Η Αριστερά είχε και έχει πάντα μια δυσκολία στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων. Δεν αναφέρομαι μόνο στην επικοινωνιακή διαχείριση, αλλά κυρίως στην πολιτική. Η επικοινωνία βέβαια,  δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι  δεν είναι τίποτα άλλο παρά έκφραση της πολιτικής, κάθε κόμματος, παράταξης και κυβέρνησης.

Στην τωρινή συγκυρία της οξυμένης αλλά και παρατεταμένης τουρκικής προκλητικότητας είχαμε μια επικοινωνιακή έξαρση της κυβέρνησης, που ξένισε πολλούς, ακόμα και ουδέτερους παρατηρητές. Δεν ήταν η καθαυτή, σύγκληση του ΚΥΣΕΑ. Αυτή είναι και θα είναι επιβεβλημένη από κάθε κυβέρνηση. Ήταν η διαχείριση όλης της διαδικασίας σύγκλησης και λήξης του ΚΥΣΕΑ. Ο πρωθυπουργός διακόπτει την προεκλογική περιοδεία του και το συγκαλεί. Το κλίμα φορτίζεται, από την ξαφνική διακοπή και την εσπευσμένη σύγκληση, για να βγει ύστερα από δύο ώρες να κάνει καθησυχαστικές δηλώσεις στον ελληνικό λαό.

Το έργο που παίχτηκε, θα μπορούσε να έχει και τον σουρεαλιστικό τίτλο «Η δραματοποιημένη αποδραματοποίηση». Αυτά ως προς την επικοινωνιακή διαχείριση μιας οξυμένης πραγματικά κατάστασης με τον γνωστό θεατρικό τρόπο οικειοποίησης των γεγονότων από τον κ. Τσίπρα. Εν μέσω μιας πραγματικά δύσκολης εκλογικής μάχης για το κόμμα του και το δικό του πολιτικό μέλλον.

Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα με την Αριστερά και τις κυβερνητικές πρακτικές της, τύπου Τσίπρα; Στη γνωστή αντίληψη περί εργαλειοποίησης των εθνικών θεμάτων, κάτι που δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε αυτή, αλλά σίγουρα την αφορά.

Η Αριστερά ζει και τρέφεται με δύο παθογένειες περί τα εθνικά θέματα. Η πρώτη είναι η ιδεολογικοποίηση τους.  Όσοι αναπτύσσουν ειδικές ευαισθησίες περί εθνικού αισθήματος και φρονήματος, κατηγορούνται συλλήβδην ως ακροδεξιοί ή εθνικιστές, διαλέγετε και παίρνετε.

Η δεύτερη παθογένεια είναι η εργαλειοποίηση των εθνικών θεμάτων, που προαναφέραμε.  Συστατικά και φυσιογνωμικά, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η Αριστερά γενικότερα έχει μια υποτιμησιακή αντίληψη για το έθνος, το θεωρεί δευτερεύον και υποταγμένο στοιχείο. Το εθνικό χρησιμοποιείται  από το ταξικό. Το εθνικά ζητήματα και τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτά υποτάσσονται στο ταξικό στοιχείο. Τα ταξικά συμφέροντα και, κατ’ επέκταση, τα πολιτικά συμφέροντα της παράταξης αποκτούν απόλυτη προτεραιότητα, χαρακτηρίζοντας μειωμένο το βάρος και υποβαθμίζοντας τις πτυχές των εθνικών προβλημάτων.

Ας θυμηθούμε την περίπτωση των Πρεσπών για να δούμε την υποδειγματική αποκάλυψη των δύο παραπάνω παθογενειών, της ιδεολογικοποίησης και της εργαλειοποίησης. Πώς χαρακτηρίστηκε ο κόσμος που αντιδρούσε και πώς χρησιμοποιήθηκαν οι Πρέσπες στον πολιτικό σχεδιασμό της κυβέρνησης για την περίφημη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού;

Και τα δύο βέβαια, όπως αποδείχθηκε σήμερα , είχαν καταστροφικές επιπτώσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα. Ετσι συνήθως συμβαίνει με την Αριστερά και τα εθνικά θέματα. Όμως τώρα το ουσιαστικό ενδιαφέρον και η αγωνία του κόσμου δεν επικεντρώνεται στην Αριστερά και στον κ. Τσίπρα. Αυτοί έτσι κι αλλιώς σε λίγες ημέρες θα είναι παρελθόν.

Το θέμα τώρα είναι η χώρα και η πορεία της σε ένα κρίσιμο εθνικό σταυροδρόμι. Γι’ αυτό ας επιδειχτεί η πρέπουσα σοβαρότητα, ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και ομοψυχία στο μικρό διάστημα που απομένει από την απερχόμενη κυβέρνηση αλλά και ολόκληρη την πολιτική τάξη και την κοινωνία.

---

Ο Δημήτρης Καιρίδης είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και υποψήφιος βουλευτής ΝΔ βόρειου τομέα Αθηνών

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News