Τώρα που τέλειωσε «το πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα των τελευταίων δεκαετιών» με νικητή τον ΠΑΟΚ και τώρα που ο Ολυμπιακός παίζει σε ευρωπαϊκό τελικό, σε στιγμές δόξας και ανάτασης δηλαδή, βρίσκω ευκαιρία να διηγηθώ δυο μικρές αλλά εμβληματικές ιστορίες που αφορούν τα ελληνικά γήπεδα και τις ομάδες και τις θύρες. Ετσι, για να έχουμε τον νου μας.

Εχω φίλο έναν Θεσσαλονικιό, καθ’ όλα σοβαρό και σύγχρονο άνθρωπο, που όταν του μιλήσεις για τη σφαγή στη Γάζα, για τον πόλεμο της Ουκρανίας, για την ακρίβεια στα ράφια ή για την κλιματική αλλαγή, απαντά: «Αυτά είναι προβληματάκια, αγαπητέ μου. Το μεγάλο, το άλυτο, το νούμερο ένα πρόβλημα, είναι οι θύρες των ομάδων».

Οχι, δεν είναι παλαβός, καμένος είναι. Εχει δυο γιους στην εφηβεία, που έμπλεξαν με τη θύρα του ΠΑΟΚ. Τα παιδιά ενεπλάκησαν τόσο πολύ και τόσο φανατικά, που ο δύστυχος πατέρας μαζί με την τρομοκρατημένη (από αυτά που έβλεπε) μάνα, αναγκάστηκαν να ξεσπιτωθούν και να πάνε να ζήσουν στην Κατερίνη.

Εγραψαν τους γιους τους στο εκεί σχολείο και κάθε μέρα πηγαινοέρχονται Θεσσαλονίκη και οι δύο, για να πάνε στις δουλειές τους. Οι έφηβοι επαναστάτησαν με τη μετακόμιση, η οικογένεια ζει μέσα στην ένταση και τους καβγάδες, ενώ κάθε Παρασκευή και Σάββατο ο πατέρας κάνει τον Σέρλοκ Χολμς μήπως και οι πιτσιρικάδες του την κοπανήσουν με το ΚΤΕΛ και ανέβουν κρυφά στη Θεσσαλονίκη για να βρουν τα «φιλαράκια» τους.

Επειδή όλο αυτό φάνηκε υπερβολικό και ακατανόητο στα δικά μου αφελή μάτια, του είπα εμβρόντητος: «Μα να αλλάξετε πόλη;». Η απάντηση του ήταν αφοπλιστική: «Για να σώσω τα παιδιά μου. Αν μπλέξουν με οποιαδήποτε θύρα, γίνονται τόσο φανατικά, που για αυτά δεν υπάρχει οικογένεια. Ερχονται και τους χτυπάνε το κουδούνι να τους πάρουν, αδιαφορώντας αν οι γονείς είναι πάνω και τι λένε. Και τα παιδιά φεύγουν. Οπότε από κει και πέρα είναι θέμα τύχης να βρεθεί κάποιο από τα παιδιά μου στη φυλακή».

Δεύτερο παράδειγμα, μια εκπαιδευτικός σε επαγγελματικό λύκειο της Αττικής. Συνειδητοποιημένη και πεισματάρα γυναίκα, με υψηλή αίσθηση καθήκοντος, έχει βαλθεί να σώσει τους μαθητές της από τα δίκτυα των οργανωμένων οπαδών. Μου διηγείται, με πόνο ψυχής, τα ακόλουθα:

«Αν η ομάδα έχει εκτός έδρας παιχνίδι, τη Δευτέρα τα πιο πολλά αγόρια λείπουν από το σχολείο. Τα έχουν μαντρώσει σε λεωφορεία και τα πάνε ως κλακαδόρους και χουλιγκάνους να υποστηρίξουν την ομάδα στην επαρχία. Ταξιδεύουν όλη νύχτα για να γυρίσουν, σιγά μην έρθουν σχολείο την άλλη μέρα.

»Κάποια από αυτά τα παιδιά το βλέπω ότι ακολουθούν δίχως να πολυθέλουν τους υπόλοιπους που είναι αληταρίες. Και όταν τους πιέζω να αφήσουν τη “θύρα” και να κοιτάξουν το σχολείο τους, μου απαντούν: Αφού ο μόνος τρόπος να βρούμε δουλειά εδώ που ζούμε, είναι να μας βάλει κάπου η ομάδα. Σεκιουριτάδες, ντελιβεράδες, μεταφορείς, οδηγοί. Η ομάδα σε βοηθάει σε όλα αυτά. Αν ξεκόψουμε, θα μείνουμε για πάντα άνεργοι».

Οπερ, καλό το «καλύτερο πρωτάθλημα των τελευταίων δεκαετιών», καλός και ο ευρωπαϊκός τελικός, καλή και η συμμετοχή δυο ομάδων μας στο Βερολίνο στους τελικούς του μπάσκετ, αλλά το πραγματικό πρόβλημα στις γειτονιές γύρω από τα γήπεδα, ζει και βασιλεύει. Και καταστρέφει κόσμο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News