Eχουν περάσει σαράντα τόσα χρόνια, αλλά η μαζική ιαχή ακόμα αντιβουίζει στ’ αυτιά μου. Η εικόνα και ο παλαιικός ήχος επικεντρώνεται στις αναμνήσεις μου κάπου εκεί στην μέση της Σταδίου, στενός δρόμος που οι ψηλές πολυκατοικίες του ένθεν κακείθεν υποβοηθούν τον αντίλαλο. Αυτό το ρυθμικό και φανατισμένο «φο-νιά-δες των λα-ών, Α-με-ρι-κά-νοι» που ουρλιάζαμε χιλιάδες μακρυμάλληδες με αμπέχονο και χιλιάδες μακρομαλλούσσες με ινδική φούστα και ταγάρι, είχε κάτι το επικό. Τότε ο Χένρι Κίσινγκερ ήταν η πιο μισητή (εν Ελλάδι) φυσιογνωμία του παγκόσμιου πολιτικού στερεώματος. 

Εκείνοι οι μεταπολιτευτικοί δεκαοκτάρηδες και εικοσάρηδες που πλημμυρίζαμε  το κέντρο της Αθήνας στις πορείες του Πολυτεχνείου, είμαστε σήμερα εξανταπεντάρηδες. Ζυμωμένοι από την πραγματική ζωή, αλλιώς πια τα βλέπουμε, αν έχουμε κουράγιο να τα δούμε και δεν έχουμε μεταβληθεί σε αναχωρητές δίχως γνώμη. Τότε μισούσαμε την Αμερική με όλο το πάθος της νεανικής μας καρδιάς. Είχαμε δίκιο, εδώ που τα λέμε, οι Αμερικάνοι είχαν φέρει τη χούντα και είχαν πουλήσει την Κύπρο. Εκείνοι έφταιγαν για όλα, εμείς ποτέ δεν φταίγαμε για τίποτα. Απλές και ευκρινείς πεποιθήσεις.

Μετά όλα έγιναν ένας χυλός. Οι Ευρωπαίοι του μνημονίου έγιναν χειρότεροι απ’ τους φονιάδες των λαών και έστελνε ο Ομπάμα (αυτό πάλι με τον μαύρο πρόεδρο;) τους υπουργούς του να σταματήσουν τους Γερμανούς λίγο πριν μας κλωτσήσουν από τα σκαλιά του κοινού νομίσματος. Αλλόκοτες οι ροές της Ιστορίας. Κι εμείς που κάποτε απαιτούσαμε να κλείνει η βάση της Νέας Μάκρης σε περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης (για να μην δίνουν οι Αμερικάνοι πληροφορίες στους Τούρκους), εμείς που περικυκλώναμε με ανθρώπινες αλυσίδες τη βάση της Σούδας (για να μην γίνεται ιμπεριαλιστικό ορμητήριο προς τη Μέση Ανατολή και να μην είμαστε στόχος των σοβιετικών πυρηνικών), σήμερα κοιτάμε με κρυφή ικανοποίηση προς την Αλεξανδρούπολη όπου φτιάχνεται μια βάση-τέρας. Φτάνει η βαριά γεωπολιτική ανάλυση, η οργή του Ερντογάν μας αρκεί πλέον. Αφού ο Τούρκος τσαντίζεται, κάτι καλό γίνεται εκεί πάνω για μας. 

Τότε, μόνο κάτι ψήγματα για την «άλλη» Αμερική ξέραμε. Μέσα στο βασίλειο του Κακού, ξεχώριζε ένας κάποιος Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, μια Τζόαν Μπαέζ, άντε κι ένας Μπομπ Ντίλαν για τους πιο προωθημένους. Τώρα είναι ένας Μπαϊντενόπουλος που ο Ταγίπ τον εκλιπαρεί για συνάντηση και εκείνος του γυρίζει την πλάτη, μυστήριο πράγμα αλλά καλό. Αμ ο άλλος, ο κοντός με τα γυαλιά με το όνομα Μπομπ Μενέντεζ, που τσαμπουκαλίδικα περνά νόμο να μην δικαιούνται τα τούρκικα F-16 να κάνουν υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά; Τι σας λέει αυτός; 

Πώς διάολο να συνταιριάξουμε αυτά τα καινούργια αμερικάνικα φρούτα με τα νεανικά μας αναθέματα; Από την άλλη, να παραδεχτούμε ότι τότε είχαμε ντιπ άδικο; Ε όχι του κερατά, θα είναι σαν να λέμε ότι τα νιάτα μας πήγαν στράφι μέσα σε ψέματα. Οπότε καλύτερα να σιωπήσουμε και ν’ αφήσουμε τους νεώτερους να διαχειριστούν τον πολύπλοκο κόσμο μας. Στο μεταξύ και μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται, θα χαιρόμαστε κρυφά που οι Αμερικάνοι αδειάζουν το Ιντσιρλίκ και κουβαλιούνται στην Σούδα, μαζί με τα θανατηφόρα συμπράγκαλα τους. Όπως και να το κάνουμε, αλλιώς είναι να πίνουμε καφέ χαζεύοντας ένα αεροπλανοφόρο παρκαρισμένο στην προβλήτα μας. Κι ας ψιλοντρεπόμαστε εντός μας, που για κάποιον μυστήριο λόγο νιώθουμε πιο ασφαλείς βλέποντας το. Ότι ανήκει σε φονιάδες των λαών. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News