Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ευνόησε τα μέγιστα τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν ήταν συνειδητή στρατηγική Μητσοτάκη ευθύς εξαρχής, το εκμεταλλεύτηκε όμως όσο και όπως μπορούσε καλύτερα. Εν τέλει, το εισέπραξε στο μεγαλύτερο ποσοστό του. Τα θεμέλια του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου έπεσαν αυθόρμητα όταν μαζεύτηκαν οι Μενουμευρώπηδες στο δημοψήφισμα του 2015 και έκτοτε η τροφοδοσία του ήταν συνεχής από την ίδια την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-AΝΕΛ. Στην πραγματικότητα, ο Μητσοτάκης ως το 2019 απλώς εισέπραττε δίχως να κάνει σχεδόν τίποτα, ενώ στις εκλογές του 2023 εισέπραξε τα απόνερα του φόβου που είχε καλλιεργηθεί ως το 2019. 

Οχι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην πρώτη της τετραετία ήταν κακή, αντιθέτως ήταν πολύ πάνω του μέσου όρου, ενδεχομένως και του αναμενόμενου, με βάση τα όσα ξέραμε παλιότερα για τη ΝΔ. Το δε κεντρώο και μεταρρυθμιστικό προφίλ του ίδιου του Μητσοτάκη συνέτεινε δραστικά στην αποφυγή ταύτισης όσων ένιωθαν μέλη του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου με την ακραιφνή και ιστορικά βεβαρημένη Δεξιά. Τώρα όμως είμαστε σε άλλη πίστα. Η δεύτερη τετραετία σωρεύει δυσαρέσκειες που δεν ξεπλένονται πια εύκολα με παμπάλαιους φόβους (πέντε χρόνια στην τρέχουσα πολιτική είναι αρχαιότητα), αλλά κυρίως εκλείπει ο βασικός φόβος, αυτός καθαυτός.

Τι είδους αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο να υπάρξει όταν, εν πολλοίς, έχει πάψει να υπάρχει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε ως μέγεθος είναι πλέον μεγάλο κόμμα με κυβερνητική προοπτική, ούτε ως πολιτικοϊδεολογικός χώρος. Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο χτίστηκε απέναντι σε έναν επικίνδυνο τσιπρικό ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με προοπτική εξουσίας, που διακινδύνευε τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, την πορεία της εντός Ευρώπης, ενώ στο εσωτερικό είχε μια ακατάσχετη κρατικολαγνεία και μια θανατερή φορολογική λογική, όλα αυτά εμβαπτισμένα στην ταξική εχθροπάθεια.

Από όλα αυτά, στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη έχει απομείνει μόνο η τοξικότητα στον αντιπολιτευτικό λόγο. Ολα τα υπόλοιπα έχουν αλλάξει. Εχουμε πια έναν ΣΥΡΙΖΑ φιλονατοϊκό, φιλοευρωπαϊκό, φιλοαμερικανικό, υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, υπέρ της κατάργηση φόρων, υπέρ της επιχειρηματικότητας. Παράλληλα, κινούμενος στη σφαίρα του 14%-17%, επί του παρόντος δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να διεκδικήσει εξουσία. Οπερ, το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο έκλεισε τον κύκλο του και μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ο οξύς λόγος κάποιων συριζαίων μπορεί να ανασύρει ενίοτε μνήμες, δεν αρκεί όμως για να κρατήσει ζωντανή μια ολόκληρη στρατηγική που έφαγε τα ψωμιά της.

Τι απομένει, λοιπόν; Ο Μητσοτάκης, παρά τα προβλήματα που συνοδεύουν την αρχή της δεύτερης τετραετίας του, συνεχίζει να παραμένει η μοναδική περίπτωση πολιτικού εντός των συνόρων που διαθέτει τα χαρακτηριστικά του ηγέτη. Με όλα τα ελληνικά κόμματα να είναι απολύτως προσωποκεντρικά ή και προσωπολατρικά, ο πρωθυπουργός κινείται στη σφαίρα του 30συν% στην αποδοχή, με όλους τους υπόλοιπους να βολοδέρνουν γύρω από το 5% με 7%. Δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο, στον ορίζοντα δεν διακρίνεται ηγέτης να τον απειλήσει, ακόμα και όταν η στρατηγική του εξαντλείται πλέον μόνο στην κατά το δυνατόν καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων της πραγματικότητας, ομολογουμένως δίχως μεγάλη επιτυχία. 

Ο πιθανός κίνδυνος για τον Μητσοτάκη προέρχεται από την ανάπτυξη μιας στρατηγικής αντίστοιχης του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Επιχειρείται μια από τα κάτω συγκρότηση ενός αντιμητσοτακικού μετώπου, στο οποίο τσουβαλιάζονται φύρδην μίγδην αριστεροί, παλαιοδεξιοί, θρησκόληπτοι, δυσαρεστημένοι, συνωμοσιολόγοι και λαϊκιστές. Ο αχταρμάς αυτός δεν διαθέτει πολιτική εκπροσώπηση και ηγεσία, αν όμως σχηματοποιηθεί ως ρεύμα, τότε σε δεύτερο χρόνο μπορεί και να βρει εκείνον που θα το εκφράσει. Ο οποίος διόλου δεν αποκλείεται να προέρχεται από την πέραν της ΝΔ Δεξιάς. 

Οι ευρωεκλογές είναι ιδανικός βιότοπος για να ξεπεταχτεί ένα τέτοιο αντιμητσοτακικό μέτωπο. Στρατηγική του Μητσοτάκη είναι το πάση θυσία κλάδεμά του εν τη γενέσει του. Αν τα καταφέρει, διατηρεί την πολιτική του κυριαρχία. Μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν κάποιες κινήσεις του στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ που σε πολλούς μοιάζουν ακατανόητες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News