Το πολιτικό τοπίο παρουσιάζει κάποια στοιχεία τακτοποίησης έπειτα από την αναστάτωση που προκάλεσαν οι ευρωεκλογές, όμως υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος έως τις επόμενες εθνικές κάλπες.

Στον χώρο της αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να αντιστοιχήσει τον νέο του ρόλο με τον λόγο και τη στρατηγική του, ο ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει δίχως και πολλά στοιχεία που να δικαιολογούν μια προσδοκία ολικής επαναφοράς, και τα λοιπά κόμματα και κομματίδια επιχειρούν να λάβουν θέσεις, ώστε όταν έρθει η ώρα της αναμέτρησης να πείσουν για την πολιτικοκοινωνική χρησιμότητα του επίπλαστου και κατ’ επίφαση αντισυστημισμού τους.

Και η κυβέρνηση;

Στο Μέγαρο Μαξίμου επικρατεί μια κάποια ανακούφιση, έως και ικανοποίηση, για το γεγονός ότι στις τελευταίες μετρήσεις η κυβέρνηση εμφανίζεται σταθεροποιημένη στο 30% και δεν έχει πάρει την κατηφόρα. Ξέρουν όμως, όσο και αν οι αξιολογήσεις των παραμέτρων ποικίλουν, ότι υπάρχουν πολλά παράπονα, πολλές ομάδες δυσαρεστημένων, γκρίνια, οικονομική στενότητα και  –το κυριότερο ίσως– μια διαρκής εκκρεμότητα σε πολλά πεδία, που μπορεί να μετατρέψουν το τυχαίο (ή ατυχές) σε μοιραίο. Δεν θέλουν καν να το σκέφτονται, αλλά καλό θα ήταν να μη συνεχίσουν να το αποφεύγουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, θα όφειλε να αναρωτηθεί κανείς τι θα μπορούσε να διαμορφώσει μια άλλη αίσθηση, να πείσει ότι κάτι γίνεται και ότι η κυβέρνηση κινείται και δεν έχει βαλτώσει.

Είναι γνωστό ότι η οικονομία κερδίζει τις εκλογές και εδώ υπάρχει η προβληματική αντίφαση για την κυβέρνηση. Οι δείκτες είναι καλοί, ή τέλος πάντων ικανοποιητικοί, όμως ο μήνας δεν βγαίνει για πολλούς και ο πληθωρισμός δεν εξαφανίζεται με διαταγές και λόγια. Αν αυτό γινόταν, θα είχαν αποφευχθεί πολλές οικονομικές καταστροφές στο παρελθόν.

Το πρόβλημα είναι πράγματι πολυδιάστατο και σε αυτό το πεδίο οι πληγές των μνημονίων δεν έχουν κλείσει. Οι απώλειες των εισοδημάτων της προηγούμενης δεκαπενταετίας έχουν φέρει τη χώρα σε πολύ χαμηλή κατάταξη μεταξύ των μελών της Ενωσης και απαιτούνται άλματα, τα οποία με τη σειρά τους απαιτούν και υπερβάσεις.

Βήματα γίνονται στην Υγεία, όμως και εκεί το πρόβλημα είναι δομικό και απαιτεί συγκρούσεις. Για το αν θα γίνουν ή όχι, η απόφαση είναι στρατηγική, με αρκετά στοιχεία ηρωισμού. Για τη δημόσια διοίκηση ισχύουν πάνω-κάτω τα ίδια.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τις τελευταίες εβδομάδες φάνηκε ότι κάτι κινείται βάσει σχεδίου στον κρίσιμο κλάδο της Παιδείας. Σε συνέχεια των ρυθμίσεων για τα ξένα πανεπιστήμια και εν αναμονή (οψέποτε) της συνταγματικής αναθεώρησης του περιβόητου άρθρου 16, ο Κυριάκος Πιερρακάκης ανακοίνωσε προσφάτως την εισαγωγή του ΙΒ και στα δημόσια πρότυπα σχολεία. Είναι μια απόφαση που μπορεί να αποδειχτεί κομβικής σημασίας, όπως και άλλες, που σύμφωνα με πληροφορίες θα ακολουθήσουν.

Υπάρχει επίγνωση ότι σχεδόν όλα θα συναντήσουν τις γνωστές αντιδράσεις του σκληρού συνδικαλιστικού μπλοκ των εκπαιδευτικών. Ομως ενδέχεται να βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής, όπου οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στην Παιδεία μπορεί να αποδειχθούν περισσότερο εναρμονισμένες με τις ανάγκες και τις συνθήκες, και την ίδια στιγμή οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών να φανερωθούν ως αναχρονιστικές και ανακόλουθες με την πραγματικότητα.

Οπως και να έχει, είναι φανερό ότι στην Παιδεία κάτι κινείται. Και δεν θα πρέπει να αποκλειστεί ότι, εφόσον αυτό συνεχιστεί, ένα από τα μέχρι πρότινος αδύναμα σημεία της κυβέρνησης θα γίνει ένα από τα δυνατά χαρτιά της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News