Είναι αλήθεια πως διάβασα -στο Διαδίκτυο- με καθυστέρηση αρκετών ημερών την ανακοίνωση της διοίκησης της Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΕ (ΟΜΕ ΟΤΕ) που «βγήκε» στον αέρα την τελευταία ημέρα του 2019.

«Παραμονή Πρωτοχρονιάς, 31/12/2019. Μαύρη μέρα για τους εργαζόμενους του ΟΤΕ. Για πρώτη φορά στην ιστορία του η Διοίκηση έβαψε τα χέρια της με αίμα προβαίνοντας σε ομαδικές απολύσεις έξι εργαζομένων (…)».

Είναι αλήθεια (επίσης) ότι διαβάζοντας τις πρώτες κιόλας γραμμές αυτής της ανακοίνωσης μιας από τις ισχυρότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας προσέτρεξα στο φιλόξενο YouTube για να αναζητήσω το μόνο τραγούδι που θα μπορούσε να την συνοδέψει…

Οι παλαιότεροι των αναγνωστών θα θυμούνται το τραγούδι του Δημητρόφ (όπως έγινε γνωστό με την φωνή της Μαρίας Δημητριάδη τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης).

«Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά

πέσανε πάνω στην εργατιά.

Άγρια κράζουν για αίμα διψούν,

τον Δημητρόφ στην κρεμάλα να δουν (…)».

Με λίγα λόγια, αν πιστέψουμε τους συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας Εργαζομένων τα «μαύρα κοράκια» κατευθείαν από την δεκαετία του΄30 έφθασαν στο Μέγαρο του ΟΤΕ στην Κηφισίας προκειμένου να επωφεληθούν από την επιλογή της διοίκησης του ομίλου τηλεπικοινωνιών να «βάψει τα χέρια της με αίμα»… Υπερβολές θα πείτε και θα έχετε δίκιο γι΄αυτό. Αλλά, η ανακοίνωση που θυμίζει τα χρόνια του Δημητρόφ (επικεφαλής του ΚΚ Βουλγαρίας και ηγετικού στελέχους της Τρίτης Διεθνούς) είναι και παραμένει εδώ ως ένα μνημείο ιδεολογικής νοσταλγίας για τους «ανθρώπους από μάρμαρο» (για να θυμηθούμε και τον μεγάλο τεχνίτη του πολιτικού σινεμά Αντρέι Βάϊντα).

Πάντως, το σημαντικό σε αυτήν την περίπτωση έχει να κάνει και με τις πολιτικές και ιδεολογικές καταγωγές και ταυτότητες των συγγραφέων της ανακοίνωσης. Δεν πρόκειται για έξαλλους αριστεριστές αλλά για στενούς συνεργάτες των κορυφαίων προσώπων που διοικούν την ΓΣΕΕ, δηλαδή του προέδρου Γιάννη Παναγόπουλου (από την ΠΑΣΚΕ) και του γεν. γραμματέα Νίκου Κουτσούκη ( από την παλιά ενιαία ΔΑΚΕ – μιας και οι δυνάμεις των κομματικών της Νέας Δημοκρατίας εκφράζονται μέσα από το σχήμα της Ενότητας).

Καλά όλα τούτα αλλά πως δένουν τα «αίματα» με τους συνδικαλιστές, τους φύλακες και την πολυήμερη απεργία στον ΟΤΕ, όπου το ποσοστό συμμετοχής δεν ξεπέρασε το 25 % στο σύνολο των εργαζομένων του Ομίλου;

Η αλήθεια είναι πως τα «αίματα» επιστρατεύθηκαν μετά την κήρυξη της απεργίας που ένα από τα αιτήματα της ήταν και η τύχη των φυλάκων (όλοι και όλοι έξι εργαζόμενοι στη τελική φάση) – μια τύχη γνωστή σε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη εδώ και αρκετούς μήνες από τη στιγμή που οι εναπομείναντες φύλακες είχαν αρνηθεί να αποδεχθούν τις προτάσεις της διοίκησης και το προσφερόμενο πακέτο με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό στο χέρι.

Για παράδειγμα, δύο από τους έξι φύλακες θα έπαιρναν στο χέρι 180 χιλιάδες ευρώ συν άλλο ένα 60αρι ως αποζημίωση και εξασφαλισμένη εργασία για τρία χρόνια σε εταιρεία-εξωτερικό συνεργάτη του Ομίλου ΟΤΕ στον τομέα της φύλαξης. Οι συγκεκριμένοι φύλακες την στιγμή της προσφοράς του εργοδότη τους είχαν καβατζάρει τα 50 χρόνια. Ενα στοιχείο που πρέπει να προσμετρηθεί και να αξιολογηθεί με τη δέουσα προσοχή.

Αλλά, πριν επιστρατευθούν τα «αίματα» στην ΟΜΕ-ΟΤΕ υπήρχε μια νόμιμη καθόλα διοίκηση με επικεφαλής τον Βασίλη Λάμπρου, ένα μετριοπαθή συνδικαλιστή με πολιτική καταγωγή από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα, αν πιστέψει κανείς τα τοπικά sites της Εύβοιας ο Λάμπρου είχε συζητηθεί για να βρισκόταν στο ψηφοδέλτιο του κόμματος για το νησί στις τελευταίες εκλογές. Μάλιστα, η παράταξη του – η Ανεξάρτητη Κίνηση Εργαζομένων- είχε βγει πρώτη δύναμη και στο εκλογικό συνέδριο του περασμένου Νοεμβρίου. Αλλά, η διοίκηση Λάμπρου – αμέσως μετά το συνέδριο- ανατράπηκε από ένα μωσαϊκό πολύ διαφορετικών πολιτικών, κομματικών και προσωπικών σκοπιμοτήτων και επιδιώξεων όπου στον πυρήνα του βρέθηκαν στενοί συνεργάτες των διοικούντων την ΓΣΕΕ – από κοντά βεβαίως και οι παρατάξεις της Αριστεράς που δεν έχασαν και την ευκαιρία λόγω και της παραδοσιακής τους σχέσης με τα «μαύρα κοράκια»…

Η ανατροπή του σκηνικού (που έγινε χάρις στην μετακίνηση και την αλλαγή συνδικαλιστικού στρατοπέδου μιας ολιγάριθμης ομάδας – τα μέλη της δεν φτάνουν τα δάκτυλα του ενός χεριού- από τα εκλεγμένα στην διοίκηση της ΟΜΕ ΟΤΕ στελέχη της Ανεξάρτητης Κίνησης Εργαζομένων) οδήγησε στην έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα με… πρόσχημα και την τύχη των έξι εναπομεινάντων φυλάκων που είχαν αρνηθεί το πακέτο της εθελούσιας αποχώρησης.

Το τι ακολούθησε είναι λίγο πολύ γνωστό. Εκείνο πάντως που αξίζει να επισημανθεί είναι το γεγονός των υπόγειων διεργασιών μεταξύ συνδικαλιστών του ευρύτερου χώρου της Κεντροδεξιάς (πέραν από τις οργανωμένες δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας) αλλά και του Κινήματος Αλλαγής με σκοπό την διατήρηση των κάθε λογής κεκτημένων. Προφανώς οι διεργασίες αυτές – που τροφοδοτούνται και από προσωπικές ατζέντες εκπροσώπων της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας αλλά και ενός νέου μοντέλου εργατοπατερισμού- δεν αποτυπώνονται σε ανακοινώσεις παρατάξεων. Αξίζει όμως να διαβαστούν ορισμένες εξ αυτών.

Στο site της ΔΑΚΕ βρήκα μια ανακοίνωση που, αν διαβαστεί με την δέουσα προσοχή και την ανάλογη γνώση, μπορεί να επιτρέψει να ξετυλιχτεί το κουβάρι…

«Η απεργία είναι το έσχατο μέσο της εργατικής πλευράς. Ένα δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Το δίκαιο των αιτημάτων της και η μαζικότητα της συμμετοχής διαμορφώνουν το πρόσημό της. Προφανώς δεν μιλάμε για κατάχρηση του απεργιακού δικαιώματος αλλά για απεργία ενάντια σε καταχρηστικές πρακτικές, απεργία για τα αυτονόητα που κάποιοι επιμένουν να θεωρούν αδιανόητα. Μια τέτοια απεργία, όπως στην Τράπεζα Πειραιώς, στα ΒΦΛ, στα ΕΛΠΕ και στον ΟΤΕ, είναι ΕΙΔΗΣΗ, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την αποκρύπτουν… και φυσικά δεν είναι είδηση του αστυνομικού ρεπορτάζ για τις παράνομες μηνύσεις και συλλήψεις απεργών κατόπιν μεθοδεύσεων των Διοικήσεων».

Και όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Η απεργία είναι ένα κατοχυρωμένο δικαίωμα που σε κάθε περίπτωση πρέπει να ασκείται με ευθύνη και σύνεση. Επιπλέον, η απεργία δεν μπορεί να γίνεται προκάλυμμα μιας πανθομολογούμενης αδυναμίας των παραδοσιακών συνδικάτων να κατανοηθεί η οικονομική πραγματικότητα των ημερών μας σε συνδυασμό με την καταλυτική επίδραση της τεχνολογίας σε όλα τα επίπεδα της επιχειρηματικής δραστηριότητας αλλά και τα νέα τους καθήκοντα μπροστά στις νέες προκλήσεις των εργασιακών σχέσεων.

Η απεργία που στήθηκε στον ΟΤΕ – και όχι μόνο- έδειξε τα όρια μιας παραδοσιακής συνδικαλιστικής αντίληψης που αδυνατεί να υπερασπίσει με σύγχρονους όρους τον κόσμο της εργασίας και να διεκδικήσει μερτικό από την πίτα της ανάπτυξης που πρέπει να είναι η κύρια επιδίωξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας.

Ο Μιχάλης Τσαμάζ – επικεφαλής της διοίκησης του ΟΤΕ- σε μήνυμα του προς όλους τους εργαζόμενους του Ομίλου τοποθετεί τα πράγματα στη θέση τους:

«Ο ΟΤΕ κατάφερε να διατηρήσει την εργασιακή ειρήνη την τελευταία δεκαετία, εν μέσω συνεχόμενων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια των γιορτών βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μία πρωτοφανή απεργία διάρκειας τριών εβδομάδων, που ταλαιπώρησε τους πελάτες μας και επηρέασε το επίπεδο των υπηρεσιών μας, ζημιώνοντας την εικόνα μας και τους εργαζομένους. Αντιμετωπίσαμε πρωτοφανείς πρακτικές συκοφαντίας, ψεύδους, απειλών σε προσωπικό επίπεδο, με αποκορύφωμα την άνανδρη επίθεση στην οικογενειακή μου κατοικία.

«Είναι επίσης πρωτοφανές ότι η ηγεσία της ΟΜΕ ΟΤΕ δεν καταδίκασε την επίθεση αυτή με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο.

«Η διοίκηση του ΟΤΕ πάντα επιδιώκει τον διάλογο με τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Σε καμία όμως περίπτωση ο ΟΤΕ δεν θα επιστρέψει σε καθεστώς οργανισμού δημοσίου με νοοτροπίες παρελθόντος! (…) Είμαστε μία σύγχρονη ιδιωτική εταιρεία τεχνολογίας και τέτοια θα παραμείνουμε!»

 Ας επιστρέψουμε, όμως, στους φύλακες. Η υπόθεση τους, που έγινε σημαία-κόκκινη παντιέρα στα χέρια των ανατροπέων της διοίκησης Λάμπρου, έχει ως εξής τόσο ως προς τα δεδομένα, όσο και ως προς τις προσφορές της εργοδοσίας:

→ Το μεγαλύτερο μέρος του έργου της φυσικής φύλαξης των εγκαταστάσεων και υποδομών του Ομίλου ΟΤΕ κοντά σε ένα ποσοστό του 90% είχε περάσει τα τελευταία χρόνια σε από εξωτερικούς συνεργάτες, δηλαδή σε ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης.

→ Από τις αρχές του 2019, ανατέθηκε σε εξωτερικούς συνεργάτες και το εναπομείναν 10 % του έργου, επιλογή που είχε ως συνέπεια το αντικείμενο της φυσικής φύλαξης να καταργηθεί. Βεβαίως, δόθηκε χρόνος προσαρμογής όλων των εμπλεκομένων μερών. Καταληκτική ημερομηνία – γνωστή σε όλους τους ενδιαφερόμενους- το τέλος του 2019. Μάλιστα, οι φύλακες είχαν ενημερωθεί αρμοδίως ήδη από το 2018 για τα σχέδια της διοίκησης.

→ Η διοίκηση της εταιρίας προκειμένου να διασφαλίσει την ομαλή μετάβαση των εργαζομένων της φυσικής φύλαξης στα νέα δεδομένα, τον Μάρτιο 2019, στο πλαίσιο της ανακοίνωσης του Προγράμματος Οικειοθελούς Αποχώρησης, τους προσέφερε ιδιαίτερα ελκυστικά πακέτα αποχώρησης που προέβλεπαν ενισχυμένο κίνητρο αποχώρησης που ισοδυναμούσε με καθαρούς μισθούς 4 έως 8 ετών (έως 270.000 ευρώ μικτά), εξασφάλιση εργασίας σε εξωτερικούς συνεργάτες υπηρεσιών φύλαξης για τουλάχιστον τρία χρόνια και κάλυψη των εξόδων εκπαίδευσης για την απόκτηση άδειας security.

→ Η συντριπτική πλειονότητα (68 επί συνόλου 74 εργαζομένων) αποδέχθηκε την προσφορά και εντάχθηκε στο πρόγραμμα. Μόνον 6 από τους 74 αρνήθηκαν το πακέτο της προσφοράς με αποτέλεσμα να απολυθούν στα τέλη του 2019 με τη νόμιμη αποζημίωση.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί το τι προέβλεπε το πακέτο της οικειοθελούς αποχώρησης για εκείνους που το αρνήθηκαν. Αν ένας φύλακας από τους έξι – περίπου 50 ετών και με περίπου 30 χρόνια προϋπηρεσίας- αποδεχόταν το πακέτο θα έπαιρνε νόμιμη αποζημίωση 50.000 ευρώ, τα οποία μάλιστα τα έχει πάρει ως προκαταβολή στα 25 χρόνια με βάση τη πολιτική του ΟΤΕ, αλλά και ένα ποσό πάνω από 200.000 ευρώ μικτά και πάνω από 180.000 ευρώ καθαρά. Ένας  νεότερος – περίπου 40-45 ετών και με περίπου 10 χρόνια προϋπηρεσίας στον ΟΤΕ – παίρνει νόμιμη αποζημίωση 20.000 ευρώ  και άλλο ένα ποσό ενώ το περίπου 75.000  ευρώ μικτά και περίπου 74.000 ευρώ καθαρά λόγω κλίμακας φορολόγησης.

Το θέμα με τους φύλακες αλλά και την απεργία της συνδικαλιστικής διοίκησης – μωσαϊκό έχει εξαντληθεί. Η επόμενη ημέρα και ιδιαίτερα η μεγάλη εικόνα της για έναν επιχειρηματικό όμιλο όπως εκείνος του ΟΤΕ έχει την αξία της. Ο Μιχάλης Τσαμάζ, στο μήνυμα του σε όλους τους εργαζόμενους είχε κάτι να πει για αυτό. H εταιρεία εξετάζει το ενδεχόμενο οι δραστηριότητες που σχετίζονται με την εξυπηρέτηση και την επαφή με τον πελάτη (τεχνικοί πεδίου, call centers, καταστήματα) να λειτουργήσουν ως 100% θυγατρικές εταιρείες του Ομίλου ΟΤΕ.

Πιο συγκεκριμένα, όπως ο ίδιος αναφέρει, «λειτουργώντας ως θυγατρικές εταιρείες θα κερδίσουν μεγαλύτερη ευελιξία, ανεξαρτησία και αυτονομία εντός του Ομίλου, ενώ θα έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν νέες υπηρεσίες και να τις πωλούν σε τρίτους. Με τον τρόπο αυτό, θα φέρουν νέα έσοδα στον Όμιλο, συμβάλλοντας, παράλληλα, στη μείωση του λειτουργικού κόστους». Επιπλέον, όπως επισημαίνει, «οι αλλαγές αυτές θα δώσουν τη δυνατότητα στην εταιρεία να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, αλλά και να αναπτύξει το προσωπικό της σε νέες ειδικότητες σε διάφορους τεχνολογικούς τομείς».

Εξηγώντας τι σημαίνει αυτό πρακτικά για τους ανθρώπους του ΟΤΕ, ο κ. Τσαμάζ σημείωσε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για τους εργαζομένους, καθώς όλοι παραμένουν μέλη της μεγάλης οικογένειας του ΟΤΕ. Με τις αλλαγές που εξετάζει ο ΟΤΕ, είπε, στόχος είναι οι εργαζόμενοι να αποκτήσουν μεγαλύτερη αυτονομία, ευελιξία και αποτελεσματικότητα στην εργασιακή τους καθημερινότητα, ενώ θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και θα ανοιχτούν νέες αναπτυξιακές προοπτικές για το προσωπικό.

Ειδικά η νέα γενιά του Ομίλου ΟΤΕ θα έχει τη δυνατότητα να εξελίσσεται, εκτός από επαγγελματικά, και μισθολογικά στα πρότυπα μιας σύγχρονης εταιρείας, σημείωσε ο Πρόεδρος του Ομίλου.

Με άλλα λόγια, μια σύγχρονη επιχείρηση που ζει στον πυρήνα των εξελίξεων που φέρνει η σύγκλιση των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών και οδεύει για να συναντήσει και να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις της λεγόμενης 4^ης Βιομηχανικής Επανάστασης θέλει να έχει δίπλα της ως αξιόπιστους και υπεύθυνους συνομιλητές σύγχρονους συνδικαλιστές και όχι εργατοπατέρες και κληρονόμους της παράδοσης της Κόκκινης Εργατικής Διεθνούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News