Αγαπητέ αναγνώστη,

Για να σου αναπτύξω τις σκέψεις μου για το «Προσεχώς πλατάνια» του δημάρχου μας –Μεγάλος Περίπατος της Πανεπιστημίου– θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε μια αρχή. Οτι ο εξωτερικός χώρος οφείλει να χαίρει ισάξιας σημασίας και σεβασμού με το σπίτι μας. Ξεκινάμε λοιπόν:

Ας πούμε ότι η πολυκατοικία και το σπίτι σας, λόγω παλαιότητας, τραγικών κακοτεχνιών και δεινής οικονομικής κατάστασής σας, βρίσκεται σε κακά χάλια. Δεν είναι μόνο ότι το πάτωμα χάσκει σε σημεία, αλλά και τα υδραυλικά, τα ηλεκτρικά, οι τοίχοι ξερνάνε υγρασίες κ.λπ. Μόνο το σαλόνι, κάπως το κρατάτε με νύχια και δόντια, τα υπόλοιπα δωμάτια, χάος. Τα παιδιά σας –παιδιά, τι να κάνεις;– σας προτρέπουν κατά διαστήματα να αλλάξετε χρώμα στον καναπέ, εσείς πάντα απαντάτε «Τι χρώμα, μωρέ; Εδώ στάζουν σταλακτίτες από το ταβάνι!».

Κάποια στιγμή χτυπάει και μια αρρώστια, μια πανδημία, που ρουφάει από τον οικογενειακό προγραμματισμό τις οικονομίες σας και πνίγεστε στην ανασφάλεια λόγω σωρείας ανατροπών. Ωστόσο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή εισβάλλει στο σαλόνι σας ο διαχειριστής με συνεργείο ανθρώπων. Και αρχίζει να βάφει το πάτωμά σας με έντονα χρώματα «Βρε! Τι κάνεις εκεί;» διαμαρτύρεστε εσείς. «Ασ’ το. Εχω κάτι στο μυαλό μου» απαντάει μελιστάλακτα. «Πας καλά; Ποιος θα πληρώσει αυτές τις χαζομάρες;» επιμένετε εσείς. «Ησύχασε» λέει με χαμόγελο «Θα πειραματιστούμε. Θα δεις. Θα το βρούμε παρέα. Να είσαι ανοιχτόμυαλη. Θα σου βάλω και φοίνικες».

Όσο και να αναζητάτε λογική, δεν σας ακούει. «Θα δεις» όλο σας υπόσχεται. «Ετσι γίνεται και στην Αμερική, βρε κουτό». Ξέρει αυτός, επιμένει. Παρδαλί το πάτωμα. Εντονα χρώματα, μπογιές, ξεπέτα. Τρελά πράγματα. Και κάτι φοίνικες και κάτι παγκάκια καταμεσής, γεμίζει όλη την πολυκατοικία. Και σας στέλνει τον λογαριασμό. Εχετε πλέον μπει βαθιά στο παράλογο: «Μα δεν ζήτησα τέτοια πράγματα εγώ! Είχα ένα σωρό θέματα να λυθούν! Δείτε… Δείτε το δικό μου διαμέρισμα, δείτε τη δραματική κατάσταση της πολυκατοικίας μας. Τι γελοία πράγματα είναι αυτά; Βοήθεια!» διαμαρτύρεστε. Ποιος να σας ακούσει; Τα χρήματα αφαιρούνται από τον λογαριασμό σας με το «έτσι θέλω». Δεν βγάζετε «κιχ» επ’ αυτού. Μέρα με τη μέρα τα χρώματα ξεβάφουν, όλα όσα σας έχει ακουμπήσει δεν βγάζουν νόημα, αλλά τα έχει αφήσει και εσείς προσαρμόζετε τη ζωή σας. Αγανακτείτε τζούφια. Ξεχνάτε τι βλέπετε, ενώ το βλέπετε.

Παραμερίζετε στον φοίνικα, παραμερίζετε στο παγκάκι. Γενικώς παραμερίζετε, κατά διαστήματα σιχτιρίζετε, άσ’ τα να πάνε. Αλλά… Αλλά!.. Δεν περνάει παρά ελάχιστος χρόνος και ξαναχτυπάει την πόρτα σας ο διαχειριστής. Φοράει πλέον στολή σαν εργασίας και είναι με επιτελείο ανθρώπων. «Δεν φαντάζομαι!» λέτε εσείς, ενώ δεν ξέρετε και πώς να το αντιμετωπίσετε. «Κάνε στην άκρη» σου χαμογελάει. «Κρατάω μελέτη. Η εκπόνηση της μελέτης για τη νέα μορφή της οικίας σας προέκυψε από μακροχρόνια εργασία και συνεργίες με διακεκριμένους ειδικούς. Η πρόταση εγκρίθηκε ομόφωνα και απέσπασε επαίνους από τη συνήθως επιφυλακτική επιστημονική κοινότητα» (σας ορκίζομαι, τέτοια λέει). «Και τα προηγούμενα; Τα χρήματά μου που κατασπαταλήθηκαν για τα δικά σου δήθεν πειράματα;» ψελλίζετε. «Δεν μπορώ να ακούω μιζέριες! Δεν καταλαβαίνεις! Είσαι και αχάριστη. Αυτή τη φορά οι φοίνικες θα γίνουν πλατάνια και θα σου στρώσω μέχρι και μάρμαρα. Ολα αλλάζουν!». 

Αγαπημένοι μου αναγνώστες. Δεν μπορεί! Πιθανολογώ ότι συμμετέχουμε σε ένα πείραμα. Δεν μου κάνει τίποτα εντύπωση αναφορικά με τον δήμαρχό μας. Μπορώ να τον «διαβάσω», όπως κι εσείς, χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτα. Δεν μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχουμε αναδείξει έναν διεθνή αγώνα «Πεζοδρόμιο trophy» για να έρχονται από όλο τον κόσμο να διαγωνίζονται στη δεξιοτεχνία τού να κυκλοφορήσει ένας άνθρωπος μιας ηλικίας ή ένας γονιός με ένα παιδικό καροτσάκι στην Αθήνα (πλην της Πανεπιστημίου).

Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν ο κ. Μπακογιάννης, όπως τώρα αφαιρεί τους φοίνικες και ό,τι προ ελαχίστου χρόνου κατασκεύασε για να στραφεί στα πλατάνια και στα μάρμαρα, ακολούθως ξηλώσει τα πλατάνια, για να στραφεί σε γιαπωνέζικο κήπο ώστε και να στοχαζόμαστε περιπατούντες την Πανεπιστημίου. Δεν μου κάνει εντύπωση η άκρα του τάφου σιωπή από την όποια αντιπολίτευση (υπάρχει;). Τίποτα δεν μου κάνει πια εντύπωση, παρά μόνο ένα! Διαχρονικά! Εμείς. Ολοι εμείς. Οι πολίτες και η απάθεια. Η μοιρολατρία. Η μη αίσθηση του «δημοσίου» χρήματος ως δικό μας. Ο βαθύς εθισμός στην κόκα του παράλογου.

ΥΓ. Παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε με τα μάτια τού σήμερα το χρονογράφημά μου «Φοβού τις χαριτωμενιές και ζαρτινιέρες φέρουσες» που είχε δημοσιευθεί ως κριτική μου για τον Μεγάλο Περίπατο εν έτει φοινικοδάσους.        

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News