Με το «Narcos» την έχει πατήσει κόσμος. Λογικό. Με τόση κοκαΐνη, γίνεται εθιστικό από το πρώτο επεισόδιο. Και όμως, δεν βλέπεις «χιονοπόλεμο». Αναμενόμενο και πολιτικά ορθό. Η σειρά δεν ασχολείται με αυτούς που καταναλώνουν ναρκωτικά, αλλά με τον μεγαλύτερο παραγωγό της ιστορίας, τον Πάμπλο Εσκομπάρ. Τελείωσα τον πρώτο κύκλο και συνέχισα στο δίκτυο να διαβάζω για το κάθαρμα που προσπάθησε να γίνει μέχρι και σύμβολο αμφισβήτησης. Πήρε, λέει, έξι-επτά δισεκατομμύρια δολάρια από τους Αμερικανούς και είπε να ρίξει μάννα στους φτωχούς ή να αγοράσει το χρέος της Κολομβίας. Ανοησίες. Ο τύπος ευθύνεται άμεσα για τον βίαιο θάνατο τουλάχιστον 4.000 ανθρώπων, μόνο στην Κολομβία. Στην κόλαση πρέπει να παίζει κυνηγητό με άλλες 3.500 ψυχές που σκοτώθηκαν μόνο μέσα σε ένα χρόνο στο Μαϊάμι, στον πόλεμο των συμμοριών της κόκας.

Ο Εσκομπάρ ήταν τόσο κακός που δεν μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία του. Και αν δεις μόνο το Narcos κινδυνεύεις να φας το δόλωμα. Εκεί ο Πάμπλο είναι όμορφος, πράος, σκοτώνει διακριτικά και καταδιώκεται από δύο πράκτορες της DEA που, αν γουστάρουν, ρίχνουν Λατίνες σαν τα κουνούπια. Ο δε ταγματάρχης, ο δαίμονας από πίσω του, εκτός από έντιμος και άτεγκτος είναι και για εξώφυλλο στο Men’s Health. Aν, πάντως, θέλετε μία αφήγηση που να αντιγράφει, σχεδόν φωτοτυπικά, χαρακτήρες και καταστάσεις δείτε την κολομβιανή σειρά «El Patron del Mal».

Εκεί, λένε όσοι γνωρίζουν, είναι σαν να βλέπεις τους πραγματικούς χαρακτήρες να ξαναπαίζουν το δράμα τους. Στην περίπτωση δε, που αποφασίσετε να «το τερματίσετε», τότε η παρακολούθηση της γίνεται πληρέστερη με τον υπολογιστή στα γόνατα ή το tablet ανά χείρας. Βλέπω και ψάχνω. Και μετά σχολιάζω σαν κυράτσα που βλέπει λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα.

Αποσπάσματα από το «Narcos»

Ο Πάμπλο Εσκομπάρ έγινε ο πλουσιότερος εγκληματίας (εντάξει, με τη συμβατική έννοια) της ιστορίας. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 έστελνε κάθε μήνα στις ΗΠΑ 80 τόνους κοκαΐνης. Hγέτης στο καρτέλ του Μεντεγίν. Τα έσοδα του καρτέλ έφτασαν στα 60 εκατομμύρια δολάρια τη μέρα. Αυτό το χρήμα δεν ξεπλένεται ούτε στον Αμαζόνιο. Αγόρασαν σχεδόν όλες τις βιομηχανίες και τις κατασκευαστικές εταιρίες της περιοχής, αλλά και πάλι ήταν αδύνατο να νομιμοποιήσουν τα έσοδα. Αναγκάστηκαν να θάβουν εκατομμύρια. Λέγεται ότι μεγάλα ποσά φαγώθηκαν από τα ποντίκια.

Ενας αστικός μύθος διηγείται ότι κάποτε ο Εσκομπαρ έκαψε στη φωτιά δύο εκατομμύρια δολάρια για να ζεστάνει την κόρη του – δεν ισχύει σίγουρα. Το ράντσο του είχε έκταση είκοσι τετραγωνικά χιλιόμετρα και φιλοξενούσε  ζώα, ως και ιπποπόταμους, από την αφρικανική σαβάνα. Το Forbes τον κατέταξε έβδομο στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους του 1987. Η ομάδα που υποστήριζε κατέκτησε το Copa Libertadores το 1989.

Φοράς μπλούζα με τον Πάμπλο και έχεις ως αναφορά τον ρόλο του ως «Ρομπέν των Δασών», παραβλέποντας την εγκληματική του δράση. Και εντάξει, οι πελάτες του ήταν υπεύθυνοι της επιλογής τους…

Μα, δεν ήταν φιλάνθρωπος; Εξαρτάται πώς το θέτει κανείς. Εκανε τα πάντα για να καλλιεργήσει την εικόνα του Ρομπέν των Δασών. Εχτισε νοσοκομεία, σχολεία, γήπεδα και μία προνομιακή σχέση με την εκκλησία. Προσπάθησε, βέβαια, να χτίσει και πολιτικό προφίλ. Τα κατάφερε και εξελέγη. Εκπροσώπησε μάλιστα την Κολομβία στην ορκωμοσία του Φελίπε Γκονζάλες, στην Ισπανία. Γιατί μπήκε στην πολιτική; Από ιδιοτέλεια και μεγαλομανία. Ηθελε με κάθε τρόπο να πετύχει αναθεώρηση του Συντάγματος προκειμένου να μην είναι εφικτή η έκδοση κολομβιανών πολιτών στις ΗΠΑ. Ηταν η εποχή που η διακυβέρνηση Ρέιγκαν κατάλαβε το μέγεθος του προβλήματος. Δεν ήταν μόνο η Φλόριντα που είχε χάσει τη μύτη και την ησυχία της από την κόκα. Ηταν τα δισεκατομμύρια που έφευγαν μετρητά προς τον Εσκομπάρ. Ο patron διέταξε τη δολοφονία του υπουργού Δικαιοσύνης και ενός πολιτικού αρχηγού. Παράλληλα ξεκίνησε μια επιχείρηση τρομοκρατίας στη χώρα με βομβιστικές ενέργειες (ακόμα και σε εμπορική πτήση), δολοφονίες και απαγωγές. Η κυβέρνηση του έδωσε το δικαίωμα να… φτιάξει τη δική του φυλακή όπου μπήκε για να εκτίσει ποινή μόνο για εμπόριο ναρκωτικών. Φυλακή με καζίνο και γυναίκες… Ταυτόχρονα άρχισε την κουβέντα να επενδύσει στην οικονομία της Κολομβίας κεφάλαια που αντιστοιχούσαν στο εξωτερικό χρέος της χώρας.

Oταν οι Αμερικανοί απέδειξαν ότι συνεχίζει την εγκληματική του δραστηριότητα και από τη λουξ φυλακή του, αναγκάστηκε να αποδράσει. Η αστυνομία τον σκότωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1993, σε μία στέγη στο Μεντεγίν. Η οικογένεια του λέει ότι μάλλον έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του τη χαριστική βολή. Δεν έχει σημασία. Εχει, όμως, ενδιαφέρον πώς ο τύπος «πουλάει» ακόμα και σήμερα ως πρόσωπο, όνομα, ενίοτε και σύμβολο.

Ο γιος του, αν και άλλαξε όνομα, διαλέγοντας ένα στην τύχη από τον τηλεφωνικό κατάλογο, έκανε σειρά ρούχων με το πρόσωπο και τα έγγραφα του μπαμπά. Στην Κολομβία οι τουρίστες θέλουν τόσο Εσκομπάρ, που προκαλούν πια ενόχληση. Και στον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά στην Ευρώπη, το πρόσωπο και το όνομα του τύπου εμφανίζονται σε t-shirts, επιγραφές και ονομασίες μπαρ. Το δε «Narcos» έφτιαξε σε μεγάλο βαθμό το Netflix, μια και είναι παραγωγή του δικτύου.

Μια εξήγηση για όλα αυτά βρίσκεται στις επιλογές που κάνει η ποπ κουλτούρα της αμφισβήτησης. Φοράς μπλούζα με τον Πάμπλο και έχεις ως αναφορά τον ρόλο του ως «Ρομπέν των Δασών», παραβλέποντας την εγκληματική του δράση. Και εντάξει, οι πελάτες του ήταν υπεύθυνοι της επιλογής τους. Εδώ, όμως, μιλάμε για χιλιάδες οικογένειες που πήραν τον άνθρωπό τους μέσα σε κάσα, διαμελισμένο ή με μία σφαίρα στο κεφάλι. Αυτά για την ποπ κουλτούρα είναι παράπλευρες απώλειες σε έναν κόσμο που, ούτως ή άλλως, η δύναμη λούζεται στο αίμα. Αλλοι πάλι «φτιάχνονται» με την αφαίμαξη των gringos. Εκείνοι σνιφάρουν και το χρήμα τους φεύγει για Κολομβία. Και ο Πάμπλο, βέβαια, ήταν οικογενειάρχης, συνεπής στις φιλίες του, πιστός στους συγγενείς του.

https://www.youtube.com/watch?v=x36CpEYpnEU

Eνας πιο πειστικός Εσκομπάρ στο «El patron del Mal», κολομβιανής παραγωγής

Είναι όλα αυτά και κάτι ακόμα: η έλξη που ασκεί το κακό στην αντιεξουσιαστική του εκδοχή. Οι θεατές και οι αναγνώστες λατρεύουν να καταναλώνουν ιστορίες κακών που συγκρούστηκαν με το κατεστημένο, όπως και αν ορίζεται αυτό. Από το λήσταρχο Νταβέλη ως τους Μπόνι και Κλάιντ και από τον Λουτσιάνο ως τον Εσκομπαρ το οργανωμένο, το μεγάλο έγκλημα περιγράφεται ως πράξη ανατροπής. Ως εγχείρημα αμφισβήτησης. Ενώ το έγκλημα πάθους είναι μόνο για στιχουργούς και μελωδούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News