Η συζήτηση για την Ιμάν Κελίφ, την αλγερινή πυγμάχο με τα ανδρικά χρωμοσώματα και το αν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αντιμετωπίζεται ως άλλη μία πτυχή της λεγόμενης woke κουλτούρας και πάντως, καλώς ή κακώς, είναι ένα σημείο των καιρών.

Σε αυτό το πλαίσιο ο καθένας λέει ό,τι θέλει και άκρη δεν βγαίνει, ούτως ή άλλως.

Όμως, οι νεότεροι δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν άλλες, παλαιότερες πτυχές μιας αντίστοιχης συζήτησης πριν από μερικές δεκαετίες, υπό πολύ διαφορετικές και βίαιες συνθήκες.

Με σημείο εκκίνησης τη δεκαετία του 1960 και κορύφωση στις δεκαετίες του 1970 και 1980, οι αθλήτριες του τότε ανατολικού μπλοκ και ειδικότερα όσες είχαν την ατυχία να έχουν γεννηθεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, είχαν μετατραπεί σε πειραματόζωα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις εν αγνοία τους, υπόκεινταν σε ένα πρωτόγονο και ακραίο πρόγραμμα ντόπινγκ, όπου τους χορηγούνταν ανδρικές ορμόνες, κάποιες φορές σε ακραίο σημείο. Αποτέλεσμα ήταν οι εξωπραγματικές επιδόσεις, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και κάτι ακόμη: Η αναγκαστική αλλαγή φύλου.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η σφαιροβόλος Χάιντι Κρίγκερ, που έπειτα από μακροχρόνιες «θεραπείες» και εξωπραγματικές επιδόσεις, υποβλήθηκε σε εγχείρηση αλλαγής φύλου και το 1994 μετονομάστηκε σε Αντρέας Κρίγκερ.

Προφανώς και συζητούμε για ακραίες συνθήκες, συμπτώματα και παρενέργειες του Ψυχρού Πολέμου και στοιχεία χαρακτηριστικά για τις κτηνωδίες των κομμουνιστικών καθεστώτων, με ιδιαίτερες «διακρίσεις» σε αυτό το πεδίο για το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας.

Πολύ διαφορετική από την όποια συζήτηση με όρους «συμπεριληπτικότητας» και δικαιωματισμού.

Αυτό που δεν διαφέρει, ωστόσο, είναι κάτι άλλο.

Τι βαρύνει περισσότερο σε μια τέτοια συζήτηση; Η συμπεριληπτικότητα και ο δικαιωματισμός ή το αν ο αθλητικός ανταγωνισμός και η… ευγενής άμιλλα, γίνονται επί ίσοις όροις;

Για την Ιστορία, μία επιπλέον λεπτομέρεια που οι μη φανατικοί του αθλητισμού ίσως δεν γνωρίζουν.

Τα παλαιότερα και ανθεκτικότερα παγκόσμια ρεκόρ στον στίβο των γυναικών είναι αυτά της Τσεχοσλοβάκας (τότε) Γιαρμίλα Κρατοτσβίλοβα στα 800 μέτρα (1:53.28”) από το 1983 και της Ανατολικογερμανίδας (τότε) Μαρίτα Κοχ στα 400 μέτρα (47.60”), δύο χρόνια αργότερα.

Επί σχεδόν 40 χρόνια καμία γυναίκα δεν έχει κατορθώσει να φτάσει σε αυτά τα επίπεδα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News