– Λεωνίδα μου, θα σ’ τα πω όπως μου τα εξομολογήθηκε η Μπέτυ και ας μείνουν μεταξύ μας. 

– Τάφος!

– Τι πέρασαν οι άνθρωποι με τον Πολάκη, δεν λέγεται! Χτυπούσε το κινητό του Αλέξη με απόκρυψη και με το που απαντούσε, άκουγε «μουτς» σαν φιλί. «Γυναίκα είναι», σκέφτηκε η Μπέτυ και έγινε το έλα να δεις. Ξανά χτύπημα, ξανά «μουτς». Επί δύο μέρες αυτά.

Μετά, το πράγμα χόντρυνε. Αντί για «μουτς», άκουσαν το παλιό τραγούδι «Ενα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο» και στο τέλος, πάλι «μουτς». «Ποια είναι αυτή; Τι χάλια είναι αυτά;». «Πού να ξέρω;» απάντησε ο Αλέξης. «Είναι δυνατόν να παραμένεις έτσι ανέκφραστος;» του φώναξε η γυναίκα. «Με παρεξηγείς. Είναι το μπότοξ, Μπέτυ μου. Μέσα μου έχω θυμό για αυτή τη συνεχή παρενόχληση. Αλλά δεν έχω τρόπο να βρω άκρη. Εμείς δεν κάνουμε παρακολουθήσεις. Ο ένοχος, όμως, θα βρεθεί».

Την επομένη, Λεωνίδα μου, άλλο τραγούδι: «Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, δεν ξέρω να αγαπώ όμως πιο λίγο» της Γαλάνη. Στο τέλος όμως ακούστηκε ένα «Αχχχχχ! Μουτς» από ανδρικό στόμα. Πάγωσαν Αλέξης και Μπέτυ. «Σαν άντρας μου ακούστηκε», είπε η Μπέτυ. Την επομένη, Λεωνίδα μου, άλλαξε ο ρυθμός. Κρητική λύρα έπαιζε και έπαιζε και έπαιζε μέχρι που στο τέλος, το γνωστό «μουτς». «Κρητική λύρα; Δεν φαντάζομαι», είπε ο Αλέξης με υποψιασμένο βλέμμα, πλην μέτωπο εξακολουθητικά άκαμπτο. «Ψώματα, ψώματα είναι αυτό που σκέφτεσαι Αλέξη, δεν μπορεί…» είπε η Μπέτυ (τηλεθεάτρια του Σασμού) που είχε εισχωρήσει στη σκέψη του ανδρός της και την τρόμαξε η σκέψη του.

Την επομένη, πάλι κρητική λύρα αλλά και ανδρική φωνή να απαγγέλλει μαντινάδα: «Συγγνώμη που σε πλήγωσα, δεν το ’θελα καρδιά μου, ειλικρινή συγχώρεση, ζητώ σου ομορφιά μου».

Το έκλεισε φανερά ενοχλημένος, πλην σε δυο λεπτά, Λεωνίδα μου, ξανά λύρα και δεύτερη μαντινάδα: «Εγώ σαν θιο μου σ’ αγαπώ σαν θιο σε προσκυνάω και δεν ζητώ συγχώρεση που τόσο σ’ αγαπάω».

Αυτό ήταν. «Παύλο!» φώναξε ο Αλέξης. «Πρόεδρε….» είπε μόνο η φωνή εκ του κινητού και αναλύθηκε σε λυγμούς απαρηγόρητους. Κλάμα, κλάμα, κλάμα. «Βρε Παύλο μην κάνεις έτσι θα πάθεις τίποτα!» παρεμβλήθηκε η Μπέτυ ως πιο ευαίσθητη… Κλάμα, κλάμα. Τραγούδι «Ζήτα μου ό,τι θες, πάρε με όπου θες, Εσύ. Ζωή μισή δεν θέλω πια να ζω» αντί λόγου, αφού ο έρμος δεν μπορούσε να αρθρώσει λόγο από το κλάμα. «Μωρέ τον λυπάμαι» επέμεινε η Μπέτυ ψιθυριστά. «Ακου, Παύλο», είπε ο Αλέξης. «Ο,τι θες, συμφωνώ, πρόεδρε» φανερώθηκε οριστικά ο Πολάκης. «Μη βιάζεσαι», θύμωσε ο Αλέξης. «Θα σου ζητήσω να κάνεις αυτό ακριβώς που συνηθίζω ως άνθρωπος να πράττω Εγώ και ανήκει στις αδιαπραγμάτευτες ηθικές αξίες μου. Ξέρεις τι είναι αυτό;», «Πώς δεν ξέρω, πρόεδρε! Το “συγγνώμη” είναι συνώνυμο του δικού σου χαρακτήρα. Να το μπουμπουνίσω δημοσίως σαν μπαλοθιά;». Αυτό και έκανε και αμέσως τον καλοδέχτηκαν στην Κοινότητα του «συγγνώμη» ή άλλως ΣΥΡΙΖΑ «Η Παρθένος σήμερον». 

– Και μετά;

– Μετά… Θα σ’ το πω κι αυτό, αλλά πρόσεξε… Τσιμουδιά! Είναι πολύ ιδιωτική σκηνή. Μετά πλησιάζει ο Παύλος τον Αλέξη, τον κοιτάζει βαθιά στα μάτια και του τραγουδάει «Κάνε μου λιγάκι μμμου κι εγώ αμέσως θα σου κάνω μμμου» του Γιώργου Μαρίνου, αν θυμάσαι. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, Λεωνίδα μου. Τόση μουστάκα, τόση αψάδα, τόση αγριάδα… Γατούλα! Εφτάψυχη. Νιάου. Ελιγμοί, ανασήκωμα σπονδυλικής στήλης και ουράς, μπερδέματα σε πόδια, σκαρφαλώματα, πεσίματα. 

– Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Η μεγάλη του γένους Σχολή ενός «Οχι», που ταχυδακτυλουργικά και αντρόπιαστα μετατράπηκε σε «Ναι», συνεχίζει να διδάσκει «μάγους». Οσο υπάρχουν θεατές που χασκογελάνε παρακολουθώντας… Αβυσσος και η ψυχή των θεατών. Σηκώνεις τα χέρια.   

ΥΓ. Προϊόν μυθοπλασίας.          

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News