Από την πρώτη στιγμή που είδα τη φάτσα του Ελον Μασκ (σε κάποια εφημερίδα ή ιστοσελίδα πριν από αρκετά χρόνια) τον αντιπάθησα σφόδρα. Από τον καιρό που έβγαζε απλώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα, πολύ πριν γίνει ιδιοκτήτης της πλατφόρμας Χ, πριν εκτοξεύσει προσωπικούς δορυφόρους στο Διάστημα και πριν γίνει αμερικανός υπερυπουργός του Τραμπ. Κάτι μου την έσπασε πάνω του. 

Θα πείτε τώρα, ένας κάποιος Ευθυμάκης από την Ελλάδα αντιπαθεί τον Ελον Μασκ. Εκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο. Ποιος είσαι εσύ, ρε κακομοίρη, που θα κρίνεις τον πλουσιότερο άνθρωπο του πλανήτη, τον πιο καινοτόμο επιχειρηματία του σύγχρονου κόσμου και έναν από τους δυο-τρεις πολιτικά ισχυρότερους τύπους της υφηλίου; Με τι μέζεα αποτολμάς να τον κρίνεις;

Ναι, αλλά αν αποδεχθούμε πλήρως τον ρόλο της μαριονέτας που δεν μπορεί και δεν δικαιούται να κρίνει αυτόν που κρατάει τα σχοινάκια της, τότε να δέσουμε μια πέτρα στον λαιμό μας και να πάμε να πνιγούμε στο Φάληρο. Οπότε εμένα συνεχίζει να μου τη σπάει το αλαζονικό ύφος του, η αυτοκρατορική συμπεριφορά του, τα ανέκφραστα μάτια του και το ξασπρισμένο χρώμα του δέρματός του. 

Και θα συνεχίσω να θεωρώ ζύγι κανονικότητας του εαυτού μου την ικανότητά μου να μη θαυμάζω επικίνδυνους ανθρώπους και αυτόκλητους Μεσσίες. Δεν με ενδιαφέρει τι έχει πετύχει ο Μασκ στον κόσμο των επιχειρήσεων. Δεν του εκχωρώ το δικαίωμα να σκέφτεται αντί για μένα. Θαυμάζω τους ικανούς ανθρώπους, δίχως όμως να ξεχνώ πως αν ο ικανός αποδειχθεί και σατανικός, τότε η καταστροφή που μπορεί να επιφέρει είναι ανυπολόγιστη. 

Αυτή τη στιγμή ο Ελον Μασκ κυβερνά την Αμερική, κατέχει τα social media σε πλανητικό επίπεδο και επεκτείνεται στη μονοπωλιακή κυριαρχία του Διαστήματος. Είχε κανονίσει προ καιρού να φύγει η Βρετανία από την ΕΕ, εσχάτως κανονίζει και την έκβαση των εκλογών στη Γερμανία. Τι άλλο άραγε υπολείπεται μέχρι να διοριστεί στη θέση του ίδιου του Θεού; 

Σε λίγο θα μου πει και τι υλικά να βάλω στο μεσημεριανό μου σάντουιτς ή τι ώρα πρέπει να αφοδεύω στη λεκάνη μου. Ε όχι, του κερατά. Δεν θα υποκύψω στην ασύλληπτη δύναμη που συγκεντρώνει στα χέρια του, ούτε στον κόσμο που κατασκευάζει γύρω μου η δύναμη αυτή. Δεν είμαι προφανώς ικανός να τον σταματήσω ή να τον βλάψω, αλλά τουλάχιστον διατηρώ το δικαίωμά μου να μην υποκύπτω στην τοξική γοητεία του. 

Εντάξει, κατέληξα να είμαι αιχμάλωτος, αλλά τελευταίο μου ταμπούρι είναι τουλάχιστον να μην πάθω το Σύνδρομο της Στοκχόλμης…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News