Πότε ξεκίνησε; Αν κάποιος προσπαθούσε να βάλει χρονική αφετηρία στο ύφος πολιτικής αντιπαράθεσης που παρακολουθούμε, τότε πρέπει να κοιτάξει τις ημέρες της «Ελπίδας». Οταν το χιόνι έλιωσε, πήρε μαζί του τις αβρότητες, την μίνιμουμ πολιτική κατανόηση που είχε φέρει μαζί της (μας αρέσει ή όχι) η πανδημία.

Η πρόταση δυσπιστίας από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το φυτίλι: ξαφνικά, μια αξιωματική αντιπολίτευση που πριν από λίγο καιρό βρισκόταν στα χαμένα βρήκε αφήγημα στην οργή και στο GFY και μια κυβέρνηση που διαβεβαίωνε πως όλα λειτουργούν ρολόι έφτασε να συγκρίνεται με “τους προηγούμενους”, για να αναδείξει την ανωτερότητά της. Από τότε παρακολουθούμε πρώην και νυν υπουργούς, στελέχη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και τους ίδιους τους αρχηγούς τους, να ρίχνουν χτυπήματα κάτω από την μέση, να παίζουν με τα όρια των αντιπάλων τους για να προκαλέσουν αντιδράσεις και να κατηγορούν ο ένας τον άλλο για αντιδημοκρατικές συμπεριφορές.

«Η Δεξιά έχει στο DNA της τις εποποιίες της Ηλείας», λέει ο Τσίπρας. «Αν δεν είχαμε Αριστερά στην Ελλάδα θα είχαμε φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα», διατείνεται ο Αδωνις Γεωργιάδης. Για «λίστες Πέτσα» ουρλιάζει η αντιπολίτευση, «ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να ελέγξει τα ΜΜΕ και να επηρεάσει την Δικαιοσύνη» απαντάει από το Μόναχο ο Πρωθυπουργός. Δεν είναι πια ο Πολάκης ή ο Μπογδάνος -είναι μια συνειδητή επιλογή και των δύο πλευρών, μια τακτική απέναντι στον αντίπαλο που κέρδισε για τους μεν τις εκλογές του 2019 και για τους δε τις εκλογές του 2015. Και πάλι, το βλέμμα τους είναι στραμμένο στην κάλπη. Στην περίπτωση όμως που όντως η κυβέρνηση αποφασίσει να εξαντλήσει την τετραετία, ποιος αντέχει άλλους 15 μήνες βουτηγμένους σε τέτοιου είδους τοξικότητα;

Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα υπέφερε περισσότερο όταν αυτού του είδους οι κατηγορίες γίνονταν κανονικότητα. Κοιτώντας πίσω, στον απολογισμό της περασμένης δεκαετίας, η πόλωση έφερε αποτελέσματα σε όσους την χρησιμοποίησαν, άφησε όμως ανεξίτηλα σημάδια σε μια κοινωνία που βρισκόταν ήδη στο όριο. Στο όριο βρίσκεται και σήμερα, μετά από δυόμισι χρόνια πανδημίας -κι ας μην φαίνεται με την πρώτη ματιά. Τίμημα για την τοξικότητα πάντα υπάρχει, απλώς κάποιες φορές αργούμε να φτάσουμε στο ταμείο. Και, βέβαια, αν κάποιος φωνάζει διαρκώς πως ο λύκος της “αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς” πάει να φάει τα πρόβατα, όταν πράγματι έρθει, κανείς δεν θα τον πιστέψει. Κι αυτό δεν έχει με την γνώμη που έχει κανείς για το τότε και το σήμερα, τα λάθη του ενός και του άλλου. Ακόμα και στην μικρή Ελλάδα, όσο τα επιτρέπουμε, checks and balances υπάρχουν. Κάθε εκλογική διαδικασία κρίνει την διακυβέρνηση που προηγήθηκε -σωστά ή λάθος, τα κεφάλαια έτσι κλείνουν, όχι με ουρλιαχτά και απειλές, όχι με βρισιές και γαργαλήματα στην οργή των πολιτών.

Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν αυτή τη στιγμή κομμάτι ενός δικομματισμού άνισου, που ίσως οδεύει πια στο τέλος του. Η πολιτική σταθερότητα, ενόψει της απλής αναλογικής, μόνο εξασφαλισμένη δεν είναι. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι πολιτικούς να παίζουν με το θυμικό, ψάχνοντας νέους Αγανακτισμένους ή ορθώνοντας την σκιά ενός τέρατος που έχει χάσει πια την δύναμή του. Αν αυτή είναι η μοίρα μας τους μήνες που έρχονται, τότε το μόνο βέβαιο είναι ότι οι εκλογές δεν πρέπει να αργήσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News