Η πολιτική μνήμη στην Ελλάδα έχει τις ιδιομορφίες της και αυτές εκδηλώνονται με διαφόρους τρόπους, κάτι μεταξύ επιλεκτικότητας και πλήρους… αμνησίας. Φαίνονται αυτά σε διάφορα πεδία. Από το ποιος συνεργάζεται με ποιον και πόσο εύκολα μεταπηδούν βουλευτές, πολιτευτές και άλλοι πολιτικοί κομπάρσοι από το ένα κόμμα στο άλλο, μέχρι το τι έκανε ο καθένας σε κρίσιμες περιόδους για τη χώρα.

Η επισήμανση έχει την αξία της στη σημερινή συγκυρία, όσο εκφράζεται από διάφορες πλευρές ο αποτροπιασμός και η αποδοκιμασία για τα γεγονότα στη Βραζιλία και τις εισβολές των αγανακτισμένων οπαδών του Μπολσονάρο στα κρατικά κτίρια της Μπραζίλια.

Παρομοιάζουν πολλοί τα φαινόμενα με τα όσα συνέβησαν πριν δύο χρόνια στο Καπιτώλιο στις ΗΠΑ και εξορκίζουν τις συμπεριφορές αυτές με ευχολόγια για την ισχύ της δημοκρατίας και σχόλια του τύπου «μακριά από εμάς».

Το ενδιαφέρον είναι ότι πολλά από αυτά τα σχόλια διατυπώνονται από πρόσωπα και πολιτικά στελέχη που όχι και τόσο παλιά (όχι όσο εκείνοι θέλουν να νομίζουν πάντως), διακρίθηκαν στις πάνω και στις κάτω πλατείες. Και που με αξιοπρόσεκτη ευελιξία και άνεση προσπαθούν να διαγράψουν κάποιες θλιβερές αναμνήσεις. Που δεν δεν είναι και τόσο «μακριά από εμάς».

Όμως, δεν (πρέπει να) διαγράφονται κάποια πράγματα τόσο εύκολα.

Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι η χώρα που βρέθηκε στην θλιβερή πρωτοπορία αυτού του τύπου των αντιδράσεων. Οταν το 2010 οι απειλές της εισβολής στο κοινοβούλιο ήταν στην εβδομαδιαία διάταξη, μαζί με τις απειλές λιντσαρίσματος των βουλευτών και τα λαϊκά δικαστήρια στο Σύνταγμα. Ξεχνάμε (ή ξεχνούν κάποιοι) τα γεγονότα της παρέλασης του 2011 στη Θεσσαλονίκη, ότι η περίοδος αυτή διήρκεσε περίπου δύο χρόνια και ότι το 2012 κάηκε η Αθήνα από τις ίδιες ορδές των «αγανακτισμένων», με το κουφάρι του «Αττικόν» να στέκει ακόμη ως θλιβερό μνημείο εκείνης της περιόδου. Ξεχνάμε (ή ξεχνούν κάποιοι) το κυριολεκτικό λιντσάρισμα του Κωστή Χατζηδάκη στο Σύνταγμα μία από εκείνες τις ημέρες. Και το «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή».

Παρακολουθώντας την πολιτική αντιπαράθεση της περιόδου και ακούγοντας κάποιους να ταυτίζουν τον Μητσοτάκη, τη ΝΔ και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (!) με τον Μπολσονάρο («ομογάλακτους» τους χαρακτήρισε ο διευθυντής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Θανάσης Θεοχαρόπουλος τη Δευτέρα), οφείλει κανείς να θυμάται και να υπενθυμίζει τα γεγονότα εκείνα της προηγούμενης δεκαετίας.

Είναι χρήσιμη η υπόμνηση, όπως και η συνειδητοποίηση του πόσο κρίσιμη και καθοριστική ήταν η συμβολή των εκπροσώπων εκείνων του πολιτικού συστήματος, από τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο, έως τον Στουρνάρα, τους Σαμαρά-Βενιζέλο και τον αείμνηστο Κάρολο Παπούλια, στην υπεράσπιση της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Είναι δε ακόμη πιο χρήσιμη και επιβεβλημένη, όσο υπό τις σημερινές συνθήκες «θερμοκρασίας και πίεσης» κάποιοι (όχι ασήμαντοι…) δεν διστάζουν να ρίξουν τον σπόρο της αμφισβήτησης του αποτελέσματος των επικείμενων εκλογών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News