Το ρουσφέτι χορεύεται σαν το ταγκό. Θέλει δυο, που μπερδεύουν και ξεμπερδεύουν τα πόδια τους, που παίζουν δήθεν, με τόσες δα αποστάσεις ενώ κρατιούνται πάντα από το χέρι, ώσπου αγκαλιάζονται στο τέλος περιπαθώς. Ακολουθεί, βέβαια, επόμενος καβαλιέρος για επόμενο «περιπαθώς». Δεν είναι εύκολο πράγμα το ρουσφέτι. Είναι ολόκληρο project! Απαιτεί εξάσκηση. Για να λιώσεις ένα σωρό «ανθρώπινα» αντανακλαστικά. Να καταπνίξεις το αίσθημα της ντροπής, να θεριέψεις το θράσος, να εξασκήσεις την επιμονή σου σε ακραία σημεία… μέχρι εμμονή, να κάνεις δεύτερη φύση σου τη μίρλα, να γίνεις παραδόπιστος, άπληστος. Ο άνθρωπος που έμπαινε διαχρονικά στο παιχνίδι «ρουσφέτι για μια θέση στο Δημόσιο» ήθελε σαφέστατα ενθάρρυνση. Γι’ αυτό αναλάμβανε τη μύησή του, η αγία ελληνική οικογένεια, βάζοντας το πλαίσιο «Τόσο κόσμο έχουν βολέψει! Στο κάτω κάτω γι΄αυτό τους ψηφίζουμε. Αλλιώς… Από κει πάνε κι άλλοι», «Eννοια σου, αυτοί χρωστάνε σε μας, όχι εμείς σ΄αυτούς!».

Ο ρουσφετοάνθρωπος είναι αχόρταγος. Μόλις τακτοποιηθεί το αίτημα του, αυτόματα βγάζει από το πέτο του σακακιού του, το επόμενο αίτημα. Το οποίο, αν δεν πραγματοποιήσει ο άνθρωπος που τακτοποίησε το πρώτο αίτημα, μετατρέπεται αυτόματα σε «εχθρός», που, «Τι τον πείραζε να βοηθήσει και την αδελφή σου; Τόσο κόσμο έχουν βολέψει». Μια σχέση-ρουφήχτρα. Για την οποία θυσιάζει την έννοια χαρά, ευγνωμοσύνη, κοινή λογική, τη ζωή την ίδια. Αυτή κι αν τη χάνει. Αφού το «πότε βγαίνω στην σύνταξη» ήταν ανέκαθεν το επόμενο του project, την επομένη της πρόσληψής του. Ως υποσχετική του «Τότε θα ζήσω». Κι ας μη δούλευε σκληρά. «Σκληρά» το λογάριαζε στην εικονική του δημοσιοϋπαλληλική πραγματικότητα. Εντάξει! Μάθαινε κι άλλα…. «Να τα βρίσκει». Με τον «Εκάστοτε»… Ακόμα ένα τεράστιο project!… Τελικώς δεν υπάρχει πιο κατάκοπος από τον τελματωμένο! Eχει νόημα να αποδώσουμε ευθύνες σε κάποιον συγκεκριμένο; Eχει νόημα να ρίξουμε το βάρος σε ένα μόνο κόμμα; Στον ίδιο τόπο ζούμε. Το τι μπορούμε πλέον να κάνουμε, είναι το ζητούμενο.

Ζητάω ρουσφέτι από το ρουσφέτι. Αφού η «Αλέξη σ΄αγαπάμε» έχει το know how του συστήματος. Eζησε, ρούφηξε μια ολόκληρη εποχή που φεύγει. Ρετάλια είναι τα νέα ρουσφέτια. Θλιβερά «ό,τι ξέμεινε»

Μέρες τώρα, έχει κολλήσει το μυαλό μου, σε μια φωτογραφία ψηφοφόρου στο Μασκέ Πάρτι της πρώτης φοράς Αριστερά. «Αλέξη σ΄αγαπάμε. Το κεφάλι ψιλά!». Από καθαρίστρια, γραμματέας στα Δικαστήρια. Κρίνοντας από την ηλικία της και την επαγγελματική της σταδιοδρομία κάποιος άλλος «Αλέξης» ασχολήθηκε αρχικά με τον διορισμό της. Κάποιος που θα εισέπραξε όλη τη γκάμα των αισθημάτων της… Από το «Ο Θεός να σας δώσει το καλό που κάνατε για μένα» μέχρι το «Το κάθαρμα! Που του τηλεφώνησα να του πω ότι θα με απολύσουν και είπε “Τι να σου κάνω εγώ;”. Τώρα θα δει μαύρισμα!». Καταμετρώ πόσα ρουσφετοπλάσματα έχει η κοινωνία. Σαφέστατα περισσότεροι. Πόσοι πρέπει να δουλεύουν μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν τη διαβίωση και τη σύνταξη τους. Μπορώ άραγε να εκμαιεύσω κάτι χρήσιμο απ΄όλο αυτό; Αναγνωρίζω ότι οι συγκεκριμένοι έχουν μια δίοδο ανοιχτή με την εκάστοτε κυβέρνηση. Μια δίοδο, που ποτέ δεν κατόρθωσε να βρει ο κάθε χρήσιμος επενδυτής, ο κάθε έντιμος επιχειρηματίας, ο κάθε ανήσυχος έμπορος, ο κάθε εξαγωγέας, ο κάθε σοβαρός επιστήμων, ο κάθε ηρωικός «ιδιώτης». Μιλάνε, μόνο αυτοί, τη γλώσσα των πολιτικών διαχρονικά. Συνεννοούνται αξιοθαύμαστα. Κατορθώνουν να είναι οι «Δικοί τους άνθρωποι». Θυμάστε; «Λέγε με Νάντια». (Α ρε Βαλαβάνη!)

Ρίχνω λοιπόν τα μούτρα μου. Ζητάω ρουσφέτι από το ρουσφέτι. Αφού η «Αλέξη σ’ αγαπάμε» έχει το know how του συστήματος. Eζησε, ρούφηξε μια ολόκληρη εποχή που φεύγει. Ρετάλια είναι τα νέα ρουσφέτια. Θλιβερά «ό,τι ξέμεινε». Για να κρατήσουν, και οι «νέο κύμα-αίμα», την εξουσία τους με νύχια και με δόντια. Τον εαυτό της, η «Αλέξη σ’ αγαπώ», τον βόλεψε γι΄ακόμα μια φορά. Τα δυσάρεστα μαντάτα είναι ότι για το παιδί της… Δεν έχει! Με τις συγκλονιστικές της κεραίες υπόγειας επιβίωσης, δεν μπορεί να μην το έχει αντιληφθεί (κι ας υποκρίνεται το αντίθετο). Αγαπητή μου εφτάψυχη, ζητώ τη βοήθειά σου. Είσαι ο πιο χρήσιμος κρίκος της μιας εποχής ως γέφυρα στην άλλη. Μόνο εσύ μπορείς να μιλήσεις στον Αλέξη! Η ελεύθερη αγορά, η ανταγωνιστικότητα, οι επενδυτές, η απαλλαγμένη από τις αλυσίδες του κρατισμού επιχειρηματικότητα, ο έμπορος με το συγκλονιστικό του ελληνικό τσαγανό επιβίωσης, ο εφοπλιστικός κλάδος που κατέχει την πρώτη θέση διαχρονικά παγκοσμίως…Όλοι αυτοί πρέπει να εμφανιστούν ως ο νέος «Προϊστάμενος». Και κοντά τους, ένα μασίφ φορολογικό σύστημα, μια σβέλτη δικαιοσύνη, ένα Υπουργείο Επιχειρηματικότητας που να ενεργεί με αυτοματισμό για να διευκολύνει, ένα «δημόσιο» σύμμαχος και όχι τρικλοποδιά στον ιδιώτη, μια έρμη παιδεία σύγχρονου πολιτισμού και εποχής. Σε παρακαλώ πες τα στον Αλέξη. Και δείξε γι΄αυτά την ίδια μαχητικότητα. Για να εξασφαλίσεις το παιδί σου. Εσένα θα σ΄ακούσει.

Υ.Γ. Πού φτάνει η ανάγκη τον άνθρωπο!!!!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News