Oσο η νέα παγκόσμια (αν-)ισορροπία διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας, καταλαβαίνει κανείς πόσο άκυρη είναι η εσωτερική πολιτική συζήτηση.

Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να αποκρούει μία επίμονη φημολογία για πρόωρες εκλογές και αλλαγή του εκλογικού νόμου (όχι ότι δεν συμμετείχε με διάφορους τρόπους στην εξαπλωσή της…), η μείζων αντιπολίτευση κινείται στη σφαίρα του υπονομευτικού «ό,τι να ‘ναι» και το ΠΑΣΟΚ ψάχνεται κάπου ανάμεσα ή ξωπίσω, να πει καμιά κουβέντα που δεν θα ακούγεται πολύ «δεξιά», αλλά ούτε και πολύ συριζόστροφη. Οι υπόλοιποι κάπου στο υπερπέραν.

Η πολιτική κινείται υπό αυτούς τους όρους κανονικά, στο δικό της, παράλληλο σύμπαν. Την ίδια στιγμή οι πολίτες μοιάζουν να αδιαφορούν, με εξαίρεση εκείνους που έχουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο επαγγελματικό ενδιαφέρον για το θέμα. Ο καθένας με τον τρόπο του και τα μέσα που διαθέτει, προσπαθεί να δει πώς θα βγάλει την ημέρα, την εβδομάδα, τον μήνα. Ο ορίζοντας είναι βραχυπρόθεσμος, για σχέδια και υπολογισμούς δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε.

Η συνθήκη που έχει επιβληθεί από την νέα, πολεμική κρίση είναι υπό αυτήν την έννοια μία ευκαιρία. Κατά μείζονα λόγο για την κυβέρνηση, επειδή: α) εκείνη έχει την ευθύνη της διαχείρισης και β) διαθέτει κάποια διαπιστευτήρια σοβαρότητας, αντίληψης της σύνθετης πραγματικότητας και δυνατότητας πολιτικής αντίδρασης – τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας.

Προκειμένου να εκμεταλλευτεί αυτήν την ευκαιρία, ωστόσο, η κυβέρνηση (δηλαδή η ηγεσία της, δηλαδή ο Μητσοτάκης), πρέπει να αναλάβει κάποια ρίσκα και να κάνει κάποιες κινήσεις. Τίποτε δεν θα έλθει μόνο του και κάποιοι, κάτι περιμένουν. πέρα από λόγια και επιδόματα.

Εχει να λύσει μερικές πολύ δύσκολες εξισώσεις: Να μοιράσει λεφτά χωρίς να τινάξει την μπάνκα στον αέρα, να προχωρήσει σε μία «γενναία», όπως έχει πει, αύξηση του κατώτατο μισθού, μαντεύοντας το ύψος του ετήσιου πληθωρισμού (μοιάζει με κάτι-σαν-τζόκερ) και – το σημαντικότερο ίσως – να κάνει μία ουσιαστική και προωθητική πολιτική επανατοποθέτηση. Ενδεχομένως και πιθανότατα αυτό να γίνει στο συνέδριο της ΝΔ.

Ο,τι ίσχυε όταν εξελέγη ο Μητσοτάκης, δεν ισχύει πλέον, πουθενά και για τίποτε. Με το ξέσπασμα του πολέμου, η προσδοκία για επιστροφή σε κάτι, έχει γίνει αγωνία για το πού και πώς θα ξημερώσουμε. Τα δημοσιονομικά δεδομένα και οι συζητήσεις στην Ευρώπη βρίσκονται σε ένα μετέωρο στάδιο που δυσκολεύει κάθε απόφαση, η γεωπολιτική ανατροπή επιβάλλει αναθεωρήσεις για τη θέση της χώρας, η ένταση με την Τουρκία τίθεται υπό έλεγχο, αλλά θα επανέλθει με βεβαιότητα και με νέα μορφή, η εσωτερική κοινωνικοπολιτική συνθήκη είναι αισθητό ότι θα διαταραχθεί και θα επαναπροσδιοριστεί, οι διάφοροι ημι-έξαλλοι πολιτικοί ιεροκήρυκες βγαίνουν από τα λαγούμια τους και πάει λέγοντας.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο Μητσοτάκης, ως εκ της θέσεως του και της συγκρότησης του, είναι ο μόνος που μπορεί να επιδιώξει και να πετύχει μία σοβαρή πολιτική ανασύνταξη. Να αναδείξει τους κινδύνους, τις προκλήσεις, τις ευκαιρίες και τις αναγκαίες αποφάσεις για την Ελλάδα.

Τι έρχεται, είναι δύσκολο να προβλεφθεί με ακρίβεια. Ωστόσο, δεν υπάρχουν και περιθώρια για αμφιθυμίες και καθυστερήσεις. Ο δρόμος λίγο-πολύ προδιαγράφεται και δεν θα είναι εύκολος. Το τζάμπα χρήμα τελειώνει, το χρέος και τα ελλείμματα είναι στα όρια τους, κάπου εδώ ή χάνεται ή κερδίζεται άλλη μία ευκαιρία για τη χώρα και για όσους την κυβερνούν.

Η διέξοδος εξαρτάται από την ηγεσία της, αλλά και από εκείνους που σε όλα τα πεδία θα επιλέξουν το δρόμο του ρεαλισμού και της δράσης, βάσει δεδομένων και όχι βάσει μουχλιασμένων ιδεολογημάτων, των δύο προηγούμενων αιώνων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News