Απ΄όσο κατάλαβα -μακάρι να κάνω και λάθος- δεν κατάφερε η έρμη να ζήσει καλοκαίρι. Τόσο απασχολημένη που ήταν να αυτοφωτογραφίζεται. Μιλάμε για 24ωρο μεροκάματο, κάματο του τρόμου. Ξεκίνησε από την κλασική πόζα. Δυο μπούτια, ένα βιβλίο, μπροστά η θάλασσα. Πιο πολύ προβληματίστηκε ποιο να είναι το βιβλίο παρά την στάση των ποδιών. Οκ. Το «Εμείς και η ψυχή μας» είχε φέτος την τιμητική του. Ακόμα και ως κυριολεξία τίτλου. ΤΣΑΚ! Εύκολο. Το κακό έγινε με το που αφαίρεσε το βιβλίο και παρατήρησε εντατικά τα μπούτια της. Ωραία, θελκτικά.

Αποφάσισε να τα φωτογραφίσει και σκέτα. Έφερε μάλιστα το ένα επάνω στο άλλο σαν ηδονικό κρυφτό, μια ελάχιστη κλήση πρόβαλε αυθορμήτως ωραία τον γοφό της, μπήκε και κοιλιά στο πλάνο, «ρούφα την» αυτοδιατάχτηκε να φανεί πλάκα… Τι πλάκα! Λούστηκε με χαρά δημιουργίας. «Γιατί όχι και πιο πάνω;» αυτοξεθάρρεψε. Να φανεί και το στήθος. Τέτοιο στήθος! Το φουσκώνει σκύβοντας κατά μπροστά, το πιάνει, παίζει με το κορδονάκι του μαγιό, λίγο πιο εδώ, λίγο πιο εκεί. Ναι, εκεί! Ακριβώς εκεί! ΤΣΑΚ! Κουκλάρα!

Ολο αυτό την έχει ανάψει. Ο εαυτός της την αυτοποθεί. Βγάζει πρόσωπο με χείλη φουσκωμένα, «έλα σε μένα». ΤΣΑΚ! Σηκώνεται όρθια φανερά ταραγμένη έως και αναμμένη. Αγαλμα ολόρθο. «Πτου σου κοπελάρα μου!». Τέλεια θα ήταν να κατάφερνε το ένα πόδι να τυλιχτεί γύρω από το άλλο κάπως ως ο όφις ο φαρμακερός ή ο ιατρικός. Της βγαίνει το εικαστικό. Ναι! Do it! Μπορείς!

Είναι να μην της μπει ιδέα στο μυαλό, αγόγγυστα δουλεύει, ώωωρες! Το καταφέρνει! Το ένα πόδι κατορθώνει πέντε στροφές γύρω από το άλλο, φέρνει και όλο το υπόλοιπο σώμα μπροστά σκυφτό, «Τι σου κάνω μάνα μου», Τέλεια! ΤΣΑΚ! Θυμώνει, βρίζει. Λάθος! Λάθος! Σβήνει τη φωτογραφία. Το ένα μπράτσο της είχε λειτουργήσει αυτόνομα, το ηλίθιο, και χάλασε τόσο κόπο.

«Πάμε από την αρχή». Ναι, μπράβο σου, τώρα καλύτερα αυτοεμψυχώνεται, «Όταν θες εσύ!» αυτολέει και αυτοπετάει στα σύννεφα. Ναι!!!! Πλέον αυτογουστάρεται όσο ποτέ. Βρίσκει στον εαυτό της, τον άνθρωπό της. Ψάχνει κάπου να καθίσει. Όχι εκεί. Κάπου χαμηλότερα. Εκεί! Έχει πλήρως ξεψαρώσει. Κάθεται με λίγο ανοιχτά τα πόδια, βάζει τα χέρια ανάμεσα ελαφρώς ριχτά και όχι, γελάει και δεν γελάει, όλα έχουν νόημα ως κάτι σαν να υπονοείται στην ατμόσφαιρα, ένα κάπως σαν «Σε θέλω τρελά», επ΄αυτού οργανώνει καλύτερα και τα μάτια της σε ανάλογο βλέμμα. Το ένα μάτι πάει να της ξεφύγει, μαλακισμένο ήταν πάντα, το άλλο υπακούει. Ναι! Πολλά, πολλά ΤΣΑΚ χαλάει, όχι, όχι, όχι. Όχι! Ναι! Ναι!!!Θεά μου!

Εχει φτάσει ηλιοβασίλεμα. Πώς πέρασε η ώρα; Πώς πέρασαν τα χρόνια; Σαφέστατα θα πάρει και δουλειά για το σπίτι. Πού να τα προλάβει όλα στην παραλία αλλά είναι μια σκέτη πρόκληση ο ήλιος όπως δύει. Σκέφτεται τον ήλιο να βγαίνει μέσα από το στόμα της. Είναι challenge χοντρό για εκείνη ο ήλιος μέσα από τα άσπρα, ολόασπρα δόντια της. Σκαρφαλώνει στη θέση του ναυαγοσώστη, κινδυνεύει να πέσει, δεν την πειράζει. Ανοίγει το στόμα, ρίχνει πίσω το κεφάλι, χαμογελάει και Τζοκοντικά προς τον φακό! Πτου! Κουτρουβαλιάστηκε ο ήλιος απότομα. Πτου! Ένα δάκρυ έτοιμο να της αυτοκυλίσει. «

Έλα! Δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Βάζεις και συ κάτι υψηλούς στόχους. Κοίτα πόσες κοινοποιούν ξεπέτα φωτογραφίες. Εσύ είσαι τελειομανής, μωρό μου. Και άλλωστε, και αύριο μέρα είναι, χρυσούλι μου» αυτοπαρηγοριέται και την αυτοπιάνει η παρηγόρια. Αυτοαναπτερωμένη πάει να φύγει πλην αποφασίζει ένα ακόμα ΤΣΑΚ στον εαυτό της από πίσω της ενώ περπατάει. «Όπα! Όπα! Ο πωπός μου φαίνεται κούκλα με το δεξί πόδι μπροστά», αίφνης αυτοανακαλύπτει. ΤΣΑΚ! ΤΣΑΚ! Ένα περαστικό αυτοκίνητο παραλίγο να την σκοτώσει. «Μαλάκα!» Του φωνάζει. «Δεν βλέπεις μπροστά σου;».

Συγχρόνως της τηλεφωνεί και μια φίλη της «Πώς περνάς;», «Μοναξιά», «Έλα μωρέ! Τόσος κόσμος στο νησί! Δεν βρέθηκε τίποτα καλό;», «Τι καλό, μωρέ; Νομίζεις υπάρχουν άνδρες; Γέμισε ο κόσμος γκέι». Παίρνει βαθιά ανάσα. Της το κλείνει. Κάτι να βάλει στο στόμα της και να συνεχίσει. Πόζες.

ΥΓ. Το αντίστοιχο θέαμα στην παραδίπλα ομπρέλα. Πλην, το μοντέλο άνδρας. Αυτά ζούμε!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News