Αν τώρα εγώ σας πω ότι βαρέθηκα το debate, θα το δεχτείτε ή υπέπεσα σε πολιτικό έγκλημα καθοσιώσεως; Σχεδόν όλοι μας έχουμε συναισθηματικό δέσιμο με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, πολλοί από μας το ψηφίσαμε κάποτε, οι εξελίξεις σε αυτόν τον χώρο μας ενδιαφέρουν, αλλά παρά την καλή διάθεσή μου, δεν μπόρεσα να παλουκωθώ μπροστά στην τηλεόραση παραπάνω από τρία τέταρτα. Ψιλονύσταξα.

Δεν λέω, μια χαρά ήταν η κουβέντα, πολιτισμένα κύλησε, δεν υπήρχε μίσος και αλληλοσπαραγμός ανάμεσα στους πέντε, οι όροι του debate ήταν αρκετά πιο ελεύθεροι από τα αντίστοιχα που έχουμε δει σε βουλευτικές εκλογές, πλην τελικά κάτι έλειπε από όλο το πακέτο, στα μάτια μου τουλάχιστον. Δεν ξέρω αν ήταν ο Γιώργος το αλατοπίπερο που θα νοστίμιζε το φαγητό, πάντως εμένα το πιάτο μού φάνηκε τελικά αδιάφορο. Την αμαρτία μου τη λέω.

Θα μου πείτε, αν ήταν συνολικά αδιάφορη η μάχη ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ, θα περνούσε κάτω από τα κοινωνικά ραντάρ και θα κατέληγε μια μάχη μικρομηχανισμών στοιχισμένων πίσω από πρόσωπα. Δεν θα έδιναν οι δημοσκοπήσεις τρεις μονάδες παραπάνω στη δύναμη του κόμματος, δηλαδή μια άνοδο 25% μέσα σε έναν μήνα. Αρα, κάτι συμβαίνει εκεί και κάποιους (περισσότερους από παλιά) ενδιαφέρει η ιστορία αυτή. Σωστό κι αυτό.

Προσπαθώ το λοιπόν να κάνω κάποιες θεωρητικές αναγωγές. Ας υποθέσουμε ότι υπήρχε ένα ανάλογο debate ανάμεσα σε υποψήφιους αρχηγούς της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Το κοινωνικό ενδιαφέρον θα ήταν πάνδημο και εκρηκτικό. Αν ήταν ανάμεσα σε υποψήφιους αρχηγούς του ΜέΡΑ25, της Ελληνικής Λύσης ή έστω του ΚΚΕ (που έχει και βαρύ ιστορικό φορτίο); Θα ήταν αδιάφορο, σας το προεξοφλώ. Γιατί άραγε;

Μα διότι η πολιτική αξία των κομμάτων καθορίζεται απολύτως από τη σχέση τους με την άσκηση εξουσίας. Με την πιθανότητα και τη δυνατότητά τους να βρεθούν μέσα στον πυρήνα διακυβέρνησης του τόπου. Οσο πιο μακριά βρίσκονται από αυτό το κομβικό σημείο, τόσο λιγότερους ενδιαφέρουν και τόσο μικρότερη είναι η επιρροή τους στην κοινωνία.

Κατά τούτο το πανθομολογούμενο αξίωμα, δεν είναι ούτε η συναισθηματική φόρτιση από τον θάνατο της Φώφης ούτε η ιστορικότητα του χώρου, ούτε η παραδοξότητα της επιστροφής Παπανδρέου, που αύξησε το κοινωνικό ενδιαφέρον για το ΚΙΝΑΛ. Είναι η πιθανότητα να επηρεάσει (μετέχοντας ή επιδρώντας καθοριστικά) το κυβερνητικό σχήμα της επόμενης τετραετίας. Ολα τα άλλα ακολουθούν, αυτό είναι το ουσιώδες.

Οπότε οι υποψήφιοι ας αφήσουν κατά μέρος τις αοριστολογίες για «αυτόνομες πορείες» ή τους αφορισμούς για «δεκανίκια» που δεν θα γίνουν και ας απαντήσουν ευθέως στο απλό ερώτημα «με ποιον θα πάνε και ποιον θ’ αφήσουν» αν χρειαστεί. Αυτό ρωτά όλος ο κόσμος και αυτή την κρυμμένη απάντηση ψάχνουν οι πολίτες στις γενικόλογες τοποθετήσεις τους. Και να παρακαλούν να χρειαστεί, διότι αν το παιχνίδι παίζεται μονομερώς από τον Μητσοτάκη ή από τον Τσίπρα, βλέπω τα ποσοστά του ΚΙΝΑΛ να κατρακυλάνε ξανά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News