«Μία απλή ανθρωποκτονία ήταν και την κάνατε ολόκληρη ιστορία». Καμία ανθρωποκτονία δεν είναι απλή, αλλά ας αναγνωρίσουμε στον Γιώργο Ρουπακιά το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Προφανώς αυτό που ήθελε να πει είναι ότι και το δικό του φονικό ήταν σαν και εκείνα, τα καθημερινά, που γίνονται πάνω στο μεθύσι, στη μαστούρα, στην τρέλα της στιγμής, εκεί που το πολύ να υπάρχει έρωτας ή κανένα κτήμα στη μέση. Από τα φονικά που ο δράστης στέκεται στο δικαστήριο με χαμηλωμένα τα μάτια, κλαψουρίζει, ζητά συγγνώμη, δείχνει τα ελαφρυντικά του και ακούει μία ποινή που την κόβει στη μέση γιατί έτσι τον καθησύχασε ο δικηγόρος.

Ομως το κακό που έκανε ο Ρουπακιάς δεν μοιάζει με των άλλων φονιάδων. Δεν γνώριζε το θύμα του και δεν υπήρχαν προηγούμενα ανάμεσά τους να σιγοκαίνε σαν κάρβουνο. Ήταν νηφάλιος, χωρίς να εκδηλώνεται άμεση απειλή για τη ζωή του. Ο Φύσσας δεν έφερε όπλο και, όπως επισήμανε η πρόεδρος του δικαστηρίου, αν αισθανόταν απειλή, ο Ρουπακιάς, μπορούσε να ασφαλίσει τις πόρτες του αυτοκινήτου και να κλείσει τα παράθυρα -αυτός πήρε το μαχαίρι από το ντουλαπάκι και βγήκε από το αυτοκίνητο.

Το φονικό του Ρουπακιά διαφέρει επειδή το χέρι του οπλίστηκε από την αίσθηση του άτρωτου, την ασυλία του ατιμώρητου, την έπαρση του δυνατού. Όταν ο νταής πήγε για να «καθαρίσει», το έκανε γνωρίζοντας ότι έχει πίσω του έναν στρατό. Άκουγε τα μουγκρητά από τις εξατμίσεις και τα στόματα των «συναγωνιστών» του. Έβλεπε μία ατελείωτη σειρά από ρόπαλα. Τεντωμένα χέρια που υψώνονται πάνω από κοντοκουρεμένα κεφάλια. Και την «παράταξη» στη Βουλή. Ήταν μόλις δύο τηλεφωνήματα μακριά από τον αρχηγό. Ήξερε πού πατούν τα πόδια του. Στους δρόμους που είχε το κουμάντο, εκεί που και η Αστυνομία έκανε τουμπεκί, αν δεν έσπρωχνε πότε-πότε. Ο Ρουπακιάς εγκλημάτισε επειδή είναι φασίστας.

Δεν μπορείς να κάνεις υποθέσεις με αυτά τα πράγματα, αλλά στοιχηματίζω ότι αν η συμπλοκή λάμβανε χώρα απόψε, ο Ρουπακιάς θα έτρωγε πέντε καρπαζιές και θα επέστρεφε στην τρύπα του. Δεν θα τολμούσε να πιάσει το μαχαίρι. Θα ήξερε ότι είναι μόνος του, ότι το κόλπο τελείωσε και πως ο δρόμος από τη δεξιά πτέρυγα της Βουλής μέχρι τη Γ’ Πτέρυγα του Κορυδαλλού είναι πολύ μικρότερος από όσο δείχνει.

Γράφονται πολλά τούτες τις ώρες για τον φασισμό και το απεχθές του πρόσωπο. Σωστά είναι όλα αυτά, ειδικά όταν διαπιστώνεις ότι το πρόσωπο του φασισμού περιγράφεται με πληρότητα από τον Ρουπακιά -έχει όλα, μα όλα, τα χαρακτηριστικά του μέσου φασίστα και του ψηφοφόρου της Χρυσής Αυγής. Είναι όμως και μία σπουδή πάνω σε αυτό που κάνει ο φασισμός στο ακροατήριό του. Παίρνει έναν περιθωριακό αλήτη και τον κάνει θηρίο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News