«Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους» γράφεται και λέγεται παντού για την υπόθεση του 45χρονου αστυνομικού που βίαζε και κακοποιούσε επί χρόνια και ποικιλοτρόπως τα τέσσερα παιδιά του, με τη συμμετοχή της συζύγου του, επίσης αστυνομικού. Εμένα το χωράει μια χαρά ο νους μου. Ολα τα χωράει ο νους μου.

Γιατί να μην το «χωράει ο νους σου» ότι ένας άνθρωπος που είχε στην πλάτη του ένα σωρό καταγγελίες για βία –από πολίτες και συναδέλφους του–, που είχε διαγνωστεί με «ψυχολογικά προβλήματα», με τον πρώτο γάμο του να έχει λήξει με καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία από την πρώην σύζυγό του και του οποίου το ένα παιδί είχε πηδήξει από το μπαλκόνι, ήταν ικανός για κάτι τέτοιο; Αν όχι αυτός, ποιος;

Κάποιοι άνθρωποι είναι ικανοί για όλα και δεν φαίνονται. Είναι πρόβλημα αυτό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, είναι όταν φαίνονται και εμείς κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.

Αυτό, λοιπόν, που δυσκολεύεται πραγματικά να χωρέσει ο νους είναι ότι αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο ήταν έξω, όχι μόνο συνέχιζε να υπηρετεί κανονικά στην Ελληνική Αστυνομία, όχι μόνο τον είχαν βάλει στη Βουλή, αλλά και κανείς αρμόδιος δεν είχε ποτέ μπει στον κόπο να ρίξει μια ματιά στα παιδιά αυτά, στο περιβάλλον αυτό, στη ζωή του, ρε παιδί μου.

Εχεις έναν άνθρωπο που πλακώνεται στις μπουνιές για το παραμικρό, που κάνει κατάχρηση της ιδιότητάς του, που η πρώην τον πήγε στα δικαστήρια μετά το ξύλο που της έριξε, και τον αφήνεις αμολητό και κύριο και, κυρίως, ατιμώρητο στην κοινωνία, στην υπηρεσία του, παντού. Τον αφήνεις να συνεχίσει να προβάλλει την εικόνα του «ιδανικού» άνδρα, επαγγελματία και οικογενειάρχη.

Γιατί να μη βιάζει τα παιδιά του; Θα μπορούσε και να σκοτώνει, κανένα πρόβλημα. Οταν έχεις την πεποίθηση ότι κανείς δεν σε ακουμπάει ό,τι κι αν κάνεις, και η πεποίθηση αυτή ενισχύεται από τη χρόνια ανοχή των αρμοδίων, φυσικά και θα φτάσεις στα άκρα. Τι θα σε εμποδίσει; Η ανύπαρκτη συνείδησή σου;

Ο ίδιος καυχιόταν στους οικείους του ότι «είχε ανθρώπους σε θέσεις-“κλειδιά”, που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τον ξελασπώσουν». Τα είπαν στα τηλεοπτικά δελτία. Ορίστε. Ετσι ακριβώς δημιουργείται το πλαίσιο για να μπορεί ο καθένας να ασκεί με άνεση τις διαστροφές του και την κοινωνιοπάθειά του πάνω σε όποιον είναι το πιο εύκολο θύμα. Τα παιδιά είναι πάντα τα πιο εύκολα θύματα.

Δεν ξέρω τι απαντά το Αστυνομικό Σώμα σε όλα αυτά, και παρότι θα έπρεπε να ξέρω, δεν θέλω. Ο,τι κι αν απάντησε το Αστυνομικό Σώμα, το ακούω βερεσέ. Το Αστυνομικό Σώμα θα κάνει ΕΔΕ και κόντρα ΕΔΕ και όσο κάνει ΕΔΕ και μας διαβεβαιώνει ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε, τέσσερις ζωές θα έχουν καταστραφεί ανεπανόρθωτα και θα έχουν βγει στην κοινωνία ισάριθμοι βαριά τραυματισμένοι άνθρωποι. Ποια στήριξη; Υπάρχει στήριξη στον κόσμο που να διορθώνει αυτό που τους συνέβη;

Και η σύζυγος, μην ξεχνάμε τη σύζυγο. Συμμετείχε, αλλά απομένει να αποδειχθεί υπό ποιες συνθήκες. Να μην ξεχνάμε, επίσης, ότι ζούσε με έναν άνδρα ο οποίος, ό,τι κι αν έκανε, «είχε ανθρώπους να τον ξελασπώνουν». Οταν αυτό σού αποδεικνύεται διαρκώς στην πράξη, πόσο εύκολο σου είναι να πας να τον καταγγείλεις; Τον κατήγγειλαν ένα σωρό άνθρωποι προηγουμένως και δεν άνοιξε ρουθούνι. Στο ίδιο Σώμα υπηρετούσε και εκείνη. Κάτι θα ήξερε.

Και όσο γίνονται οι ΕΔΕ και οι έρευνες και ακούμε τα μεγαλόσχημα από τους αρμόδιους, οι πραγματικοί συνένοχοι θα μένουν ατιμώρητοι. Εκείνος που επέτρεψε να συνεχίσει να υπηρετεί ο συγκεκριμένος, παρότι είχε διαγνωσμένα ψυχολογικά προβλήματα. Εκείνοι που τον άφηναν με ποινές-χάδια να συνεχίζει την καριέρα του και τη ζωάρα του. Εκείνοι που δεν θορυβήθηκαν όταν το παιδί του έπεσε από το μπαλκόνι. Και πώς να θορυβηθούν, βέβαια; Οταν η μια υπηρεσία –η πλέον αρμόδια, η δική του– σφυρίζει αδιάφορα, η άλλη γιατί να είναι ενήμερη;

Και εκείνοι που τον άφησαν, τώρα, στο ψυχιατρείο με κινητό τηλέφωνο στα χέρια, να παίζει στα σόσιαλ και να τηλεφωνεί στη γυναίκα του και στα παιδιά του και να τους εκφοβίζει για να μη μιλήσουν. Αυτό, πάλι; Αυτό πώς το χωράει ο ανθρώπινος νους; Τι να τις κάνεις τις «αυστηρές» δηλώσεις όταν έχει επιτραπεί να συμβεί κάτι τέτοιο;

Ας μη μας εκπλήσσουν τα τέρατα. Τα τέρατα υπάρχουν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Οι κοινωνιοπαθείς ζουν ανάμεσά μας. Κάποτε κρύβονταν πίσω από κλειστές πόρτες και την ομερτά των μικρών κοινωνιών. Και την ντροπή των θυμάτων, φυσικά. Σήμερα, που υποτίθεται ότι γκρεμίζουμε αυτές τις κλειστές πόρτες και παλεύουμε να πείσουμε τα θύματα ότι η ντροπή δεν είναι δική τους, σήμερα που έχουμε όλα τα εργαλεία για να τους «δούμε» και να τους αναγνωρίσουμε, η ντροπή πράγματι μετατοπίζεται.

Ανήκει εξ ολοκλήρου σε όσους «ξελάσπωναν» τον άνθρωπο αυτόν και σε όσους το ανέχονταν.

Και αυτό πρέπει να σταματήσουμε να το αποδεχόμαστε ως «φυσιολογικό», και να το χωράει ο νους μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News