Η μηχανή στοχοποίησης της Κουμουνδούρου –«τα παιδιά που δίνουν τη μάχη στο Ιντερνετ» όπως είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του– έκανε κάποτε θαύματα και έχτιζε καριέρες. Ηταν τότε που στοχοποιούσε αδιάκριτα πολιτικούς αντιπάλους, δημοσιογράφους και απλούς πολίτες ως γερμανοτσολιάδες, αργυρώνητους και προσκυνημένους, για να φέρει σε θέσεις εξουσίας όχι μόνο τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, αλλά και προσωπικότητες όπως ο Νίκος Παππάς, ο Πάνος Καμμένος, ο Παύλος Χαϊκάλης, ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος…

Η μηχανή του διαδικτυακού μπούλινγκ η οποία βάφτιζε τους ανθρώπους προδότες και λωποδύτες δεν σταματούσε πουθενά. Ούτε καν στο πρόσωπο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Ποιος όμως μπορούσε να αγγίξει το ήθος και το μέγεθος της προσωπικότητας του Παπούλια, ενός ανθρώπου που πολέμησε εναντίον του γερμανού κατακτητή; Η λάσπη γύρισε στο πρόσωπό τους. Δεν τους εμπόδισε όμως να συνεχίσουν.

Από τότε εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στα γρανάζια της μηχανής του Τσίπρα, έγιναν το καθημερινό της μεροκάματο από το 2010 έως το 2023. Αλλοι φοβήθηκαν και σιώπησαν (αποτραβήχτηκαν από το προσκήνιο μη μπορώντας να παλέψουν την αλητεία), άλλοι έκαναν υπομονή, κάποιοι κατέφυγαν στη Δικαιοσύνη.

Οι πιο τυχεροί ήταν αυτοί που τους έπιανε στο στοματάκι του ο ίδιος ο Τσίπρας. Οταν δηλαδή για καλή τους τύχη δεν τους «άφηνε» αποκλειστικά στην «αστυνομία ηθών» του ΣΥΡΙΖΑ για να τους συνετίσει. Τυχεροί διότι μπορούσαν να απαντήσουν σε κάποιον με όνομα και επώνυμο, ανεξάρτητα αν αυτός ήταν πανίσχυρος σε σύγκριση με τους ίδιους. Και πάντοτε προστατευμένος από αλλεπάλληλα στρώματα «ασυλίας»: βουλευτικής αλλά και μιντιακής-επιχειρηματικής, ιδίως όταν ήταν στα πάνω του.

Την περίοδο από το 2010-11 ως το 2019 που έφυγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί άνθρωποι ήπιαν το πικρό ποτήρι. Αν ήταν να διαλέξουμε δύο μόνο παραδείγματα με σημαντική πορεία και εξαιρετικά ευπρεπή παρουσία, αυτοί θα ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Παναγιώτης Πικραμμένος. Υπέστησαν και οι δύο τη βία.

Ο πρώτος έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης το 2017 και ο Αλέξης Τσίπρας, ο τότε Πρωθυπουργός, δεν πήγε ούτε καν να τον δει στο νοσοκομείο. Αντίθετα, ένα χρόνο μετά τον φωτογράφισε, στοχοποιώντας τον εκ νέου, στο περίφημο διάγγελμα της Ιθάκης: «Η δημοκρατία ευτελίστηκε. Τραπεζίτες έγιναν πρωθυπουργοί» είχε πει τον Αύγουστο του 2018 —για έναν άνθρωπο που λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του.

Ο δεύτερος, ο Παναγιώτης Πικραμμένος, έγινε το σύμβολο (ή αλλιώς το πρώτο μπούμερανγκ) του σόου με τις δέκα κάλπες στη Βουλή για τη Novartis: στην περίφημη -όσο και αποτυχημένη- προσπάθειά του Τσίπρα να βγάλει μονομιάς από τη μέση δέκα πολιτικούς του αντιπάλους. Ανάμεσα τους ο διοικητής της ΤτΕ, Γιάννης Στουρνάρας. Εναντίον της συζύγου του, Λίνας Λικολοπούλου, τα υπόγεια της Κουμουνδούρου έστησαν μια ξεχωριστή, πολύ επινοητική προσπάθεια ηθικής εξόντωσης.

Μετά το 2019

Οταν ο Τσίπρας βρέθηκε στην αντιπολίτευση το 2019, φάνηκε να μην ερμηνεύει την εκλογική ήττα ως αποδοκιμασία για καμία από τις ως τότε πρακτικές του. Ετσι, αντί να πατήσει φρένο πάτησε γκάζι. Με αυτό τον τρόπο γεννήθηκαν τα διαδικτυακά hashtag «ΝΔ_Παιδεραστές» και «Μητσοτάκη_γ@μιέσ@ι».

Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πήρε πάνω του το σκέλος των υπονοούμενων της εκστρατείας «ΝΔ_Παιδεραστές» που έγινε η βασική του γραμμή όταν έσκασε η υπόθεση Λιγνάδη. Το κύριο πρόσωπο που στοχοποιήθηκε, πέρα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη (και σταθερά τη σύζυγό του) ήταν η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.

«Επιμένετε να στηρίζετε την Μενδώνη παρά την κατακραυγή» έλεγε ο Τσίπρας προς τον Μητσοτάκη. «Δεν τον γνώριζε καθόλου (σ.σ.:η Λίνα Μενδώνη), άλλωστε, ούτε ο κ. Μητσοτάκης τον γνώριζε. Αναρωτιέμαι πώς αυτός ο άνθρωπος είδε φως και μπήκε μόνος του» σχολίαζε ειρωνικά ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, αφήνοντας αδιανόητα υπονοούμενα για την υπουργό Πολιτισμού. Και προσπαθώντας να τη συνδέσει (!) με τις αποτρόπαιες πράξεις του Λιγνάδη. Παράλληλα, στο διαδίκτυο, ο στρατός της Κουμουνδούρου διακινούσε το «Μενδώνη_Παραιτήσου» μαζί με το «ΝΔ_Παιδεραστές». 

Τρολ, στελέχη αλλά και βουλευτές του κόμματος, δεν έλεγαν απλά ότι ο Μητσοτάκης και η Μενδώνη κάλυπταν βιασμούς, αλλά ότι το Μαξίμου είχε μετατραπεί σε κέντρο τράφικινγκ για ανήλικα προσφυγόπουλα.

Οπως αναμενόταν, μερικοί καλλιτέχνες της συνδικαλισμένης κοίτης του ηθικού πλεονεκτήματος νομιμοποίησαν ασμένως την στοχοποίηση της υπουργού Πολιτισμού.

Με την ίδια ευκολία (το θυμάστε αυτό;) κάποιοι έλεγαν ότι η Μενδώνη «τσιμεντώνει» την Ακρόπολη στρεφόμενοι και εναντίον του αξιοσέβαστου αρχαιολόγου Μανόλη Κορρέ. Κάπως έτσι, άνθρωποι άσχετοι, θρασύδειλοι και επιθετικοί (ανώνυμα ή επώνυμα), βιογράφοι του Τσίπρα και τραγουδοποιοί κατηγορούσαν εν χορώ ανθρώπους όπως ο Κορρές —με την Κουμουνδούρου να βαράει το τύμπανο.

Εκεί είχαμε φτάσει. Οταν τρία χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2023, ήρθε η UNESCO να πει ότι τα έργα προσβασιμότητας στην Ακρόπολη ήταν «πρότυπο συντήρησης κληρονομιάς σε παγκόσμιο επίπεδο» ποιον να πιστέψεις; Την Μενδώνη, τον Κορρέ και την UNESCO ή την Ραλλία Χρηστίδου;

Και πόσο εύκολο ήταν άραγε να βγει οποιοσδήποτε στον δημόσιο διάλογο και να πει την αλήθεια χωρίς να λουστεί τα τρολ του Τσίπρα και τη χολή των (συνδικαλισμένων) ταλιμπάν του ηθικού πλεονεκτήματος;  Ποιος να πει ότι επί των ημερών της Μενδώνη κερδίσαμε πχ. τη μάχη των επιχειρημάτων για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα; Ή, ότι κόντρα στον ανορθολογισμό και την κακοποίηση της αλήθειας, ολοκληρώνεται το κρίσιμο έργο της απόσπασης και επανατοποθέτησης των αρχαιοτήτων στον Σταθμό Βενιζέλου του Μετρό της Θεσσαλονίκης;

Η βίαιη μηχανή σπίλωσης και δολοφονίας χαρακτήρων της Κουμουνδούρου, το στίγμα που θα αφήσει τελικά ο Αλέξης Τσίπρας στην πολιτική ζωή του τόπου, «πήρε» στα διαδικτυακά της γρανάζια πολλούς ανθρώπους. Από υπουργούς και στελέχη κυβερνήσεων, μέχρι καλλιτέχνες, αρχαιολόγους, δημοσιογράφους, δημοσκόπους αλλά και απλούς ανθρώπους που τόλμησαν να εκφράσουν την άποψή τους.

«Το σκυλολόι αυτού του Αδη»

Το ενθαρρυντικό για τη δημοκρατία είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα του Τσίπρα δεν κατάφερε να «αλέσει» ούτε να φιμώσει όσους στοχοποίησε. Κάποιοι βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν να δουλεύουν —και μίλησε τελικά το έργο τους. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως αυτές του Μίκη Θεοδωράκη και του Διονύση Σαββόπουλου, η αντίδραση ήταν τόσο μεγάλη που η θρασυδειλία του συστήματος της Κουμουνδούρου έγινε ξαφνικά διαυγής. Στάθηκαν γυμνοί μπροστά στα μάτια όλων. Και έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια…

«Σ’ αυτά διαπρέπουν κάτι ατσίδες, κάτι μίμοι» έγραφε κάποτε ο Σαββόπουλος σε ένα τραγούδι που μνημόνευε τους «ιθαγενείς της “Αυριανής”» και έθετε στον εαυτό του το ερώτημα: «Αξίζει αλήθεια να ανεχτείς το σκυλολόι αυτού του Αδη, μόνο για να συναντηθείς με τους δικούς σου για ένα βράδυ;». Οσοι υπέστησαν τη σύγχρονη εκδοχή της «Αυριανής» τα τελευταία 13 χρόνια, τον διαδικτυακό οχετό του Αλέξη Τσίπρα, ίσως να είπαν το βράδυ της 21ης Μαΐου ότι το κακό τελείωσε.

Είναι όμως, δυστυχώς, πολύ νωρίς για να πούμε κάτι τέτοιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News