Το πολιτικό «νόμισμα» του Μητσοτάκη συνοψίζεται στο τρίπτυχο: σοβαρότητα, αξιοπιστία, σταθερότητα. Αυτό «εννοούσε» όταν δήλωνε την Τετάρτη ότι δεν θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος, άρα δεν προτίθεται να κατεβάσει τον πήχη της αυτοδυναμίας, ούτε να ανεβάσει το ποσοστό της εισόδου των κομμάτων στη Βουλή από το 3% στο 5%. Και κάπου εδώ αρχίζει η συζήτηση αν αυτή επιλογή εξυπηρετεί τη σταθερότητα και το «μετά» της χώρας. Μετά το 2027, μετά και από την περίοδο διακυβέρνησης Μητσοτάκη-ΝΔ, μετά γενικώς…

Θεωρητικά, όλα αυτά είναι πολύ μακρινά. Ομως το παράδειγμα της ζημιάς που μπορούν να κάνουν οι «λιλιπούτειοι καρναβαλιστές» της πολιτικής αν τους δοθεί χώρος να μεγαλώσουν, δεν είναι μακρινό. Το είδαμε την προηγούμενη δεκαετία. Οι γραφικοί «καρναβαλιστές» έγιναν κυνικοί εξουσιαστές ενώ άλλοι πήραν στα χέρια τους πραγματικά αντί για πλαστικά ρόπαλα. Το πράγμα ξέφυγε και ευτυχώς γέννησε το μέτωπο της λογικής (το πάλαι ποτέ αντι-ΣΥΡΙΖΑ) που κράτησε τη χώρα στην Ευρώπη.

Εχει όμως ευθύνη ο Μητσοτάκης για το τι θα γίνει μετά από αυτόν (όποτε έρθει αυτή η στιγμή ή αν αποδεχθεί κάποτε μια κορυφαία θέση στην ΕΕ); Θα φταίει ο ίδιος αν μετά από τα χρόνια της σταθερότητας που ζούμε σήμερα, η Βουλή θυμίζει τα τραπεζάκια των αγανακτισμένων του 2011;

Κάντε το για λίγο εικόνα (εν ανάγκη αντλήστε από τους εφιάλτες σας των προηγούμενων ετών): Με καμιά δεκαριά κόμματα και αποκόμματα να τσακώνονται στη Βουλή για το πώς θα μας στείλουν στον «παράδεισο» –του κομμουνισμού/σταλινισμού/εθνικοσοσιαλισμού, μη ξεχνάμε τα σταγονίδια της Χρυσής Αυγής– το μόνο βέβαιο είναι πως θα ανοίγει ένας δρόμος από τη σταθερότητα προς το χάος.

Σύμφωνοι, ο Μητσοτάκης δεν είναι ο «πατερούλης» Ιωσήφ Στάλιν ούτε ο «μεγάλος τιμονιέρης» Μάο Τσε Τουνγκ να φροντίσει για όλα. Η ελληνική δημοκρατία δεν είναι αιμοσταγές ολοκληρωτικό καθεστώς (όπως εκείνα που θαυμάζουν κάποιοι ακόμη), άρα δεν έχει και την υποχρέωση ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να μας σκεπάσει στα κρεβατάκια μας για να μην κρυώνουμε όταν θα φύγει. Επιτρέπεται με άλλα λόγια ο Μηστοτάκης να σχεδιάσει τις κινήσεις του ώστε ο ίδιος και η ΝΔ να παραμένουν κυρίαρχοι, κι ας πιάνουν όταν θα φεύγει τα ρόπαλα οι «καρναβαλιστές» για να επιτεθούν.

Υπάρχει επομένως κάτι που τον εμποδίζει να το κάνει; Υπάρχει. Η αναμέτρηση με την Ιστορία και το «νόμισμα» που αναφέραμε στην αρχή: ο γραφικός του χαρακτήρας ως πολιτικός από τη στιγμή που έγινε πρόεδρος της ΝΔ το 2016. Τον εμποδίζει επίσης το γεγονός ότι το μέτωπο της λογικής δεν αποτελείται από «ορφανά» κάποιου καθεστώτος αλλά από σκεπτόμενους πολίτες που απέτρεψαν τη συμφορά το 2015 και επιθυμούν να μην επιστρέψει στη χώρα σε έναν χρονικό ορίζοντα που θα υπερβαίνει τη θητεία οποιουδήποτε πρωθυπουργού (ακόμη και του μακροβιότερου).

Γι’ αυτό και πολλοί θεωρούν ότι η αλλαγή του εκλογικού νόμου είναι ένα φυσικό βήμα στη διαδρομή αυτού του μετώπου, που δεν λέγεται πια «αντι-ΣΥΡΙΖΑ», έπεσε θύμα της επιτυχίας του, αλλά θα είναι πάντοτε απέναντι στους «καρναβαλιστές» που αρπάζουν τα ρόπαλα. Και θέλει να παραμείνουν λιλιπούτειοι, εκτός Κοινοβουλίου.

ΥΓ. Αν ο Μητσοτάκης το ξανασκεφτεί κι αλλάξει γνώμη δεν θα είναι δα και προς θάνατον. Αλλωστε ο εκλογικός νόμος του 2019. με τον οποίο έγινε για πρώτη φορά Πρωθυπουργός. άλλαξε από τον ίδιο. Και αν δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας με την ιδιοφυή του σκέψη για την απλή αναλογική και την καλύτερη αντιπολίτευση από συστάσεως του ελληνικού κράτους (την περίοδο 2019-2023), κανείς δεν ξέρει αν πριν από έναν χρόνο θα είχε συμβεί το διπλό θαύμα των εκλογών που αποδεκάτισαν τον ΣΥΡΙΖΑ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News