Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά προς Μοναστηράκι. Εως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρωτήθηκε ο καθένας από μέσα του. Τι δουλειές κάνουμε; Πού πάμε τέτοια ώρα; Γιατί είναι το βλέμμα μας τόσο άδειο;

Στον επόμενο σταθμό μπήκε ο πρώτος φουκαράς. «Κυρίες και κύριοι, την προσοχή σας ζητώ. Εχω παιδί άρρωστο στο Λαϊκό. Να και πιστοποιητικό από τους γιατρούς…». Η φωνή του έσβησε μέσα στην απάθεια, αλλά και στη βεβαιότητα όλων μας ότι ψεύδεται. Κατέβηκε με άδεια χέρια.

Η επόμενη δυστυχία είχε γυναικεία μορφή. Η παράσταση ήταν πιο δραματική, ο ρόλος εξίσου τραγικός. Κι άλλο άρρωστο παιδί. Αλλά «και άλλα πέντε στο σπίτι, που δεν έχουν να φάνε». Μας ζήτησε συγγνώμη «για την ενόχληση μέσα στη κρίση, αλλά τη βοήθειά σας εκλιπαρώ για να σώσω το παιδί μου». Ξανά κοιτάξαμε αλλού. Και όλο το είναι μας βάρυνε πιο πολύ ακόμα…

Ωσπου, στον Αγιο Νικόλαο, μεγάλη η χάρη του, μπήκε στο βαγόνι μας ο Ντάνι, ξανθό αγόρι, όχι παραπάνω από 20. «Από τη Νορβηγία, κυρίες και κύριοι», μας αυτοσυστήθηκε στα αγγλικά και μας ευχήθηκε καλή μέρα. Επειτα άρχισε να πετάει έγχρωμα μπαλάκια στον αέρα, όσο ψηλά, δηλαδή, του επέτρεπε το ταβάνι του βαγονιού, υπό τους ήχους μιας χαρούμενης μουσικής του Λιρόι Αντερσον – το «Pink, Plank, Plunk», το έκανα Shazam! Επιανε όσες μπαλίτσες μπορούσε και τις ξαναπέταγε.

Του έπεσαν οι μισές. Οι πιο κοντινοί σε αυτόν επιβάτες έσπευσαν να του τις μαζέψουν. Ολοι στο τέλος του χαρίσαμε ένα πλατύ χαμόγελο (που μάλλον εκείνος μας δώρισε πρώτος) και γεμίσαμε το καπέλο του με όσα ψιλά βρήκαμε. Μας αποχαιρέτισε με ένα «thank you» και μια ωραία υπόκλιση.

Σκέφτηκα ότι θα πάει πίσω στη χώρα του και θα πει στους φίλους του back home ότι μέσα στη βαθιά κρίση τους τώρα με τους πολέμους, την ακρίβεια και την αβεβαιότητα, οι Ελληνες έδωσαν σε έναν πιτσιρικά από την πλούσια Νορβηγία λίγα ψιλά και ένα μεγάλο κομμάτι από την ψυχή τους.

Ηταν ο χειρότερος ζογκλέρ που είδα στη ζωή μου. Αλλά ο καλύτερος ψυχοθεραπευτής που μπήκε ποτέ σε αμαξοστοιχία των ΗΣΑΠ.

Πήρε από λυγισμένους ανθρώπους ένα μέρος του βάρους τους και τους έκανε ξανά, έστω για έναν-δυο σταθμούς, ανάλαφρους.

Οι άλλοι, οι «θεατρίνοι της δυστυχίας», μας έδειξαν ένα πρόσωπο, ίσως και το δικό μας, που δεν μας αρέσει πια.

Προτιμούμε την αλήθεια του αθώου σφάλματος παρά το ψέμα της ένοχης ορθότητας. Οχι άλλα ψεύτικα πιστοποιητικά, παρακαλώ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News