Ενας δήμαρχος εκεί στα νότια της Αθήνας είχε την αρχική φαεινή ιδέα. Και μετά η (ωραία) σκέψη μεταδόθηκε σαν φωτιά σε πευκοδάσος, Αύγουστο μήνα και με ισχυρό μελτέμι. Ενας ένας οι δήμαρχοι της επικράτειας άρχισαν να ανακοινώνουν ότι το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου θα κάνουν delivery Αγίου Φωτός στα σπίτια των δημοτών τους. Η παροιμία με το βουνό και τον Μωάμεθ σε ελληνική εκδοχή. Αφού δεν πάνε οι χριστιανοί στο Aγιο Φως, θα πάει το Φως στους χριστιανούς. Με τους δημάρχους μεσολαβητές.

Ο Χαρδαλιάς δεν είχε ιδέα, έτρεχε για άλλα φλέγοντα ζητήματα της ημέρας. Ο Μητσοτάκης το έμαθε από καθηγητή Ιατρικής, ο οποίος σε τηλεδιάσκεψη του μίλησε παρεμπιπτόντως γι’ αυτό, φέρνοντας τη διανομή του Αγίου Φωτός ως παράδειγμα για το πόσο εύκολα μπορεί να υπάρξει ξαφνικά δεύτερος κύκλος μετάδοσης του κορονοϊού στη χώρα. Το περίμεναν από τη μετακίνηση των γλεντζέδων προς τα χωριά τους και τους ήρθε από το Aγιο Φως.

Στην αρχή είπαν «ένας δήμος είναι, δεν βαριέσαι, δεν χάλασε δα κι ο κόσμος». Αλλά μετά είδαν ανακοίνωση του Ναυπλίου και έπειτα των Σερρών. Μετά, τους πήρε τηλέφωνο ο Πατούλης και τους είπε ότι δεκάδες δήμαρχοι του Λεκανοπεδίου έχουν αναστατωθεί από τηλέφωνα και μηνύματα δημοτών τους, που ζητούσαν και αυτοί να λάβουν Αγιο Φως κατ’ οίκον όπως οι Αργυρουπολίτες. Οι δήμαρχοι ετοίμαζαν ήδη θηριώδεις μηχανισμούς διανομής, διότι είχαν βάλει κάτω τους αριθμούς και έβλεπαν ότι το πράγμα δεν διεκπεραιώνεται εύκολα.

Ενας δήμος με 60.000 δημότες έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες να μοιράσει το Φως σε 15.000 φαναράκια κατ’ ελάχιστον, τόσος ήταν χοντρικά ο αριθμός των σπιτιών και των πολυκατοικιών που έπρεπε να εξυπηρετηθούν. Για να γίνει αυτό, χρειάζονταν 200 με 300 άτομα και 100 με 150 αυτοκίνητα, που θα έπαιρναν σβάρνα δρόμους και σοκάκια, από τις 7 μέχρι τις 12 του Μεγάλου Σαββάτου. Κι αν προλάβαιναν.

Οι δημοτικοί υπάλληλοι ήδη τα είχαν βάψει μαύρα. Αντί να περνούσαν το Πάσχα στα σπίτια τους, θα έτρεχαν στους δρόμους για να ανάβουν φαναράκια. Το ίδιο και οι δημοτικοί σύμβουλοι που ανήκαν στην πλειοψηφία κάθε δήμου. Διότι άλλο είναι να βλέπει ο δημότης από το μπαλκόνι του να του φέρνει το Αγιο Φως ο υπάλληλος που κάθε πρωί μαζεύει τα σκουπίδια του με το απορριμματοφόρο και άλλο να του το παραδίδει αυτοπροσώπως ο δήμαρχος ή ο αντιδήμαρχος. Θα αντάλλασαν και δυο πασχαλινές ευχές, βρε αδερφέ.

Υπήρξε μάλιστα και ένας δήμαρχος του Λεκανοπεδίου που βάζοντας κάτω αριθμούς και προσωπικό, διαπίστωσε ότι δεν θα τα κατάφερνε. Απελπισμένος, σκεφτόταν να εγκαταστήσει πενταψήφιο αριθμό Αγίου Φωτός στο δημαρχείο! Οι δημότες που επιθυμούσαν να το λάβουν, θα έπαιρναν τηλέφωνο και ο δήμος θα τους το πήγαινε με αμάξι. Ελπιζε ότι έτσι ο αριθμός των αιτούντων θα ήταν πολύ μικρότερος και θα μπορούσε να τα βολέψει.

Κάποιοι από τους δημάρχους θεωρούσαν ότι όλο αυτό ήταν επικίνδυνο, αλλά και αναίτια σπατάλη ανθρώπινου κόπου και πόρων. Κανένας τους όμως δεν ήταν διατεθειμένος να βγάλει ανακοίνωση προς τους δημότες του ότι διαφωνεί με αυτή την πράξη και, επίσης, κανένας τους δεν ήταν διατεθειμένος να δει τους διπλανούς δήμους να το κάνουν δίχως αυτός να προσφέρει αντίστοιχη παροχή στους δικούς του δημότες. Οι πιστοί θα τον έγραφαν στου διαβόλου τα κατάστιχα. Προειδοποιούσαν λοιπόν την πολιτική ηγεσία πως είτε θα το έκοβε μαχαίρι με γενική διαταγή είτε θα έμπαιναν κι αυτοί στον χορό και γαία πυρί μειχθήτω με τον κορονοϊό.

Ο Χαρδαλιάς τα χρειάστηκε. Οχι τόσο από τις προειδοποιήσεις των διαφωνούντων δημάρχων, όσο από τους ίδιους τους αριθμούς. Αν οι μισοί μόνο δήμοι της χώρας υιοθετούσαν το μέτρο (που τελικά θα ήταν πολύ περισσότεροι), τότε το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου θα περιφέρονταν στους δρόμους των πόλεων 49.800 άνθρωποι και 24.900 αυτοκίνητα. Ποια καραντίνα και ποια πασχαλινή απομόνωση;

Στο μεταξύ, τους προβλημάτιζε και αυτό το «δίκτυο εθελοντών» που ανέφεραν οι δήμαρχοι στις αναρτήσεις τους. Ποιος δηλώνει εθελοντής για να ξεποδαριαστεί βράδυ Μεγάλου Σαββάτου, αντί να κάνει Ανάσταση σπίτι του; Εντάξει, οι δημοτικοί υπάλληλοι ήταν υποχρεωμένοι, αλλά οι εθελοντές πού βρέθηκαν; Αρχισαν να αναρωτιούνται μήπως είχαν βάλει το χεράκι τους τίποτα κύκλοι της Εκκλησίας που διαφωνούν με την ήπια στάση του Αρχιεπισκόπου και της πλειοψηφίας της Ιεράς Συνόδου. Υπήρχαν άλλωστε πληροφορίες ότι πολλοί από τους εθελοντές πήγαιναν κατ’ ευθείαν στα γραφεία των δημάρχων από τους καταλόγους πιστών των ενοριών.

Αρχισαν να επικοινωνούν με δεσποτάδες. Ολοι τους δήλωσαν πλήρη άγνοια, κάποιοι λίγοι εξέφρασαν την διαφωνία τους με τη διανομή, οι περισσότεροι όμως είπαν ότι δεν μπορούν να εμποδίσουν ούτε τους πιστούς ούτε τους παπάδες να εμπλακούν σε κάτι τέτοιο, αν το επιθυμούν. Το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι δεν υπήρχε καμιά υπόγεια συνωμοσία για bypass παράκαμψη των μέτρων στο όνομα της πίστης.

Ολα ξαναγύριζαν λοιπόν στη φαεινή ιδέα ενός δημάρχου για να χαϊδέψει τα αισθήματα πίστης των δημοτών του. Η οποία αποδείχθηκε τόσο δημοφιλής, ώστε αστραπιαία φαινόταν να παίρνει καθολική μορφή. Η απαγόρευσή της ήταν μονόδρομος, αν και ήξεραν ότι αυτό θα δυσαρεστούσε τις μάζες των πιστών που είχαν βρει υπέροχη την ιδέα να τους παραδοθεί κατ’ οίκον το Αγιο Φως. Γι’ αυτό, άλλωστε, η απαγόρευση διά στόματος Χαρδαλιά στη συνέντευξη Τύπου της Τετάρτης ήταν η πιο γαλίφικη απαγόρευση που έγινε ever σε τούτη τη χώρα. Το τελευταίο πράγμα που ήθελαν ήταν η οξύτητα, ώστε να ανοίξει ένας κύκλος τηλεοπτικών παραθύρων με υπερασπιστές και κατηγόρους του delivery Αγίου Φωτός. Εχουμε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News