Ο ένας… Σχόλασε ο γάμος, πάμε τώρα για την αλλαγή του ονόματος. Αυτό, μωρέ, έφταιγε. Απορώ, εν τέλει, τι στην ευχή αγόρασε ο «επενδυτής» ερχόμενος από την Αμερική ορεξάτος να μας κυβερνήσει; Στράφι η επένδυση. Αρχίζει το γκρέμισμα των ήδη γκρεμισμένων; Ο σώζων εαυτόν σωθήτο εις την τυχοδιωκτική κυριολεξία του. Είναι μόνο δική τους υπόθεση; Θα αστειεύεστε. Πλήρης απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος. «Ηλία, ρίχ’ το!». Και μετά; Ο άλλος… Ακουσα τα λόγια του ενώ τραγουδούσε το άσμα ασμάτων για τη μέθη του ήλιου. «Η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης» απαξίωνε τον άλλον. Ρε γαμώτο! Εγώ μόνη μου ζούσα σε τούτη τη χώρα;

Μόνη εγώ έβλεπα το έργο, του δράματος των δραμάτων, εν εξελίξει, χρόνια και χρόνια; Εγώ, μόνη μου εγώ, ήμουν και κυβερνήτης και λαός; Πώς προέκυψαν άγιοι να εορτάζουν τα 50 χρόνια αγιοσύνης τους; Και πώς με τόση βεβαιότητα ότι μόνο το καλό πάντα έπρατταν θα αλλάξουν κάθε κακό που έπραξαν; Αν δεν κατονομάσεις λάθη, πώς θα κάνεις τα σωστά; Και ο άλλος… Τρέχει… Να βουλώνει τρύπες. Τόσες και τόσες τρύπες που παράγουμε. Σηκώνουν πια μπαλώματα; Πόσο κρατάνε τα μπαλώματα; Θα πάμε από μπάλωμα στο μπάλωμα.

«Θέλουμε βαθιές τομές!». Φωνάζουμε. Καλά το λέμε, διαισθητικά. Στην πράξη; Τομές που να θίγουν όμως μόνο τον δίπλα. Γιατί αν θίξουν εμάς, τα «άβατα» του καθενός, τότε θα ψηφίσουμε τον άλλον που μας τάζει παραδείσους. Και πτου κι από την αρχή. Μια συνεχής εναλλαγή. Πώς το λέει ο Καλύβας, ως τίτλο βιβλίου του «Καταστροφές και θρίαμβοι». Οι καταστροφές αποδεκτές αλλά, η διαρκείας τραγωδία είναι, ότι ακόμα και τους θριάμβους τους ξινίζουμε. Ακυρωτικοί εκ φύσεως! Δεν υπάρχει κόσμος, δεν υπάρχει τίποτα τίποτα τίποτα γύρω μας.

Εν μέσω δυο πολέμων, μιας Γης οκτώ δισεκατομμυρίων, μιας κλιματικής αλλαγής αδάμαστης. Ανευ παραγωγής πλην τζάνκια κατανάλωσης. Μόνο εμείς και η μίρλα μας εσαεί. Ημείς, οι δυστυχέστεροι όλων! Και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να φορτώνουν μίρλα στη μίρλα. Δεν ξέρω τίποτα, δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα… Με μπερδεύουν όλα. Και δίπλα μου, πάνω μου, στο πετσί μου, η εποχή μου με τις εκατομμύριο προκλήσεις της και δραματικές αλλαγές της. Τρένα που περνάνε βιαστικά, δεν τα προλαβαίνω, χάνονται. Φοβάμαι, αγωνιώ, έχω ερωτήσεις και δεν παίρνω απαντήσεις.

Η τεχνολογία ήταν στο πλευρό του ανθρώπου να καλυτερεύσει τη ζωή του την ίδια. Τώρα η τεχνολογία πυροβολεί τον άνθρωπο τον ίδιο. Τον ακυρώνει. Οχι σε έναν τομέα. Σε όλους συγχρόνως. Ηδονικά καμαρώνουμε επιτεύγματα. Μα πού θα βρούμε δουλειές όλοι μαζί συγχρόνως; Πιάνομαι. Από πολλά. Ετσι είναι η φύση του ανθρώπου. Τσακ τσακ τσακ φώτα σε σκοτάδι. Πιάνομαι. Ευγνώμων! Για κάθε τσακ τσακ τσακ που ανάβει φως. 

«Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που θα παραδεχτώ κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Δεν μπορώ να τα παρατάω! Μετά από 15 χρόνια δεν τα έχω παρατήσει ούτε μια μέρα. Δεν τα παράτησα ούτε σήμερα». Αντώνης Τσαπατάκης. Κολυμβητής. Ασημένιο μετάλλιο στα 100 μέτρα πρόσθιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. 

Μέχρι στιγμής: Χριστίνα Γκέντζου χάλκινη στο τάε κβον ντο / Ελένη Παπασταματοπούλου χάλκινο / Λήδα Μανθοπούλου ασημένιο στον στίβο / Κωνσταντίνος Τζούνης χάλκινο δισκοβολία / Θανάσης Κωνσταντινίδης αργυρό στον τελικό της κορίνας / Γρηγόρης Πολυχρονίδης χάλκινο στο ατομικό τού μπότσια/ Νάσος Γκαβέλας στα 100 μ. Και πάμε! Δυνατά! «Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που θα παραδεχτώ κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Δεν μπορώ να τα παρατάω!». 

Αξιοσέβαστοι ευεργέτες Παραολυμπιονίκες μας. Βοηθήστε εμάς τους αναπήρους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News