαρακτήρας του Μολιέρου που αδυνατεί να αφομοιώσει βασικές αρχές ηθικής. Και που πιστεύει ότι ο μικρόκοσμός της περικλείει ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα. Και οδηγεί σε κατηφόρα με επιτάχυνση νεροτσουλήθρας… Τι να πω; Και εις κατώτερα…

ΥΓ. Η νεροτσουλήθρα αφορά και όσους μέχρι τον Σεπτέμβριο λοιδορούσαν τη Ζωή και τώρα χρησιμοποιούν το «ημερολόγιο της Ζωής» για να χτυπήσουν την κυβέρνηση. Λες και δεν αφθονούν άλλες αφορμές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News