Το ανεύρυσμα αορτής στον τίτλο θα μπορούσε να αντικατασταθεί από οποιαδήποτε άλλη λέξη. Eμφραγμα, ανακοπή, εγκεφαλικό, κάτι τέλος πάντων που δεν θα ήθελε κανείς να πάθει. Πολλοί άνθρωποι την έχουμε δει να συμβαίνει μπροστά μας, σε κάποιον δικό μας άνθρωπο ή σε άγνωστο. Αυτή την, κομβικής σημασίας, στιγμή, που κάποιος καταλαβαίνει ότι κάτι κακό του συμβαίνει, και το καταλαβαίνεις κι εσύ που έτυχε να βρίσκεσαι κοντά του. Και τρέχεις, και τρέχουν, και τον τρέχουν. Και τον προλαβαίνουν ή όχι.

Oταν όμως βλέπεις κάποιον να βιώνει μια τέτοια στιγμή στην τηλεόραση, έχεις μια διαφορετική αίσθηση. Ο γυάλινος τοίχος μεταξύ εσού και του άλλου, σαν να προσδίδει σε αυτό που συμβαίνει εκεί μέσα ένα βάθος. Και το γεγονός ότι συμβαίνει μεν μπροστά σου αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι, δεν μπορείς να βοηθήσεις, αναγκαστικά παραμένεις θεατής, σου επιτρέπει να χαζέψεις το βάθος του συμβάντος, να δεις μέσα του το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο των κομβικών στιγμών της ζωής που τρεμοπαίζουν το φως της.

Βλέπεις καταρχάς την τύχη, εκείνο που σου μαγειρεύει η συγκυρία, και το ποσό απόλυτα ανήμπορος είσαι να καθορίσεις τα υλικά αυτής της μαγειρικής. Μπορεί να πάθεις κάτι μια στιγμή που είσαι ολομόναχος στο σπίτι. Μπορεί να το πάθεις και να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, μπορεί να έχεις γνωστούς, μπορεί άγνωστους, μπορεί να υπάρχει δίπλα σου και κάποιος ειδικός. Ενας γιατρός που περιμένει να εμφανιστεί μετά από εσένα στην εκπομπή, και σου παρέχει βοήθεια, και μάλιστα την κατάλληλη βοήθεια, γιατί ψυλλιάζεται αυτό που έπαθες. Τι μεγάλη τύχη είχε ο Πέτρος Τατσόπουλος να είναι σε απόσταση αναπνοής ο πλαστικός χειρουργός Γιάννης Λύρας. Αυτή η απόσταση αναπνοής, λένε, έσωσε κυριολεκτικά την αναπνοή του Πέτρου.

Εκεί μέσα, στο γυαλί, τη στιγμή της αναπάντεχης κρίσης του άλλου που μεταδίδεται on air, βλέπεις και ανθρώπινες συμπεριφορές. Τον γρήγορο, τον μουδιασμένο, τον αμήχανο. Πολλοί κατέκριναν τον Δημήτρη Βίτσα που βρισκόταν δίπλα στον Τατσόπουλο και μιλούσε, είπαν ότι υπήρξε κάπως αναίσθητος εκείνη τη στιγμή, και ότι ήθελε να τελειώσει την κουβέντα του. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ δεν το κατάλαβα έτσι παρακολουθώντας το στιγμιότυπο. Κατάλαβα απλώς μια αμηχανία εκ μέρους του κ. Βίτσα, αυτή που έχουμε πολλοί άνθρωποι όταν γινόμαστε μέτοχοι μιας κρίσης που ξεκινάει. Και ίσως, με το να τελειώσω κι εγώ που είπε, να μην εννοούσε αφήστε με να τελειώσω πρώτα, αλλά να εννοούσε να τελειώσω κι εγώ αφού κάτι συμβαίνει.

Μικρή σημασία έχει όμως τι εννοούσε ο Βίτσας. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι τέτοιες στιγμές τελειώνουν τα πάντα. Εισβάλλουν στη ροή των πραγμάτων και τη διακόπτουν. Με το έτσι θέλω τους, χωρίς περιθώρια διαπραγμάτευσης. Στοπ. Τώρα. Ολοι.

Και εκεί, στο κενό της διακοπής, μας αναγκάζουν να σκεφτούμε πόσο μάταια είναι όλα. Πόσο εφήμερα και εύθραυστα. Τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του. Τίποτα δεν είναι, μωρέ. Βλέπεις τον Πέτρο Τατσόπουλο να παθαίνει ανεύρυσμα αορτής στον αέρα και καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν έχει σημασία, παρά μόνο εκείνα και εκείνοι που αγαπάς.

ΥΓ. Κι ένα μπράβο στον παρουσιαστή Τάκη Χατζή που σηκώθηκε αμέσως και χωρίς πολλά-πολλά πήγε σε διάλειμμα. Αξιολόγησε σωστά τη στιγμή και σεβάστηκε τον καλεσμένο του. Μοιάζει αυτονόητο, αλλά δεν είναι πάντα στην τηλεόραση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News