«Ας μην ήταν η Μενδώνη και θα σου έλεγα αν θα καμαρώναμε Μετρό στη Θεσσαλονίκη…» ξεφύσηξε ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι απόλυτα τα λόγια και την κρίση του. Η Λίνα Μενδώνη, υπουργός Πολιτισμού διαρκείας ή αδιατάραχτα κραυγών και συκοφαντιών, ήτοι από το 2019. Μια ιδιαίτερη περίπτωση πολιτικού. Τόσο χαρακτηριστική φιγούρα ενός άλλου κόσμου.

Μου θύμιζε πάντα εκείνες τις κυρίες, τραυματική εμπειρία των παιδιών μου χρόνων. Τόσο λάθος επιλογή εκείνο το σχολείο. Πάντα θα χρωστάει η ψυχή μου στη μάνα μου ότι μου άλλαξε σχολείο, όσο γρήγορα αντιλήφθηκε το λάθος. Ηταν χρόνια που έβραζε το μίνι και εκείνα τα παπούτσια-πολυκατοικίες, οι νέοι χορεύαν σέικ, βαφόντουσαν με σκιές γαλάζιες, μιμούνταν τους χίπις, ξεμαλλιάρωτοι και με ταγάρια, και ωστόσο… Εκείνες, παράταιρα, φορούσαν κάτι ασουλούπωτες φούστες και χοντροπάπουτσα χωρίς τακούνι και είχαν σφιχτά πιασμένα τα μαλλιά, να μην ξεφεύγει τρίχα… Και έμοιαζαν από άλλο κόσμο, μα πιο πολύ από αυτό, σαν να μην τις ενδιάφερε καν ότι ήταν από άλλο κόσμο. Σαν να ήταν αφιερωμένες σε μια αποστολή, συνειδησιακά δεσμευμένες. Πω πω μνήμες!…

Η κυρία Μενδώνη με τη στέκα της. Γεννημένη το 1960, με σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, με δυο πτυχία, από το Κλασικό Τμήμα και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Εργατική, αφοσιωμένη, με συμμετοχές σε αρχαιολογικά προγράμματα, έρευνες, κάποτε επικεφαλής διεπιστημονικής ομάδας για την Κέα, ακολούθως εξελισσόμενη εκ του νόμου, άρα περνώντας πολλά τμήματα. Προσκείμενη πολιτικά στο ΠΑΣΟΚ και ως γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, τόσο το 1999-2004 όσο και το 2009-2015. Συνεπώς συνεργάστηκε με σειρές, παλιοσειρές…. Ελισάβετ Παπαζώη, Θ. Πάγκαλος, Ευ. Βενιζέλος, Π. Γερουλάνος, Κ. Τζαβάρας, Κ. Τασούλας. Μέχρι που ο Κυριάκος Μητσοτάκης της εμπιστεύθηκε το υπουργείο Πολιτισμού, οπότε το ΚΙΝΑΛ ανακοίνωσε τη διαγραφή της, μαζί με του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Υπουργοί αλλάζουν μα η Μενδώνη πάντα μένει, σφιχτοδεμένη στην εκτίμηση του Μητσοτάκη. Και κάθε γόρδιος δεσμός λύνεται. Πώς το καταφέρνει; 

Η Λίνα Μενδώνη, με τη στέκα, μου φέρνει στη σκέψη και μερικά ακόμα που θα ήθελα να σας μεταφέρω. Ρώτησα κάποτε έναν πολιτικό που έχει αναλάβει πολλά υπουργεία στην καριέρα του: «Πες μου, πώς είναι η πρώτη μέρα σ’ ένα υπουργείο που αναλαμβάνεις;».

«Ρέα, υπάρχει μια λάθος εκτίμηση των πολιτών, ότι ο υπουργός έχει τη δύναμη. Λάθος. Την ώρα που προχωρώ προς το γραφείο μου, οι υπάλληλοι διασκεδάζουν με στοιχήματα για το πόσο θα μείνω στη θέση μου. Γιατί εκείνοι θα μείνουν ακλόνητοι, ενώ εγώ είμαι ο προσωρινός τους. Εκείνοι έχουν τη δύναμη».

Σκεφτείτε, αγαπητοί μου αναγνώστες, συνυπολογίζοντας ότι κανένας δημόσιος υπάλληλος «δεν κουνιέται άπαξ και διοριστεί», αλλά και ότι μιλάμε για ένα φρικιαστικά δαιδαλώδες σύστημα διοίκησης, φατριών, διαχρονικών ενώσεων, χαρτιών! Χαρτιών! Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση βολικά ημιτελής. Ενα κράτος-παρακράτος που θα σε κάνει να φτύσεις αίμα. Θα αναθεματίσεις την ώρα και τη στιγμή. Θα φας τη συκοφαντία με το κουτάλι. Χαρά στο κουράγιο όποιου! Οποιας!  

Ενας εμπνευσμένος επιχειρηματίας, που δυστυχώς πέθανε νωρίς αλλά είχα την ύψιστη τύχη να με γαλουχήσει με αρχές επιχειρηματικότητας, μού είχε πει: «Αλίμονο στον επιχειρηματία που ανεβαίνει στο γραφείο του με προσωπικό ασανσέρ. Αν θες να διοικήσεις, να ανεβαίνεις όροφο-όροφο με τις σκάλες, για να γνωρίζεις τι συμβαίνει σε κάθε τμήμα». Αλλα χρόνια… Γαμώτο… Αλλα χρόνια! Η Λίνα Μενδώνη μου φέρνει στη σκέψη όλα αυτά. Μου μοιάζει…Οροφο τον όροφο, με γνώση και μεθοδικότητα. 

Α, ρε Ελληνα αιώνιε! Θυμάμαι… Και κάθε μνήμη φτάνει μπουνιά στο στομάχι. Από τα πιο «μικρά» πλην αυτονόητα… Κόπτονταν, και καλά για τους αναπήρους, για τη συμπερίληψη… Τρομάρα τους! Και ήρθε η ώρα για το ασανσέρ στην Ακρόπολη. Πάνε τα μεγάλα λόγια. Λάσπη, φωνές. Ωστόσο το ασανσέρ μπήκε. Πόσα και πόσα ανάλογα θυμάμαι στη θητεία της… Ολα της, άρα και όλα του πολιτισμού σηκώνουν κουρνιαχτό. Ολα «καταστροφή». Εργαλειοποιήσεις περίτεχνες. Παντού «ποτίζουν» δόλο. Α, ρε Ελληνα αιώνιε! Πονηρεμένος αενάως για το καλό, απονήρευτο χάπατο στο κακό. Κάποτε κατακάθεται ο κουρνιαχτός. Και καμαρώνουμε όλοι μαζί. Και κυρίως όσοι πολεμούσαν το έργο.

Σιχαμένο πράγμα η ρηχή μας μνήμη. Το Μουσείο της Ακρόπολης έχει το ρεκόρ, να το θυμάστε, πατριώτες: 109 προσφυγές! Για να μη γίνει. Το Μετρό της Θεσσαλονίκης έρχεται δεύτερο: 90! Απόσπασμα από το δικό μου Ευαγγέλιο το «Οξυρρύγχειοι Πάπυροι» του Κωνσταντίνου Τσάτσου: «Για να καταλάβεις τον Ελληνα, είναι να σπουδάσεις τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφεύρε για να γκρεμίζει καλλίτερα. Δεν του αρέσει η χοντροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του Παλατιού, αλλά η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου φόνου, ενός φόνου διακριτικώτερου και εντελέστερου, πού αφήνει τού δολοφονημένου τη σάρκα σχεδόν ανέπαφη… Γιατί και τη συκοφαντία, αγαπητέ, την έχουν αναγάγει σε τέχνη αυτοί οι θαυμάσιοι Ελληνες… Η τέχνη είναι να συκοφαντείς χωρίς να ενσωματώνεις πουθενά ολόκληρη τη συκοφαντία… Η τέχνη είναι να βρίσκης τον διφορούμενο λόγο, που άμα σε ρωτήσουν γιατί το είπες, να μπορής να πης πώς τον είπες με την καλή σημασία, και πάλι εκείνος πού τον ακούει να αισθάνεται πώς πρέπει να τον εννοήση με την κακή σημασία…». Α, ρε Ελληνα! Ανά τους αιώνες…

Παρακολουθώντας τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, που επί των ημερών του ολοκληρώθηκε ένα από τα πιο σπουδαία έργα για την Θεσσαλονίκη, να ξεναγείται από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, που κατάφερε να φέρει και αυτό το έργο πολιτισμού εις πέρας, σκέφτηκα ότι σε τούτον τον τόπο… μόνο ο καθείς και η ψυχή του! Τι να μας πουν; Αν δεν φτύσεις αίμα για το καλό, αν δεν αναθεματίσεις την ώρα και τη στιγμή… Τι να μας πουν;

Τη Λίνα Μενδώνη δεν τη γνωρίζω. Καθόλου, μα καθόλου. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτό το χρονογράφημα. Εξακολουθεί και μου μοιάζει ανεξερεύνητη. Μου φέρνει και στη μνήμη το τραύμα της παιδικής μου ηλικίας, εκείνες τις δασκάλες-θεούσες εκείνου του σχολείου… Θεέ μου! Τι δουλειά είχα εγώ εκεί πέρα! Μα, με απόσταση χρόνων από το τραύμα… Τις φέρνω αφιερωμένες κάπου, τόσο, που καθόλου μα καθόλου να μην τις ένοιαζε τι σκεφτόμουν εγώ για εκείνες.

Απόσπασμα από συνέντευξή της: «Πολλοί –με συγκεκριμένο κομματικό πρόσημο– έκαναν καριέρα επενδύοντας σε ιδεοληψίες και λαϊκισμό. Σημασία έχει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο Πρωθυπουργός που αποδίδει το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη ένα έργο που η πόλη και οι πολίτες της ανέμεναν για δεκαετίες». Πες μας, Λίνα Μενδώνη, κάτι καινούργιο! Πες μας πώς υπερπηδάς αυτά όλα! Μακάρι κάποτε να αρχίζουμε να τιμούμε αποτελεσματικούς και όχι λαοπλάνους. Γιατί, βρε φίλε, δεν έχουμε και την πιο ευκολοδιοίκητη χώρα! 109 προσφυγές ανάχωμα για το Μουσείο της Ακρόπολης, 90 προσφυγές για το Μετρό της Θεσσαλονίκης….

Καλή δύναμη για τα επόμενα! Χαρά στο κουράγιο όσων βάζουν σκοπό το Μεγάλο. Ξανά Κωνσταντίνος Τσάτσος: «Και δυστυχώς οι Ελληνες μόνο σε προσωπικά έργα επιδίδονται με ζήλο». 

ΥΓ: Δικό σας, τρολάκια! Τι να κρύβεται πίσω από αυτό το κείμενο της Βιτάλη για τη Λίνα Μενδώνη;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News