Τους τελευταίους μήνες, πολλά ζευγάρια πραγματοποιούν μικρές αποστολές, και σίγουρα δεν περιμένουν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου για να το κάνουν: «Πώς θα δω τον έρωτά μου, που μένει στην Κηφισιά, ενώ εγώ εδρεύω στο Χαλάνδρι;» Πρόβλημα.

Δεν υπάρχει καμία μετακίνηση που να δικαιολογεί την ανάγκη σου να δεις το έτερον ήμισυ. Κι αν δεν έχετε την τύχη να μένετε κοντά, κι αν θέλετε να είστε καθ’ όλα πιστοί στους κανόνες, τότε μάλλον θα πρέπει να θεωρήσετε ότι έχετε σχέση από απόσταση, μέσα στην ίδια πόλη. Μιλάμε για τον απόλυτο σουρεαλισμό. Και το απόλυτο σπάσιμο νεύρων, συνάμα, αν είσαι ερωτευμένος. Να μην μπορείς ν’ απολαύσεις τον έρωτα ανά πάσα στιγμή, ελεύθερα.

Φαντάζομαι ήδη τα μικρά σχέδια που καταστρώνονται ανά την επικράτεια. Τα SMS με τον αριθμό 6 να στέλνονται στο 13033 ταυτόχρονα, σφυρίζοντας την έναρξη της επικίνδυνης αποστολής για το πολυπόθητο ραντεβού: «Θα συναντηθούμε στο τάδε σημείο, αγάπη μου. Και μετά θα πάμε τρέχοντας στο σπίτι που βρίσκεται πιο κοντά». Ο έρωτας είναι σπριντ αντοχής, άλλωστε. Εκτός αν σε πιάσει το όργανο της τάξης να τρέχεις προς το σπίτι του έρωτά σου στην Κηφισιά, ενώ εσύ μένεις Χαλάνδρι. Εκεί θα πεις ότι προπονείσαι για μαραθώνιο.

Τα πράγματα για τα ζευγάρια που συζούν είναι λίγο πιο εύκολα. Εκείνα θα βγουν για έναν περίπατο, ίσως, στο εξωτικό παρκάκι της γειτονιάς τους και το βράδυ θα τους βρει να ερωτοτροπούν στον κοινό τους καναπέ. Αν δεν έχουν τσακωθεί πριν για κάποιον, ασήμαντο συνήθως, λόγο, όπως ότι ο ένας απ’ τους δύο ξέχασε τα σκουπίδια στο μπαλκόνι. Τα νεύρα της καραντίνας, γαρ. Η πίεση της κλεισούρας. Το εξοντωτικό «challenge» τού να είσαι συνεχώς μαζί με τον άλλο, χωρίς εκείνα τα λυτρωτικά διαλείμματα για δουλειά και ξεχωριστές εξόδους. 

Για τους παντρεμένους με παιδιά, ειδικά, το έργο είναι πιο εξοντωτικό κι απ’ όσα περνάνε οι παίκτες του γνωστού ριάλιτι επιβίωσης. Το «για πάντα μαζί» και το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» του γαμήλιου όρκου, τώρα έχει αποκτήσει οργουελικές διαστάσεις.

Η πανδημία και οι καραντίνες δεν κάνουν διακρίσεις, δοκιμάζουν τον έρωτα σε όλα του τα στάδια. Κι εκείνον που είναι στα μέλια και στα σιρόπια, και τον άλλο που δοκιμάζει κι άλλες γεύσεις, κι εκείνον που τα έχει δοκιμάσει όλα και δεν φοβάται τίποτα. 

Αλλά ο έρωτας πανδημίες δεν κοιτά, εφευρίσκει τρόπους να γιορτάσει. Μη σας πω ότι φέτος το έχει και περισσότερο ανάγκη. Ενα ρομαντικό δείπνο στο σαλόνι, με τα κεριά που περίσσεψαν απ’ τη διακοπή ρεύματος, ίσως και μ’ ένα ιδιαίτερο μενού από τα πολλά που προσφέρει, ειδικά για την Ημέρα των Ερωτευμένων, η (πληγωμένη) εστίαση. Μια σαμπάνια που ανοίγει στο μπαλκόνι. Ή, έστω, ακόμα μια βραδιά με λιώσιμο στο Netflix, παρέα με τα σοκολατάκια καρδούλες που φέρατε δώρο ο ένας στον άλλο και με την ευωδιά των λουλουδιών στο βάζο. 

Και τα λουλούδια έχουν τη δική τους ιστορία, φέτος. Τελευταία στιγμή αποφασίστηκε ν’ ανοίξουν τα ανθοπωλεία για την περίσταση, μετά την κραυγή αγωνίας των ανθοπωλών. Τι να κάνουν κι αυτοί, έναν Αγιο Βαλεντίνο περιμένουν. Ευτυχώς εισακούστηκαν οι παρακλήσεις τους και επετράπη το άνοιγμά τους για το διήμερο. «Δυο μέρες μόνο», που λέει και το τραγούδι. 

Κλείνεις ραντεβού και αγοράζεις τα λουλούδια σου. Κι έτσι, αυτή η μικρή πράξη αγάπης παίρνει φέτος άλλη διάσταση. Δεν είναι μόνο ένα δώρο προς το ταίρι σου, αλλά και μια ένδειξη συμπαράστασης προς τον μικρό νικητή της οικονομίας, το μαγαζάκι που κατάφερε ν’ ανοίξει ρολά, και σε περιμένει να το ενισχύσεις. Η ανθοδέσμη του φετινού Αγίου Βαλεντίνου έχει την αίσθηση της ικανοποίησης μιας ευκαιρίας που σου δόθηκε, αλλά δεν ήταν και σίγουρο ότι θα σου δοθεί. 

Και κάπως έτσι, ακόμα και αυτή, σου υπενθυμίζει το μήνυμα που παίρνουμε κάθε μέρα, εδώ και ένα χρόνο, από τη δοκιμασία που περνάμε: τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.  

Τι πιο κοντά στον έρωτα από αυτό, ε;

ΥΓ. Χρόνια πολλά, ερωτευμένοι. Και του χρόνου καλύτερα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News