Ας ξεκινήσουμε από το ότι οι περισσότεροι θεατές της Eurovision, ειδικοί και μη, θεώρησαν ότι η παρουσίασή της φέτος δεν ήταν καλή, από το δίδυμο Θανάση Αλευρά και Ζερόμ Καλούτα. Αντικειμενικά να το πάρεις, με όση συμπάθεια και αν τρέφεις για τους δυο ανθρώπους που βρέθηκαν στη συγκεκριμένη θέση, έγιναν αρκετά λάθη που τους εξέθεσαν. Δεν γίνεται να λες ότι το Σαν Μαρίνο είναι νησιωτική χώρα στα σοβαρά και να μην εισπράξεις καζούρα.

Εν πάση περιπτώσει, όμως, δεν θα καταστραφεί και ο κόσμος επειδή το σχολιαστικό δίδυμο της EΡΤ για τη Eurovision ήταν μέτριο. Το κουνήσαμε το δάχτυλο, φτάνει. Μπορούμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας, που έχει απείρως μεγαλύτερα προβλήματα από το κάπως άνοστο χιούμορ και μερικές αστοχίες στη γεωγραφία και στην παρουσίαση ζωντανών τηλεοπτικών προγραμμάτων.

Και αν συμφωνήσουμε ότι η συνταγή δεν πέτυχε, είναι μια ευκαιρία και ένα κίνητρο για να γινόμαστε καλύτεροι. Βέβαια, όλοι σε αυτή τη χώρα ξορκίζουμε την αποτυχία και αδυνατούμε να την αποδεχτούμε. Βασικά, γινόμαστε έξαλλοι! Κουνάμε το δάχτυλο σε όποιον αποτυγχάνει, σαν δασκαλίτσες με έλλειψη ενσυναίσθησης και κατανόησης. Και ο αποτυχών είτε πέφτει να πεθάνει από στενοχώρια και χάνει την αυτοπεποίθησή του είτε αρχίζει να δικαιολογείται, αδυνατώντας να αποδεχτεί τη μετριότητά του.

Θα υπερασπιζόμουν με πάθος τον Ζερόμ Καλούτα αν έλεγε ότι έκανε την προσπάθειά του όσο καλύτερα μπορούσε, ότι λυπάται για τις όποιες αστοχίες και τα λάθη (που έγιναν, δεν γίνεται να τα αγνοήσεις) και ότι έμαθε πολλά μέσα από αυτή την εμπειρία. Θα ήταν μια σοφή και ψύχραιμη τοποθέτηση μπροστά στα μικρόφωνα που ήρθαν καταπάνω του για δηλώσεις και θα βούλωνε τα στόματα σε όσους κράζουν σαν τα κοράκια, λες και είναι έγκλημα να μην τα πας τόσο καλά σε μια παρουσίαση.

Εκείνος, όμως, μπροστά στα μικρόφωνα και τις κάμερες υπεραμύνθηκε της κριτικής και άρχισε να αραδιάζει δικαιολογίες. «Εμείς δεν πήγαμε εκεί ούτε σαν δημοσιογράφοι ούτε σαν eurofans, πήγαμε σαν καλλιτέχνες, εγώ έχω παίξει στην Επίδαυρο…» είπε. Ας συμφωνήσουμε ότι το να είναι κανείς καλλιτέχνης και να τον καλέσουν ως τέτοιο να παρουσιάσει τη Eurovision δεν έχει καμία σχέση με ό,τι αυτό το σόου χρειάζεται στην παρουσίαση του. Είναι μια εντελώς διαφορετική θέση, με άλλες απαιτήσεις.

Καμία σχέση δεν έχει, επίσης, αν έχεις περάσει ή όχι από τη σκηνή της Επιδαύρου ή οποιουδήποτε θεάτρου, νέου ή αρχαίου. Ακόμα και αν η Eurovision παρουσιαστεί κάποτε στην Επίδαυρο, πάλι θα χρειάζεται έναν παρουσιαστή με τα κατάλληλα προσόντα για να κάνει σωστά τη δουλειά. Μπορεί να είναι καλλιτέχνης και να έχει ταλέντο και ως παρουσιαστής, αλλά μπορεί και όχι. Δεν κάνουν όλοι για όλα, πώς να το κάνουμε;

Αν, πάλι, οι περισσότεροι θεατές σού λένε ότι ήσουν αδιάβαστος ή, έστω, όχι όσο έπρεπε προετοιμασμένος, σημαίνει ότι δεν ικανοποιήθηκαν από το αποτέλεσμα. Το να ανταπαντάς λέγοντας ότι διάβασες πιο πολύ από ό,τι στις Πανελλαδικές και ότι εσύ είχες έναν άλλο τρόπο που δεν κατάλαβε ο θεατής και ότι θες να πας σπίτι όποιου θεωρεί ότι δεν είχες χιούμορ και να σε κάνει πιο έξυπνο, είναι μια στάση που σε εκθέτει περισσότερο.

Αν μη τι άλλο, ένας καλλιτέχνης που ανεβαίνει στο σανίδι θα έπρεπε να ξέρει ότι το κοινό δεν το ενδιαφέρει τι έχει προηγηθεί και πόσο έχει κουραστεί κάποιος για έναν ρόλο, τον ρόλο του παρουσιαστή της Eurovision εν προκειμένω. Το αποτέλεσμα βλέπει και από αυτό κρίνει. Ή θα το απολαύσει ή όχι. Ετσι συμβαίνει στα θεάματα, και όχι μόνο.

Απλώς δεν πέτυχε η παράσταση, Ζερόμ. Ή μήπως πέτυχε και πάλι εμείς φταίμε που κάτι δεν καταλάβαμε;

ΥΓ: Ως επίλογο, θα πω ένα μπράβο στον Θανάση Αλευρά για τη δική του στάση. Πιο μετρημένος και λακωνικός, τοποθετήθηκε ψύχραιμα δημοσίως απέναντι στην κριτική, χωρίς να δικαιολογείται με άκυρα επιχειρήματα. Οτιδήποτε και να παρουσιάσει στο μέλλον, αυτός θα είναι σίγουρα καλύτερος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News