Δράμα! Μιλάμε για απόλυτο δράμα και ντροπή. Απ’ όλη εκείνη την παρέα, ξάδελφος, ξαδέλφη, φίλη ξαδέλφης, φίλος του ξάδελφου –που πολύ μου άρεσε–, ο κύριος του σινεμά έδειξε εμένα και είπε: «Η μικρή δεν μπορεί να μπει. Δεν ξέρετε να διαβάζετε; Το έργο είναι ακατάλληλο δια ανηλίκους». Και ‘γω που νόμιζα, καθότι ανεπτυγμένη, ότι έμοιαζα με μεγάλη; Και είχα πάρει και ύφος «μεγάλης»; Ξαφνικά με πλημμύρισαν και φρικτές τύψεις, ότι τους είχα χαλάσει την έξοδο κι ας είπαν δήθεν καλόκαρδα: «Δεν πειράζει μωρέ. Πάμε για μια πάστα στου “Φλόκα”». (Πάστα ως γλυκό, όχι spaghetti).

Το έργο ήταν το «Ω Καλκούτα!». Χρονολογία 1972. Το «Καλκούτα» το εξέλαβα ως κινέζικα.Αρα αδυνατούσα και να αντιληφθώ τι κακό εμπεριείχε. Μερικές μέρες μετά, στο σχολείο, κάποια μεγάλα παιδιά σχολιάζοντας το έργο είπαν και άλλη άγνωστη λέξη: «δείχνει παρτούζα». Η γενιά μας ήταν εξαιρετικά ανήσυχη ερωτικά. Επί σωμάτων και όχι καμερών.

Με το «Ω Καλκούτα!» λοιπόν εγκαινιάστηκαν τα «Ακατάλληλα δια ανηλίκους» της ζωής μου. Το επόμενο έργο, ίδιας χρονολογίας, ήταν το «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι». Βούιξε το σύμπαν! Η μάνα μου μιλούσε για έναν Μάρλον Μπράντο «Θεό!» της μνήμης των νιάτων της και για «Το λιμάνι της αγωνίας» που την είχε συνταράξει κάποτε, αλλά εμένα, πέραν του ότι δεν μου έλεγε τίποτα ο Μάρλον αφού είχα θεό τον Δάκη, με πέταγε στο δικό μου λιμάνι αγωνίας καθώς μετά το πρώτο φιάσκο, ούτε διανοούμουν να ρισκάρω είσοδο σε «Ακατάλληλο δια ανηλίκους».

Αλλά τα άτιμα τ’ απαγορευμένα, αφήνουν έναν απόηχο που και να μην δεις το έργο, θα σε βρουν τα σχόλια να σου ξετινάξουν τη φαντασία. Για το «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» όλοι αναφέρονταν «στη σκηνή με το βούτυρο» και γελούσαν πονηρά. Τι διάολο μπορεί να γίνεται με ένα βούτυρο; Μελετούσα το Βιτάμ, λάτρευα το γλυκό «μωσαικό» αλλά και το ότι αλείφαμε τα ψωμάκια του σάντουιτς, βούτυρο-μορταδέλα-κασέρι… Τι «Ακατάλληλο δια ανηλίκους» να προκύπτει με Βιτάμ;

Χρόνια μετά, σε μια συνάντηση ανδροπαρέας εκείνης της γενιάς, άκουσα και την εξής αστεία ιστορία. Οταν ο πιο ερωτικά ενεργητικός της παρέας θέλησε με το κορίτσι του να αναπαραστήσει τη σκηνή, ζήτησε από τον φιλαράκο του –που έβαζε το σπίτι του για τον ερωτικό σκοπό– «πιάσε μωρέ ένα βούτυρο από το ψυγείο», ο άλλος απάντησε: «Δεν βρίσκω βούτυρο. Κάνει Φυτίνη;»…

Τι γενιά μωρέ η δικιά μας! Το επόμενο «Ακατάλληλο δια ανηλίκους» που αναστάτωσε το βιος της χώρας μας, και όχι μόνον, ήταν το «Εμμανουέλα» χρονολογία 1973, με πρωταγωνίστρια την Σίλβια Κριστέλ. Κάναμε μια προσπάθεια εισόδου με μια φίλη μου… Τζίφος! «Εμμανουέλα»! Που τόσο πολύ ενέπνευσε τη ράτσα μας, ώστε ο ανδρικός πληθυσμός την μετονόμασε «Μανώλα!» εκφράζοντας και καλά, οικειότητα επάνω της…

Ο απόηχος της Μανώλας μάς  ξεφούρνισε νέα ερωτικά τερτίπια και ιδέες. Σεξ στο αεροπλάνο. Οπου τότε τα αεροπλάνα «έφερναν» και σε τεκέδες. Δεν προλάβαινε να σηκωθεί το έρμο πετούμενο και άναβαν όλοι μαζί οι θεριακλήδες τσιγάρα. Ναι! Το ζήσαμε κι αυτό! Αλλά πέραν του σεξ σε αεροπλάνο, εισήγαγε και την μπαμπού καρέκλα με τη στρογγυλή πλάτη ως ερωτικό φετίχ. Δεν υπάρχει νεαρά της γενιάς, που να μη πόζαρε σε τέτοια καρέκλα!

Την ίδια χρονιά όμως είχαμε και άλλο χτύπημα, τον «Εξορκιστή». Μας έκαψε η Μανώλα, θα μας έκαιγε και ο σατανάς!… Τόνιζε η εκκλησία για το δαιμονισμένο κοριτσάκι που μόλις έβλεπε σταυρό ξέρναγε! Κοινωνικός σεισμός! «Πάει η νεολαία! Χάνεται!» και εφημερίδες με πηχυαίους τίτλους και άρθρα να τονίζουν κινδύνους και διαδηλώσεις ρασοφόρων και αφηγήσεις για δήθεν καρδιακές προσβολές θεατών και λιποθυμίες και εμετούς. Να τ’ ακούς όλα αυτά και να σου απαγορεύεται η είσοδος!

Και αφού αγαπητές και αγαπητοί, δεν κατόρθωσα είσοδο σε κανένα από τα εμβληματικά έργα, μου επέτρεψαν να εισέλθω στο «Τα σαγόνια του καρχαρία» το 1975. Το πρώτο «Ακατάλληλο δια ανηλίκους» που κατόρθωσα, εμπαίζοντας τον κύριο του σινεμά ότι είμαι μεγάλη!… Που να μην έσωνα! Ρέα ετών 14. Και έφτασα 57 και όταν κολυμπάω σε βαθιά νερά… Τι να λέμε; Καιροφυλακτώντας μια ζωή, εκείνον τον αιμοδιψή καρχαρία, μας διέφυγαν ένα σωρό καρχαριάκια….

Να σας πω και κάτι, που μόλις συνειδητοποίησα. Ποτέ δεν επιζήτησα ως μεγάλη, να δω επιτέλους εκείνα τα «Ακατάλληλα δια ανηλίκους» του τότε. Τι περίεργο για τον χαρακτήρα μου, που το «Οχι» πυροδοτούσε ανέκαθεν έναν αγώνα μετατροπής σε «Ναι!». Τα «Ακατάλληλα δια ανηλίκους» ήταν μια ολόκληρη ατμόσφαιρα ενός «πολύ!» που ίσως δεν θέλησα ποτέ να χαμηλώσω. Μπορεί να έφταιγε και εκείνος ο ορισμός «Δια ανηλίκους» που μοιραία περπατούσε σε ένα επόμενο… Αρα; «Κατάλληλο δια ενήλικες»; Ανήλικοι-ενήλικες…. Βαρετά ανυποψίαστα όρια-σύνορα…Ανέκαθεν επιζητούσα απελπισμένα υπερήλικα βρέφη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News