Στην πολιτική πιάτσα όλοι γνωρίζουν ότι τα καλά μένουν για το τέλος της προεκλογικής περιόδου. Λίγο πριν πάμε στην κάλπη θα έρθουν στο φως αποκαλύψεις για σκάνδαλα, παρατυπίες και συμπεριφορές που ελέγχονται ως προς την ηθική τους. Αλλωστε αυτές τις ημέρες στα κομματικά επιτελεία ξεσκονίζονται τα ψηφοδέλτια των αντιπάλων προκειμένου να βρεθούν υποψήφιοι με σκελετούς ή έστω οστά στις ντουλάπες τους.

Μέχρι τότε οι τόνοι θα έχουν ανέβει ως τα κόκκινα του δείκτη έντασης, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση -δεν νοούνται εκλογές χωρίς πόλωση, ενίοτε και λασπομαχίες. Προς το παρόν η προεκλογική κουβέντα εξελίσσεται με βάση το κεντρικό αφήγημα περί αυτοδυναμίας ή «προοδευτικής διακυβέρνησης». Και αν την ακούσετε με προσοχή, θα διαπιστώσετε ότι από το περιεχόμενό της απουσιάζουν μία σειρά από κρίσιμα θέματα.

Κάθε μέρα ασχολούμαστε με αυτά που συζητούνται στα πάνελ και τίθενται από τους πολιτικούς αρχηγούς. Ας δούμε και αυτά που, προς το παρόν, μπαίνουν κάτω από το χαλάκι.

Τα δημοσιονομικά. Ο προβληματισμός εξαντλείται στο ύψος των επιδομάτων και των παροχών που θα δώσει ο καθένας, ενώ ο ελέφαντας είναι ήδη μέσα στο δωμάτιο.

Η πράσινη ανάπτυξη δεν περιέχεται στην ατζέντα. Υφίσταται ως τίτλος, αλλά κανένας δεν μπαίνει στην ουσία ώστε να εξηγήσει στην κοινή γνώμη τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν και απαιτούν τη συμμετοχή όλων μας.

Ομοίως και τα θέματα περιβάλλοντος. Είδαμε τον φράχτη στη Μύκονο και ξεσηκωθήκαμε. Αλλά είναι το δέντρο, όχι το δάσος. Μπορεί να διατυπώνεται προβληματισμός για το τουριστικό μοντέλο και τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί, αλλά το θέμα δεν θα απασχολήσει μία πολιτική συζήτηση.

Το αυτό συμβαίνει και με το οικιστικό πρόβλημα. Μπορεί η κυβέρνηση να προωθεί τα φθηνά δάνεια για νέους, αλλά αυτή είναι μία επιφανειακή προσέγγιση. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ποιος θα μιλήσει προεκλογικά για περιορισμούς στις μισθώσεις Airbnb;

Για το δημογραφικό δεν ακούγεται λέξη. Μπορεί να επισημαίνεται ως πρόβλημα, αλλά παραμένει ανέγγιχτο, σκεπάζεται από τον προεκλογικό κουρνιαχτό. Το πολύ να μιλήσει κάποιος αορίστως για την παροχή κινήτρων σε νέα ζευγάρια. Τολμάει κανείς να θέσει ως θέμα την ενσωμάτωση μεταναστών;

Η Υγεία και η Παιδεία συμμετέχουν στη συζήτηση μόνο ως ατάκες, όχι ως ουσία. Αν και θα είχε πλάκα να δεις συζήτηση για την Παιδεία από ανθρώπους που, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, δεν ξέρουν να συζητούν. Μην πιάσουμε και το θέμα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης γιατί η απαίτηση θα ήταν υπερβολική. Αλήθεια, μπορείτε να φτιάξετε ένα πάνελ πολιτικών που μπορεί να συζητήσει για την Τεχνητή Νοημοσύνη;

Και αυτά είναι τα μεγάλα θέματα. Υπάρχουν και παραφυάδες ή άλλες πτυχές που είναι εξίσου σημαντικές αλλά δείχνουν να μην ενδιαφέρουν κανέναν. Ας πούμε ο εκσυγχρονισμός του πρωτογενή τομέα ή η ανάπτυξη των υποδομών. Δεν συζητάμε για τη χώρα που θέλουμε, αλλά μόνο για αυτή έχουμε. Επιφανειακά, χωρίς ουσία. Φταίνε βέβαια και όσοι διοργανώνουν ή διευθύνουν αυτές τις συζητήσεις. Τα κανάλια. Επενδύουν στο επίκαιρο και σε αυτό που θα σηκώσει τους τόνους και την τηλεθέαση. Ετσι θα πάει, ως το τέλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News