Για πόσο ακόμη θα εκπλήσσονται διάφορες και διάφοροι από τα μαργαριτάρια, τις μπαρούφες, τις ψευτομαγκιές και τις ακρότητες που εκστομίζονται από στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή από την ηγεσία του;

Τι διαφορετικό μπορεί κανείς να περιμένει από αυτούς; Τι θα τους εμποδίσει να πουν ότι ο Μητσοτάκης εκβιάζει τον Ανδρουλάκη, ότι η ΝΔ σχεδιάζει ή εκτελεί δημοκρατική εκτροπή και ότι θα μας επαναφέρουν στη δημοκρατία με το καλό ή με το άγριο; Και γιατί εκπλήσσεται κάποιος και συνταράσσεται από το ενδεχόμενο να αμφισβητήσει ο Τσίπρας το αποτέλεσμα των εκλογών; Εδώ έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια ολόκληρο 62%, εκείνους που ψήφισαν αυτό που εκείνος τους έβαλε να ψηφίσουν· θα έχει ενδοιασμούς σε αυτά τα «εύκολα»;

Κι όμως, έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια κάποιες και κάποιοι εξακολουθούν να εκπλήσσονται από τον Τσίπρα και την παρέα του και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οργισμένοι από το θράσος, το ύφος και τις αντιλήψεις τους. Μπορεί να μην το κατανοούν ή να το συμμερίζονται, αλλά αυτή είναι στην πραγματικότητα και μία από τις αιτίες για τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη εδώ και έτοιμος για όλα. Και υπό μία έννοια, το σύνθετο αυτό φαινόμενο δικαιολογεί το γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν έχει και τόσο σημαντική πραγματική επιρροή στο συνδικαλισμό, στους φοιτητές ή στους μαθητές, καταφέρνει και πείθει ότι διεκδικεί με αξιώσεις ένα ποσοστό της τάξης του 30% στις εκλογές.

Η αφέλεια απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάτι πρωτοφανές, είναι όμως πλέον κάτι αδικαιολόγητο. Το ίδιο συνέβη και το 2012-2019, όταν εντέχνως διάφοροι είχαν πείσει και πειστεί ότι δεν απειλείται και τίποτε σημαντικό με την έλευση του Τσίπρα στην Πρωθυπουργία. Οι ίδιοι αυτοί τότε δεν πίστευαν ότι ο Τσίπρας θα συνεργαζόταν με τον Καμμένο, ούτε και βέβαια δέχονταν κουβέντα ότι αυτό είχε συμφωνηθεί πολύ νωρίτερα, αν και είχαν ενημερωθεί (εδώ και εδώ).

Σήμερα λοιπόν, έπειτα από όλα αυτά, όσοι εκπλήσσονται από τη συμπεριφορά του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαν να έχουν λησμονήσει τι έχει προηγηθεί, ποια ήταν τα κατορθώματά του τα προηγούμενα χρόνια.

Και όσο λησμονούν και προσπαθούν να καταγγείλουν την απαράδεκτη, ασύδοτη και προσβλητική εξαλλότητά τους, ματαιοπονούν, επειδή πολύ απλά δεν απευθύνονται στο ίδιο κοινό με τον Τσίπρα.

Υπό αυτήν την έννοια, το θέμα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα είναι ότι θα έπρεπε όλοι (οι άλλοι) να έχουν γίνει σοφότεροι. Οι φοβέρες, οι μπαρούφες και οι ακρότητες θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, αλλά όχι και να παρασύρουν τους πάντες στο γήπεδο τους.

Και η συνειδητοποίηση ότι αυτό το ασκέρι πιθανώς να ψηφίζεται από ένα 25%-30% των Ελλήνων, θα βοηθούσε στην πολιτική διαχείριση όλων αυτών που κατά τα άλλα προξενούν την έκπληξη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News