Το ότι οι εκλογές στη Γαλλία της ερχόμενης Κυριακής έχουν μεγαλύτερη σημασία από ποτέ και από οποιεσδήποτε άλλες στην Ευρώπη, δεν θέλει και πολλή ανάλυση.

Εν αναμονή όμως του αποτελέσματος και καθώς φαίνεται ότι στο ντιμπέιτ της Πέμπτης ο Μακρόν κέρδισε αρκετούς πόντους, προκύπτουν ήδη κάποιες διαπιστώσεις, όχι αναγκαστικά καθησυχαστικές για το μέλλον – της Γαλλίας και της Ευρώπης.

Ακόμη και αν ο Μακρόν κερδίσει, το πολιτικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί, παρουσιάζει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Ο απερχόμενος πρόεδρος δεν είναι επικεφαλής ενός κομματικού οργανισμού. Ολα περιστρέφονται γύρω από το πρόσωπο του και έναν αόριστο, φιλελεύθερο, κεντρώο και πάντως φιλοευρωπαϊκό πολιτικό χαρακτήρα. Κάποτε κατηγορείται για ελιτισμό και υπεροψία, άλλοτε ακόμη και για αυταρχικές επιλογές, αλλά πάντως εκπροσωπεί ένα κομμάτι των Γάλλων. Ας υποθέσουμε τους μισούς.

Ουσιαστικά αυτή η συγκέντρωση πολιτικής ισχύος έχει προκύψει από την αφαίμαξη και την εξαφάνιση της γαλλικής ρεπουμπλικανικής Δεξιάς και των σοσιαλιστών. Και τα δύο παραδοσιακά κόμματα είναι πλέον πολιτικό περιθώριο.

Απέναντι σε αυτά, βρίσκεται η ακραία, λαϊκιστική, αλλά πάντως αναβαπτισμένη Δεξιά της Λεπέν, με όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά, έστω και μακιγιαρισμένα. Αντιευρωπαϊσμός, διχαστικός λόγος, πλην όμως χωρίς τις εξαλλότητες του παρελθόντος. Μία οργανωμένη δύναμη αντίδρασης, απέναντι σε όλα.

Παράλληλα, εμφανίζεται ως πολιτικός παράγων η άκρα Αριστερά του Μελανσόν, με λόγο εκτός τόπου και χρόνου και μία πολιτική πρόταση βγαλμένη από τη ναφθαλίνη. Αυτοί οι δυο, μαζί με τον Ζεμούρ, εκπροσωπούν περίπου τους άλλους μισούς.

Αυτά όλα σημαίνουν, στο βαθμό που η Γαλλία ως μία χώρα στην καρδιά της Ευρώπης εκφράζει ή επηρεάζει τα πολιτικά ρεύματα, ότι όση σημασία και αν έχει η πιθανή νίκη του Μακρόν, άλλη τόση – ίσως και μεγαλύτερη – έχει το ποιος θα βρίσκεται απέναντι του τα επόμενα χρόνια. Τι θα εκφράζει, τι κλίμα θα καλλιεργεί και πώς θα «φτιάχνει ατμόσφαιρα» και εκτός Γαλλίας.

Αν το μεταφέρουμε αυτό στα καθ’ ημάς, θα δούμε κάποιες ομοιότητες. Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε το κενό πολιτικού περιεχομένου και επιβεβαίωσε την αδιόρθωτη λαϊκιστική μανία του κόμματος.

Οσοι την ίδια στιγμή βρίσκουν αφορμή για να επιδείξουν την δική τους, πολυδιάστατη πολιτική αντιδραστικότητα με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, επίσης δεν είναι λίγοι και εντοπίζονται παντού, στα δεξιά και στα αριστερά.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο κατά την οποία το μέλλον είναι άδηλο, ο βηματισμός της Ευρώπης διστακτικός, η νέα κρίση ορατή και ο πληθωρισμός ορθώνεται ως απειλή για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, παντού.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι εκλογές της Κυριακής στη Γαλλία έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ό,τι πολλοί φαντάζονται. Όπως και οι επικείμενες ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, όπου ο Τραμπ έχει μία βαριά πολιτική παρακαταθήκη, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Είναι μία αναμέτρηση ενός προσώπου με μία οργανωμένη έκφραση θυμού και αντίδρασης. Και όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, η σύγκρουση θα συνεχιστεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News