Το ψάχνουμε κάθε χρόνο, το χάνουμε κάθε χρόνο: πώς θα κερδίσουμε στην Eurovision. Ποιά είναι η συνταγή της νίκης στο μουσικό συναπάντημα της Ευρώπης; Τι είναι εκείνο που θα σε κάνει να κονταροχτυπηθείς με τους πρώτους, που επίσης θα έχουν αυτό το κάτι που σε φέρνει στην κορυφή; Τι είναι αυτό το κάτι, επιτέλους;

Ενα πράγμα είναι απλώς: να συγκινήσεις. Όταν λέω να συγκινήσεις, εννοώ να κινήσεις το συναίσθημα, να συναρπάσεις. Μεγάλο πράγμα να συναρπάζεις. Όταν έχεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πεις, ή κάτι αξιοπρόσεκτο να δείξεις, συνήθως το καταφέρνεις.

Oσοι έχουν καταλάβει τις πρώτες θέσεις στη Eurovision, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μας έχουν συναρπάσει. Πώς μπορούσες, ας πούμε, να μείνεις ασυγκίνητος ακούγοντας τον Πορτογάλο Σαλβαντόρ Σομπράλ, γνωρίζοντας ότι τον ακολουθεί ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας; Όχι γιατί τον λυπόσουν, αλλά γιατί έβλεπες, και συγκλονιζόσουν, με το αποτύπωμα του προσωπικού του αγώνα στην έκφραση και στο τραγούδι του.

Hταν δυνατόν να μην σε συναρπάσει η Νέτα, όταν την έβλεπες να περιφέρει τα πάχη της τα κάλλη της στη σκηνή, τόσο ακομπλεξάριστα; Δεν σε συνάρπαζε η Ελένη Φουρέιρα με το πάθος της και την ικανότητά της να χορεύει έτσι, ενώ τραγουδά;

Eτσι μας συνάρπασαν και τα φετινά φαβορί. Και το καταλάβαινες πολύ πριν την τελική αναμέτρηση, ποιοί θα είναι εκείνοι που θα κονταροχτυπηθούν για τη νίκη. Η Ολλανδία οπωσδήποτε, έλεγες. Γιατί είχε μια συγκινητική ιστορία να σου ψιθυρίσει με τη μελαγχολική μπαλάντα «Arcade». Ο Ντάνκαν Λορενς κάθισε σε ένα πιάνο, μόνος, και σου μίλησε για μια αγάπη που χάθηκε για πάντα, για έναν άνθρωπο που πέθανε. Πώς να μην σε αγγίξει;

Με παρόμοιο τρόπο, ο Τζον Λούντβικ με το «Too late for love», της Σουηδίας, σε συνάρπαζε για την αυθεντικότητα και την απλότητα της ερμηνείας του. Σε ξεσήκωνε χωρίς πολλά-πολλά, κι αυτό είναι πολύ.

Ο Ιταλο-αιγύπτιος Αλεσάντρο Μαχμούντ και το «Soldi» του, με στοιχεία trap και R&B και ανατολίτικη μελωδία, έκαναν την Ιταλία φαβορί γιατί κουβαλούσαν το βίωμά του με τον ανεύθυνο πατέρα του, που τον παράτησε σε μικρή ηλικία. Σου έδειχνε μια τραυματική εμπειρία, με διασκεδαστικό, τολμώ να πω, τρόπο.

Η Ταμάρα Τοντέβσκα απ’ την άλλη, με τη μπαλάντα «Proud», έκανε την έκπληξη για τη Βόρεια Μακεδονία, γιατί είχε μια πολύ δυναμική σκηνική παρουσία η ίδια. Βγήκε και καθήλωσε, που λέμε.

Η Αυστραλία, περιέγραφε την εμπειρία της επιλόχειας κατάθλιψης της δημιουργού του τραγουδιού, Κέιτ Μίλετ-Χάιντκε. Συναρπαστική ιστορία, που την τοποθέτησαν και σ’ ένα ευφάνταστο, απόλυτα ταιριαστό σκηνικό φόντο. «Zero Gravity» (μηδέν βαρύτητα) ο τίτλος. Στον αέρα και οι τραγουδίστριες, αιωρούμενες φιγούρες στο κενό.

Η Ρωσία με τον Σερζέι Λαζάρεφ πάλι, κέρδιζε στα σημεία. Στην ερμηνεία και στην εντυπωσιακή παρουσία. Αλλιώς το «Scream» δεν θα έλεγε και πολλά. Αλλά οι αστραπές και οι βροχές στο video wall, οι καθρέφτες και τα πολλαπλά είδωλα, κάτι σου έκαναν.

Κι εμείς, γιατί μείναμε πίσω πάλι εμείς;

Η Κατερίνα Ντούσκα είναι μια ταλαντούχα καλλιτέχνιδα, με ιδιαίτερη φωνή. Ήταν μια καλή επιλογή. Εκείνο που της αφαίρεσε πόντους στην πορεία, και την άφησε πίσω, είναι ότι δεν είχε μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει. Eβλεπα τους συντελεστές να μιλούν για το πώς έγινε το «Better Love», και στην ουσία έλεγαν ότι συναντηθήκαμε, και γράψαμε το τραγούδι.

Δεν υπάρχει τίποτα αξιοπρόσεκτο πίσω απ’ αυτό. Και το διαπιστώσαμε και στη σκηνή, στην απόδοση του. Ενώ είναι όμορφο τραγούδι, δεν σου δημιούργησε εικόνες, δεν σου αφηγήθηκε μια ιστορία, δεν σε συνάρπασε. Το αναβάθμιζαν μια ωραία φωνή, και μια μοντέρνας αισθητικής σκηνική παρουσία, αλλά όχι τόσο, όσο χρειαζόταν για να μπει στην καρδιά σου.

ΥΓ. Οσο για την Κύπρο, ένα ποπ κομμάτι κι ένα διαφανές κορμάκι δεν σε φέρνουν στην κορυφή από μόνα τους. Αξιοπρεπής η προσπάθεια, αλλά κάτι έλειπε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News