Η δήλωση του δημάρχου Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνου Ζέρβα, ότι οι βάνδαλοι που συνελήφθησαν για τις καταστροφές στο σχολικό συγκρότημα «Ευκλείδης» θα πληρώσουν τις ζημιές, είναι σημαντική. Οχι επειδή κάτι τέτοιο θα γίνει, αφού ούτε έχουν καταδικαστεί και μέχρι να εξαντλήσουν τα ένδικα μέσα κανένας δεν θα το θυμάται, αλλά γιατί δείχνει μια τάση.

Οι πολιτικοί είναι ευαίσθητοι στις αλλαγές και ο δήμαρχος κατάλαβε αυτό που ήθελαν να ακούσουν οι δημότες: ότι η εποχή που οι πολίτες το βουλώνανε από τον φόβο ότι κάποιος θα τους αποκαλέσει «φασίστες» έχει τελειώσει και η αγανάκτηση αυτών που χρόνια πλήρωναν σιωπηλά μπορεί σήμερα να στηριχθεί πολιτικά. Και η πολιτική στήριξη είναι καθοριστική.

Τις περασμένες ημέρες στα γήπεδα, στις κερκίδες των οργανωμένων, εμφανίστηκαν πανό για την παιδεραστία. Πριν, το θέμα ήταν ο Λιγνάδης. Δεν αναφέρομαι στα πανό για τη «βία των μπάτσων» και «την απαγόρευση των μετακινήσεων των οργανωμένων» που στο φινάλε αφορούν τους οργανωμένους. Ούτε στις δύο μπλε προσωπογραφίες του Τσε και του Οσάμα μπιν Λάντεν στους Ζωσιμάδες που είναι κρεμασμένες στα κάγκελα πολλά χρόνια.

Αναφέρομαι σε πανό των 10 και 20 μέτρων, συνήθως τοποθετημένα σε επίκαιρες θέσεις ώστε να προβάλλεται το μήνυμα από την τηλεόραση, τα οποία αναφέρονται επικριτικά για την κυβέρνηση σε θέματα επικαιρότητας και μετά από ένα μήνα θα είναι άχρηστα. Μια κίνηση που χρειάζεται συνεννόηση και πολιτική στήριξη.

Στήριξη είναι, στην περίπτωση που η αστυνομία δοκιμάσει να κατεβάσει τα πανό, να υπάρχει ένα σύστημα επικοινωνίας που θα καταδικάσει ομόφωνα την «αυθαιρεσία», καταδικάζοντας την «αστυνομική βία» και έχοντας συμμάχους τους ευαίσθητους που έχουν μείνει στη δεκαετία του ’80 όταν ο Πορτοκάλογλου έγραφε για «τα παιδιά με στην κερκίδα που είναι η μόνη μας ελπίδα». Τρομάρα μας.

Επειδή αναφέρθηκα στην επικοινωνία, μια παρατήρηση: Εάν γινόταν μια έρευνα στον δρόμο και η ερώτηση ήταν «τι γνωρίζετε για τον Νικόλαο Πλαστήρα», οι λίγοι που θα απαντούσαν θα έλεγαν ότι ήταν ένας στρατηγός που κράτησε το μέτωπο μετά την οπισθοχώρηση της Μικρασιατικής Εκστρατείας και ότι πέθανε σε ράντσο.

Το γεγονός δείχνει πόσο οι πολίτες σέβονται τους πολιτικούς που μπήκαν στην πολιτική με λίγα και έφυγαν με λιγότερα. Η διαγραφή του Ανδρέα Πάτση από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ ήταν απαραίτητη κίνηση. Εντάξει, σήμερα κανένας δεν περιμένει από πολιτικό να πεθάνει στο ράντζο, αλλά πολιτικός με εταιρεία που παίρνει τηλέφωνα για να εισπράξει κόκκινα δάνεια είναι το άλλο άκρο.

Και τέλος, κάτι πρέπει να γίνει με το «πόθεν έσχες». Το καθαρευουσιάνικο «πόθεν έσχες» δείχνει πόσο παλιό είναι, αφού πρώτη φορά αναφέρθηκε το 1927 και η αποτελεσματικότητα φαίνεται από το ότι ο Γιώργος Τράγκας, όπως όλοι οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί και οι δικαστές, υποχρεωνόταν να υποβάλει δήλωση. Το μόνο νόημα που έχει είναι το κουτσομπολιό για τις δηλώσεις των πολιτικών και το πώς πάει το real estate της Αθήνας, από το αν αυξήθηκαν ή μειώθηκαν τα διαμερίσματα του Παπαδημούλη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News