«Απαπα! Δεν μπορώ τα στενόχωρα. Μου φτάνουν τα δικά μου». Δεν έχουν και άδικο. Πέραν των τραγικών που ζούμε… Καθ’ εκάστην μετράμε κορονονεκρούς… Πέραν των γυναικοκτονιών… Πώς φτάσαμε να μετράμε εβδομαδιαίως; Πέραν των «συλλογικών»… Ο θάνατος της Φώφης μάς διέλυσε όλους. Στον χαμό της, ο καθένας μας καθρέπτισε κάτι δικό του να θρηνήσει. Πέραν των απολύτως δικών μας απωλειών, κάθε είδους.

Εχουμε και τον υπερτονισμό «δραμάτων». Ο τηλεοπτικός ήχος μετάδοσής τους τραντάζει το σπίτι μας! «Απαπα! Δεν μπορώ τα στενόχωρα». Κι άντε τώρα εγώ να σας μιλήσω για τον παιδικό καρκίνο. Πόσα «Απαπα! Δεν θέλω ν’ ακούσω!» αντιστοιχούν σε ένα τέτοιο θέμα; Κι όμως, στη χώρα μας συντελείται ένα ιατρικό θαύμα. Το 85% των παιδιών θεραπεύονται και για το υπόλοιπο 15% η ανοσοθεραπεία δίνει αποτελέσματα λαμπρά.

Μιλάμε για τρία στα τέσσερα παιδιά και όλα δείχνουν ότι μπορεί να κερδηθεί το στοίχημα και για το ένα. Στόχος, τέσσερα στα τέσσερα παιδιά να σώζονται. Βέβαια μιλάμε για μακροχρόνια περίοδο θεραπειών. Αγώνας! Αγώνας του παιδιού. Με μεγαλύτερο πόνο, όχι την ασθένειά του, αλλά το ότι βλέπει τον γονιό του φοβισμένο, αδύναμο. Το πονάει ο πόνος που δίνει στον γονιό του… Ακου, φίλε μου, διαδρομές, διακλαδώσεις ψυχής!

Ο πόνος της μάνας… Πώς το είπε η Ελισάβετ; «Από την ώρα που το έμαθα, ένιωσα αυτό που άκουγα, αλλά δεν το είχα ποτέ αξιολογήσει… Σπλάχνο. Ενιωσα σπλαχνικό πόνο». Ο πόνος του Ηλία, του πατέρα. Πόσα μας εκμυστηρεύτηκε ο Ηλίας. Το μωρό στην κοιλιά της Ελισάβετ; Εγκυο τη βρήκε το δράμα.

Οσο τους άκουγα, σκεφτόμουν: «Αν αυτοί οι άνθρωποι αντέχουν να ζουν αυτό που ζουν, δεν επιτρέπεται σε μας να λέμε ότι δεν μπορούμε να ακούμε». Και πώς αλλιώς θα φανούμε χρήσιμοι, αναγνώστη μου; Μπορούμε να φανούμε! Ακόμα και με τον τρόπο που δίνουμε την ευχή μας μπορούμε, «Το έχω συζητήσει με όλους τους γονείς. Μας ενοχλεί εκείνο το “Ολα ΝΑ πάνε καλά”, θέλουμε να ακούμε “Ολα ΘΑ πάνε καλά”. Αν δεν πάνε, δεν θα σας ζητήσω τον λόγο».

Λατρεμένη μου Ελισάβετ! Δείτε, δείτε μια τόση δα λεπτομέρεια για όλους εμάς, πόση σημασία έχει για τον γονιό που δοκιμάζεται το παιδί του. Αποφασίσαμε να κάνουμε για την «Κεραία», την εκπομπή που μέσα μου έχω βαφτίσει «τα τάματά μου», ένα επεισόδιο για τον παιδικό καρκίνο. Τελικά βγήκαν δύο γιατί ήταν τόσο συνταρακτική, τόσο γενναιόδωρη και γενναιόψυχη η κατάθεση ψυχής της Ελισάβετ Πανταζή και του Ηλία Μαγκλίνη, που μου ήταν αδιανόητο να τους περικόψω.

Το πρώτο επεισόδιο, του Σαββάτου 6 Νοεμβρίου, είναι δικό «τους». Το δεύτερο, στις 13 Νοεμβρίου, αφιερώνεται στο θαύμα. Ναι, συντελείται ένα θαύμα. Και οφείλουμε να γνωρίζουμε. Η συνομιλία μου με επιστήμονες, με τον κοινωνικό λειτουργό του ξενώνα, με γονείς, με παιδιά, θα μείνει στην καρδιά μου. Οπως και η γνωριμία μου με το έργο δύο κυριών. Της Μαρίας Τρυφωνίδου, της «Φλόγας». Πώς έφτασα 60 ετών και δεν γνώριζα το έργο; Και της Μαριάννας Βαρδινογιάννη της «Ελπίδας». Αφησα τελευταίο το όνομα της, γιατί εμπεριέχει τις τύψεις μου. Δεν γνώριζα το έργο της. Εννοώ, άκουγα, κάτι νόμιζα ότι γνώριζα, ενώ επί της ουσίας δεν γνώριζα, αλλά ωστόσο είχα κρίση, είχα άποψη. Εκανα αυτό που κορόιδευα. Ναι, θέλω να είμαι έντιμη, να τολμάω την αλήθεια μου… Πώς να το πω; Είχα στο μυαλό μου μια «στολισμένη» γυναίκα, που μαζί με άλλες «στολισμένες», κάτι αορίστως προσέφεραν, που το ονόμαζαν «Ελπίδα». Ντρέπομαι. Αλήθεια ντρέπομαι.

Πόσα σπουδαία, πόσα ευεργετικά συμβαίνουν! Πόσο ιερά χρήσιμα! Πόσοι άνθρωποι αφοσιωμένοι δουλεύουν μεθοδικά και αγόγγυστα! Πόσα προσφέρει η Ελλαδίτσα μας, Ελλαδάρα μας, σε όλους τους λαούς, χωρίς να ζητάει διαβατήριο… Πόσο πολλά παιδιά βρίσκουν αγκαλιά και ίαση! Εμαθα πολλά και ένιωσα περισσότερα. Θέλω να σας τα μεταδώσω. Σάββατο και κάθε Σάββατο στις 18.15 μ.μ., στην ΕΡΤ1. Για να είμαστε χρήσιμοι πολίτες. Για τι άλλο νομίζετε ότι κόπτομαι; Για ποιον άλλον λόγο να ξανοίγομαι ύστερα από τριάντα χρόνια γραφής στο πέλαγος της εικόνας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News