Υπάρχουν δύο τρόποι για να σταθούμε μπροστά στην επέτειο της τραγωδίας στο Μάτι. Ο ένας είναι ψυχρός, απολογιστικός. Στεγνός από οργή, με μάτια καθαρά από τα δάκρυα. Να δούμε αυτά που έφταιξαν και να αναλάβουμε πρωτοβουλίες ώστε να μην επαναληφθούν.

Δυστυχώς οι μόνοι συνεπείς, από τους διαχειριστές των συνεπειών της τραγωδίας, είναι οι ιερείς που κάνουν τα μνημόσυνα στην ώρα τους. Στα υπόλοιπα σημειώνονται καθυστερήσεις, κάποιες αναμενόμενες και άλλες εξοργιστικές. Η γραφειοκρατία ταλαιπωρεί ακόμα και τους ανθρώπους που δεν περιμένουν τίποτα από το κράτος, πέρα από τα πέντε χαρτιά που θα τους επιτρέψουν να εισπράξουν την ασφάλεια πυρός και να ξαναστήσουν το σπίτι τους. Υπολείμματα αμιάντου υπάρχουν ακόμα. Και χιλιάδες καμμένοι κορμοί έχουν στοιβαχτεί σε ένα οικόπεδο, πάνω στη Μαραθώνος. Είναι εύφλεκτη ύλη. Αλλά και τι έχει μείνει πια για να κάψει;

Δεν έχουμε ένα κράτος που δεν θέλει να παρέμβει εποικοδομητικά. Έχουμε ένα κράτος που δεν μπορεί, που δεν ξέρει πώς να το κάνει. Η διαχείριση των συνεπειών είναι συνέχεια του τρόπου με τον οποίο ο κρατικός μηχανισμός χειρίστηκε την τραγωδία. Δεν έχει σημασία, τελικά, αν τότε ήταν η Πυροσβεστική και τώρα είναι η Πολεοδομία. Για το ίδιο κράτος μιλάμε που τότε δεν είχε το 112 και ένα χρόνο μετά δεν έχει καταφέρει να το λειτουργήσει.

Το Μάτι, λοιπόν, θα παραμείνει στη μνήμη μας ως ένα αφιέρωμα στην ανεπάρκεια του κράτους, αλλά και ως μία ζωντανή προβολή των ορίων του κυνισμού. Η σύσκεψη στην Πυροσβεστική, οι χάρτες με τις πολλαπλές εστίες του Νίκου Παππά, η συνέντευξη Τύπου του Τζανακόπουλου και η «καμπάνια» κατά των αυθαιρέτων, θα αναφέρονται, διαχρονικά, ως κηλίδες χυδαιότητας. Και είναι, τελικά, να απορείς πώς η νέα κυβέρνηση, που ως αντιπολίτευση τα κατήγγειλε όλα αυτά, πήρε έναν άνθρωπο από εκείνο το κάδρο και τον έβαλε στη δική της οικογενειακή φωτογραφία.

Ο δεύτερος τρόπος για να σταθούμε μπροστά στην επέτειο είναι στοχαστικός, απέναντι στην τύχη και στο εύθραυστο της ύπαρξης. Άνθρωποι που το πρωί κολυμπούσαν αμέριμνοι, το απόγευμα ήταν καμμένη σάρκα. Άνθρωποι με όνειρα, σχέδια, άγχη, έρωτες, πόνους και αγάπες. Άνθρωποι που αν αποφάσιζαν να περάσουν αλλιώς εκείνη τη μέρα, σήμερα θα μοιράζονταν τις ίδιες σκέψεις με μας. Τώρα μας φωνάζουν, με το χαμό τους, ότι η κάθε μέρα έχει μοναδική αξία γιατί κάποια θα είναι και η τελευταία. Δεν τους ακούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News