…«Μην ακούτε τα χαζά περί λεϊσμανίασης, περί ερλιχίωσης ή περί μόρβας. Οχι, σ’ αυτόν τον δύσκολο καιρό δεν κινδυνεύει η περήφανη γενιά μας, το σκυλολόι, από τις γνωστές “κυνικές” ασθένειες, ούτε κι από φόλες. Από άλλο θα πάμε: από overdose  περιπάτου μάς βλέπω να τα φτύνουμε.

»Μετά τη δύσκολη περασμένη άνοιξη, εκεί στις αρχές Νοεμβρίου, ξεκίνησε πάλι αυτό το τάχα μου φεστιβάλ “φροντίδας” και “νοιαξίματος”. Αξαφνα, από ‘κει που ουριαία ικετεύαμε, εγώ και οι σκυλάδελφοι, οι έγκλειστοι των διαμερισμάτων, για καμιά βολτίτσα, έστω και μες στα μαύρα μεσάνυχτα, μπας και πάρουμε λιγάκι καθαρό αέρα, μπας και ξαλαφρώσουμε, ξέσπασε η νέα περιπατοθύελλα. Σκύλ’ to kill.

»Εκείνος ο ρημάδης ο υπ’ αριθμόν 6 λόγος της Βεβαίωσης Μετακίνησης εν μέσω καραντίνας μάς κατέστρεψε τον βίο ως σκυλοάτομα, αλλά και ως οικογένεια των κυνιδών γενικά: “Κίνηση με κατοικίδιο ζώο, ατομικά ή ανά τρία άτομα, τηρώντας στην τελευταία αυτή περίπτωση την αναγκαία απόσταση 1,5 μέτρου”. Σιγά μη με έβγαζαν τρεις μαζί…

»–“Ελα, Αντύπα (ε, ναι, έτσι με βάφτισαν, προς τιμήν ενός που μου έμοιαζε στο τραγ… εεε στο γάβγισμα), πάμε” ήταν το έναυσμα. Για πότε βρισκόμασταν εγώ, το λουρί κι ο σκυλούχος μου στο ασανσέρ, είδηση δεν το έπαιρνα. Κι ενώ μέχρι τότε ίσα που φέρναμε μια βαριεστημένη γύρα το τετράγωνο, ξαφνικά ξεκίνησα προπόνηση για τα 50 χλμ. βάδην των Ολυμπιακών του Τόκιο. Πάρκο για πάρκο δεν αφήσαμε, πλακάκι για πλακάκι σ’ όλη την παραλία.

»Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν ξεποδαριασμένος γύριζα κι άπλωνα λίγο το αποκαμωμένο σκυλίσιο μου κορμί στη γωνιά μου, η κόρη σκυλούχου μ’ ένα “Ελα, μωρό μου” ξεκινούσε τον δεύτερο γύρο. Ευτυχώς μ’ αυτήν μέχρι το κοντινό παρκάκι πηγαίναμε και μ’ άφηνε στην ησυχία μου – σ’ ένα παγκάκι μ’ έναν μουσάτο ασχολιόταν καμιά ώρα κι όταν γυρίζαμε έλεγε μπρος στους άλλους ναζιάρικα για το ξεκάρφωμα “Αχχχ, σε κούρασα Αντυπάκο μου”…».

»Κι όμως, το χειρότερο για μένα δεν ήταν η προσομοίωση Θανάση Βέγγου, το αέναο ξεποδάριασμα. Αυτό που εντελώς με εξουθένωσε και μου ισοπέδωσε κάθε αίσθημα πίστης και αφοσίωσης στ’ αφεντικά μου, ήταν ένα χαρτονόμισμα, που μυστικά έβαλε στο χέρι της κυρίας σκυλούχου μια αχώνευτη φίλη της, λέγοντας “Χάρη σ’ το χρωστάω, χρυσή μου”. Αμέσως μετά βρέθηκα με την αχώνευτη στον δρόμο: ποια να ‘ναι αυτή, ποιος είμ’ εγώ και πού με πάει; Από τη στενοχώρια μου, την πήγαινα με τις μπάντες να τη λαχανιάσω μέχρι να της βγει η γλώσσα.

»Είμαι πια στο όριο της σωματικής εξάντλησης από το τόσο Αντύπας Walker, αλλά πιο βαριά είναι η ψυχική συντριβή μου: νιώθω να έχει χαραχθεί πάνω μου μια τεράστια λευκή ταμπέλα με κόκκινα γράμματα, που σχηματίζουν τη λέξη “ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ” και τρέμω κάθε φίλη της αφεντικίνας μου που εμφανίζεται.

» Μιαν ελπίδα έχω μόνον πια: ανοίγουν τα εμπορικά καταστήματα και ίσως δεν θα με έχουν τόση ανάγκη οι κυρίες. Φουριόζες και απτόητες, ήδη ξεχύθηκαν στην αγορά. Θα βρω έστω και για λίγες ώρες την ησυχία μου, καθώς αυτές θα εμφανίσουν το αναμενόμενο –βρε πως αλλάζουνε οι καιροί και οι ρόλοι!– σύνδρομο του λυμένου σκύλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News