Θυμάστε τις «Παστίλιες για τον πόνο του άλλου» που λάνσαρε ο Χαβιέρ Μπαρδέμ; Ηταν μια καμπάνια ευαισθητοποίησης, η οποία, όταν βγήκε, έκανε επιτυχία. Δεν ξέρω τι απέγιναν οι παστίλιες. Ξέρω, όμως, ότι ο πόνος του άλλου θα είναι πάντα μια ιδανική μπίζνα για κάποιους.

Ο πόνος του άλλου δίνει δουλειές και λόγο ύπαρξης σε μια τεράστια αλυσίδα ανθρώπων, οργανώσεων και επιχειρήσεων. Ολοι αυτοί θα έμεναν χωρίς αντικείμενο, ρόλο και έσοδα, έτσι και ο πόνος εξαφανιζόταν. Δεν υπάρχει υποστήριξη αναξιοπαθούντων χωρίς αναξιοπαθείς. Είναι σαν να λες ότι υφίσταται ΚΚΕ χωρίς εργάτες.

Τώρα που ξετυλίγεται το κουβάρι της Κιβωτού του Κόσμου, έρχεται στο φως και η δυσανεξία της οργάνωσης για τις υιοθεσίες και τις αναδοχές παιδιών. Και ακούγονται διάφορα. Οπως, ας πούμε, η περίπτωση πολύ γνωστής τηλεπερσόνας, που στάθηκε ενεργά στο πλευρό της Κιβωτού, πλην όμως όταν επιχείρησε να υιοθετήσει ένα παιδί, της ζητήθηκε να εκχωρήσει μεγάλο κομμάτι της περιουσίας της στην οργάνωση. Λογικό. Οταν η φιλανθρωπία γίνεται μπίζνα, οι έχοντες ανάγκη μετατρέπονται σε περιουσιακά στοιχεία. Αν μια οργάνωση, που υποστηρίζει παιδιά, διευκολύνει τις υιοθεσίες και τις αναδοχές, τότε θα δει τις δομές της να αδειάζουν. Αλλιώς ζητάς χρήματα με γεμάτα τα κρεβάτια και αλλιώς με άδειους χώρους.

Είναι κυνικό, αλλά συνάμα λογικό. Αν η δουλειά σου είναι η αντιμετώπιση ή η ανακούφιση από ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, όταν αυτό εκλείψει, μένεις κι εσύ χωρίς αντικείμενο. Οσο περισσότερα παιδιά μένουν χωρίς σπίτι, τόσο το καλύτερο για εκείνον που έχει αναλάβει την υποστήριξή τους. Δείτε το και αλλιώς: αν έχετε φτιάξει μια οργάνωση η οποία συγκεντρώνει χρήματα για δράσεις υπέρ των αστέγων, το τελευταίο πράγμα που θέλετε είναι να εκλείψουν οι άστεγοι. Αν διατηρείς ΜΚΟ που δραστηριοποιείται στην υποδοχή και στη φιλοξενία προσφύγων και μεταναστών, προσεύχεσαι για ήρεμες θάλασσες και αθρόες εισροές. Ευτυχώς το νομικό πλαίσιο για τις αναδοχές και τις υιοθεσίες που εισήγαγε η Δόμνα Μιχαηλίδου θέτει αυτές τις διαδικασίες υπό την άμεση επίβλεψη του κράτους. Αρκεί τώρα να επιταχυνθούν.

Η περίπτωση της Κιβωτού είναι χαρακτηριστική. Ενδεχομένως να μην είναι και η μοναδική. Πάνω στη δυστυχία των παιδιών οικοδομήθηκε μία οικονομική αυτοκρατορία του real estate και των τεραστίων οικονομικών εισροών, σε μεγάλο βαθμό με χρήμα που παραμένει «μαύρο» –ποιος, αλήθεια, καταγράφει με αξιόπιστα παραστατικά τις δωρεές που γίνονται με μετρητά σε εκκλησίες ή μεγάλα καταστήματα; Και ο πατέρας Αντώνιος είναι ιερέας, δεν είναι άγιος. Βρέθηκε να είναι απόλυτος κύριος 278 ακινήτων και εκατομμυρίων ευρώ σε μετρητά που κινούνταν με την υπογραφή της συζύγου του. Και όχι μόνο αυτό: έγινε κοινωνικά πανίσχυρος, άνοιγε όλες τις πόρτες, ήταν μια ζωντανή αγιογραφία, σαν και αυτή που τον έδειχνε ως Νώε στις εγκαταστάσεις της Κιβωτού.

Το ερώτημα που τίθεται είναι πόσοι ακόμα υπάρχουν σαν και αυτόν. Πόσα ευαγή ιδρύματα, που λειτουργούν χωρίς οικονομικό έλεγχο από την Πολιτεία, μαζεύουν μετρητά και ακίνητα, ενδεχομένως διευκολύνοντας και κάποιους που θέλουν να ξεπλύνουν χρήμα. Και πόσοι ευσεβείς κύριοι ή κυρίες, που κάθονται πίσω από ένα κουτί εισφορών στην είσοδο της εκκλησίας, βουτάνε το δάχτυλο στο μέλι, επιτρέποντας σε κάποιον άλλον να βάλει και την κουτάλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News