Τι λείπει από την τηλεόραση; Πολλά, αλλά ας ξεκινήσουμε από το τι δεν λείπει. Δεν λείπει ακόμα μία εκπομπή ψυχαγωγίας ή infotainment με πάνελ. Αν μη τι άλλο, αυτού του είδους οι εκπομπές καταλαμβάνουν πια ένα μεγάλο κομμάτι του τηλεοπτικού χρόνου. Επιπλέον, είναι όλες πανομοιότυπες, χωρίς κάποια πρωτοτυπία που να τις βγάζει εκτός κανόνα. Το αποτέλεσμα; Αλλάζεις κανάλι αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Είναι σαν να βλέπεις παντού τα ίδια.

Τι άλλο δεν λείπει από την τηλεόραση; Ακόμα ένα πρόσωπο που να θέλει μια θέση σε αυτές τις εκπομπές. Να θέλει συγκεκριμένα μια θέση σχολιαστή μπροστά από την κάμερα, να καθίσει όμορφος, βαμμένος, ωραία ντυμένος δίπλα στον παρουσιαστή, να πασάρει κανένα βίντεο και να πει μια κουβέντα, στον λιγοστό χρόνο που θα του αναλογεί.

Καθώς η τηλεοπτική σεζόν οδεύει προς τη λήξη της, με το τοπίο να είναι πιο θολό από ποτέ και ενώ ακόμα και παρουσιαστές με χρόνια πείρας πίσω τους δεν ξέρουν πού θα τους βρει –αν θα τους βρει– το φθινόπωρο, ένας στρατός από πρόσωπα που στελεχώνουν την ψυχαγωγία ψάχνουν το πόστο τους. Κάποιοι ανάμεσά τους έχουν λόγο ύπαρξης στη δουλειά αυτή, αλλά κάποιοι άλλοι σε κάνουν να απορείς γιατί τους βλέπεις στην οθόνη και, κυρίως, σε κάνουν να σκέφτεσαι γιατί κάποιος να επενδύσει πάνω τους το δυναμικό κομμάτι μιας εκπομπής, αυτό που βγαίνει στον αέρα.

Μπορεί να είναι κάπως γνωστοί ή όμορφοι, αλλά φτάνει αυτό; Εχω την αίσθηση ότι πλέον, η ομορφιά από μόνη της ή η διασημότητα, δεν είναι αρκετά και δεν πείθουν κανέναν. Κανείς δηλαδή δεν θα καθίσει να δει μια ψυχαγωγική εκπομπή για έναν ωραίο ή μια ωραία, ή επειδή έχει στο πάνελ της ένα γνωστό πρόσωπο, κάποιον ηθοποιό ενδεχομένως ή έναν παίκτη ριάλιτι που ξεχώρισε.

Το ακόμα πιο γελοίο είναι τα ρεπορτάζ για το πού μπορεί να βρεθεί ο ένας και ο άλλος. Το καλύτερό μου είναι οι ρεπόρτερ που περιμένουν με μικρόφωνα και κάμερες αυτά τα δευτερογενής σημασίας πρόσωπα, να βγουν από τα κανάλια και να κάνουν δηλώσεις.

«Πού θα είσαι του χρόνου;» , η συνήθης ερώτηση.

«Κάνω συζητήσεις», η συνήθης απάντηση, γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα πού θα είναι και περιμένουν με αγωνία μια πρόταση.

«Πού θα ήθελες να είσαι;», θα ρωτήσει μετά ο ρεπόρτερ, το πιθανότερο.

«Ιδανικά σε κάποιο πάνελ», θα απαντήσουν. «Θα ήθελα πολύ να παρουσιάσω και τηλεπαιχνίδι», η αμέσως επόμενη απάντηση. Αλλη υπερπροσφορά από εκεί. Μια ατελείωτη ουρά υποψηφίων για τηλεπαιχνίδι. Θεωρούν όλοι τους ότι έχουν τα προσόντα να παρουσιάσουν κάτι τέτοιο ή, έστω, θεωρούν ότι είναι η αμέσως επόμενη εύκολη λύση εργασίας για την περίπτωσή τους. Τηλεοπτικής εργασίας εν προκειμένω, γιατί το θέμα όλων αυτών είναι να βρίσκονται στην τηλεόραση, και βέβαια όχι πίσω από τις κάμερες, να τραβάνε τη δουλειά της αίθουσας σύνταξης. Μπροστά θέλουν, να έρχονται, να φτιάχνονται, να βγαίνουν, να φεύγουν.

Είναι πολλοί αυτοί, είναι περισσότεροι από όσους η ελληνική τηλεόραση μπορεί να καταναλώσει. Εχουν συνωστιστεί στην πόρτα της για μια θέση στην αίθουσα του θρόνου, χωρίς επί της ουσίας να έχουν να προσφέρουν κάτι χρήσιμο. Είναι θλιβερό να τους βλέπεις, και είναι θλιβερό να το βλέπεις σαν φαινόμενο. Πάνελ και τηλεπαιχνίδι. Ενα ριάλιτι, έστω. Οτιδήποτε, αρκεί να με βλέπετε μπροστά σας, σου λένε.

Αναρωτιέμαι πότε και αν θα δούμε ποτέ μπροστά μας, στη μικρή οθόνη, δημιουργικούς ανθρώπους, με αντίληψη, λόγο και σχόλιο, άτομα με ξεχωριστή παρουσία γενικότερα. Πρόσωπα που μπορούν να γεννήσουν πρωτότυπες ιδέες αλλά και να διαχειριστούν διαφορετικά το τηλεοπτικό προϊόν. Να το αλλάξουν, να το μεταμορφώσουν, να το σπρώξουν στο μέλλον. Αυτό λείπει από την τηλεόραση.

Και αυτό που περισσεύει είναι η κοινοτοπία της, μια παλιά συνταγή με την οποία επιμένει να στήνει το περιεχόμενο και το ανθρώπινο δυναμικό της. Και η αυτοαναφορικότητα της, που έχει χτυπήσει κόκκινο, κι αυτή περισσεύει. Ο μισός τηλεοπτικός χρόνος ξοδεύεται πια για να βλέπεις την τηλεόραση να ασχολείται με την τηλεόραση. Με το πού θα πάει ο ένας και ο άλλος. Ενδιαφέρει κανέναν αυτό; Κανέναν, εκτός από την τηλεόραση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News