Δεν είναι ωραίες οι ημέρες και θα πρέπει να είσαι αναίσθητος για να μην το καταλαβαίνεις. Ανάβει η μία φωτιά μετά την άλλη, η χώρα έχει από πάνω της ένα σύννεφο καπνού, το τοπίο είναι δυστοπικό και όλο αυτό δεν βρίσκεται κάπου μακριά σου, είναι γύρω σου.

Μόνο που σκέφτεσαι εκείνους που ζουν τον τρόμο της φωτιάς κι όσους έχασαν τις περιουσίες τους, όσο περνάνε από το μυαλό σου, σαν Χορός αρχαίας τραγωδίας, οι άνθρωποι που βρέθηκαν απανθρακωμένοι στα δάση της συμφοράς, αισθάνεσαι ένα βάρος. Θλίβεσαι. Το μόνο που δεν θέλεις εκείνη την ώρα είναι κάποιον να σου υποδεικνύει ποιος είναι ο σωστός τρόπος να στεν0χωριέσαι.

Κι όμως, υπάρχουν πολλοί κριτές της συμπεριφοράς. Ο τόπος δράσης τους, τα κοινωνικά δίκτυα. Ανεβοκατεβάζουν με το ποντίκι την οθόνη και σκανάρουν αναρτήσεις. Μην τυχόν κι έχεις ποστάρει κάποια πιο ανέμελη εικόνα, από μια παραλία, για παράδειγμα, όπου ίσως κάνεις διακοπές, μην τυχόν γελάσεις με ένα χιουμοριστικό μιμίδιο ή ανεβάσεις μια σέλφι τέλος πάντων, αμέσως θα έρθουν από κάτω οι μπάστακες της θλίψης και θα σχολιάσουν ειρωνικά την επιλογή σου: «Πώς τολμάς τέτοιες ώρες;».

Κάποιοι από αυτούς αναρτούν στους δικούς τους διαδικτυακούς τοίχους τους κώδικες θλιμμένης συμπεριφοράς που πιστεύουν ότι πρέπει να έχουμε όλοι. «Ετσι αντιδρά ο ευαίσθητος άνθρωπος σε μια εθνική τραγωδία», σου λένε κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο. Η θλίψη για αυτούς μετριέται με τις στενόχωρες αναρτήσεις που θα κάνεις, με τα κλαμένα emoticons που θα βάλεις δίπλα στις φράσεις σου, με την αφοσίωσή σου, ως χρήστη των κοινωνικών μέσων, στην αναμετάδοση της βαριάς επικαιρότητας.

Οσα ξεφεύγουν από αυτήν θεωρούνται άκυρα και απαράδεκτα. Παραφωνίες για τις οποίες πρέπει να σε ψέξουν, υποτιμώντας τη συναισθηματική νοημοσύνη σου και βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα για το ποιόν σου. Είδα ακόμη και σχόλιο κάτω από ανάρτηση άρθρου που κατέκρινε τον αρθρογράφο γιατί επέλεξε να γράψει άλλο θέμα και όχι κάτι για τις φωτιές όπως θα όφειλε, σύμφωνα πάντα με την άποψη του σχολιαστή.

Ξεχνάνε, μάλλον, όλοι αυτοί ότι η θλίψη δεν είναι μια μάσκα που φοράμε, με τα χείλη σε ανάποδο μισοφέγγαρο και ένα δάκρυ να κυλάει κάτω από τα μάτια. Δεν έχουμε όλοι την όψη του θλιμμένου κλόουν. Ξεχνάνε ότι ο πληγωμένος ψυχισμός μπορεί να εκφραστεί με χίλιους δυο τρόπους.

Μπορεί να σου συμβαίνει κάτι άσχημο και να κλαις, μπορεί όμως και να γελάς, να λες απανωτά ανέκδοτα, να βρίζεις, να σου κόβεται η όρεξη ή να τρως σαν λύκος, να ξαναρχίζεις το τσιγάρο, να έχεις νεύρα ή να γίνεσαι μελοδραματικός, να βγαίνεις και να πίνεις στα μπαρ σαν να μην υπάρχει αύριο, να κάνεις σεξ με τον πρώτο τυχόντα ή να μην μπορείς να κάνεις ακόμα και με τον έρωτά σου. Λογαριασμό θα δώσεις στον καθένα πώς θα στενoχωριέσαι;

Ξεχνάνε, επίσης, ότι είναι μια υγιής ανθρώπινη αντίδραση να θέλουμε να εξουδετερώσουμε τη στενοχώρια, να εφευρίσκουμε τρόπους να ανακουφιζόμαστε από τα μαύρα κι άραχνα της ζωής. Το να αναρτήσουμε κάτι ευχάριστο, να πούμε κάτι διαφορετικό και να κάνουμε χιούμορ είναι ένα χαπάκι αποφόρτισης. Και στις κηδείες ακόμα, κάποιος μπορεί να πει ένα αστείο και μπορεί να είναι κι εκείνος που έχασε το αγαπημένο του πρόσωπο.

Oχι ότι δεν υπάρχουν αστυνόμοι της θλίψης και στην αληθινή ζωή, αλλά σίγουρα είναι λιγότεροι από εκείνους που εμφανίζονται στα εικονικά παράθυρα, έτοιμοι να σου κόψουν κλήση αναισθησίας επειδή το χρονολόγιό σου είναι πιο ανάλαφρο. Στην αληθινή ζωή, δείχνουμε μεγαλύτερη ανεκτικότητα στα δεκάδες πρόσωπα της θλίψης. Εκεί κατανοούμε τη φράση του άγγλου ποιητή Γουίλιαμ Μπλέικ, ότι «η υπερβολική λύπη γελάει και η υπερβολική χαρά κλαίει».

Στον εικονικό κόσμο, αν υποθέσουμε ότι ο Μπλέικ αναρτούσε κάτι τέτοιο, θα σχολιάζαμε από κάτω: «Απαράδεκτος!».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News