Θα σας τα γράψω άναρχα, υποθέτοντας ότι έχετε ήδη παρακολουθήσει το «Adolescence», τη δημοφιλή σειρά τεσσάρων επεισοδίων του Netflix, δημιούργημα του Στίβεν Γκράχαμ και της Χάνα Γουόλτερς, στην οποία ένας 13χρονος έφηβος δολοφονεί μια συμμαθήτριά του. Θα τα γράψω όπως τα πετούσε το  συναίσθημα και όπως τα επεξεργάζομαι μέρες και μέρες και όπως τα συζητάω με φίλους, γιατί έτσι συμβαίνει, αυτό κατορθώνει αυτό το έργο.

Eνα δημιούργημα που για εκδηλωτικούς αγάπης ανθρώπους είναι σακατευτικό. Καθώς, μέσω της αριστοτεχνικής ηθοποιίας όλων, και σίγουρα περισσότερο θαυμαστής της ηθοποιίας του 15χρονου εφήβου-θαύματος Οουεν Κούπερ, ξεγελιέσαι ότι είναι αλήθεια αυτό που βλέπεις, αδημονείς, καραδοκείς, σπρώχνεις «Δώστε μια αγκαλιά σε αυτό το παιδί!», «Κάποιος ας του δώσει!» Μια αγκαλιά που, αμήν, κάποτε έρχεται. Αγκαλιά όμως δυο απελπισμένων, πατέρα – γιου, ναυαγίων. Ποιος να σταθεί σε ποιον; Και μετά, πάλι στεγνά όλα, αδιανόητα στεγνά.

Ο δράστης γιος, κατά το σενάριο, επέλεξε να έχει κοντά του κατά τη διαδικασία της ανάκρισης τον πατέρα του. Στιγμιαία, το μητρικό ένστικτο αναρωτιέται. Μεσογειακοί εμείς… Και η μάνα του έργου κάτι επ’ αυτού ψελλίζει. Μια μάνα στεγνή αγκαλιάς, απελπιστικά άβουλη, διαρκείας αμήχανη. Λες και δεν έχει οντότητα. Οταν τελειώνει το έργο, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα άβολο, παγωμένο κενό. Μένεις. Αναρωτιέσαι αχόρταγα «Δηλαδή; Τι έγινε; Τι θα γίνει μετά; Γιατί δεν υπάρχει μετά;». Ως κάτι βασανιστικά ανολοκλήρωτο. Πρόχειρα μπορεί να μιλάς για σεναριακά κενά. Καταφεύγεις, ότι κάτι δεν πάει καλά. Μα, μπορεί να μην έχει το σενάριο κενά, οι σχέσεις να έχουν κενά. Κενάρες! Και με αυτό το «χαστούκι» να το δούμε καθαρότερα, να το σκεφτούμε. Πολλά να σκεφτούμε.

Μου σπάραξε την ψυχή η τελευταία σκηνή του πατέρα που παρουσιάζεται να χαρίζει ζεστασιά, φροντιστικά στο αρκουδάκι (ως κομμάτι του παιδιού του) με περισσότερη τρυφερότητα, εκδήλωση αγάπης, από ό,τι ίσως στο παιδί του το ίδιο, όσο συμβίωναν. Αυτό που «έχασε» το αγάπησε βαθύτερα, το είδε βαθύτερα, το συμπόνεσε βαθύτερα από αυτό που είχε. Μα, μήπως και ο πατέρας δεν επειγόταν στη ζωή του για μια αγκαλιά; «Εφευγα το πρωί και γύριζα το βράδυ από τη δουλειά μου. Στη δουλειά ήμουνα» λέει εμφατικά, καθησυχαστικά. Μήπως και η μάνα; Τόσο απασχολημένοι όλοι σε έναν επιούσιο χωρίς ουσία, πού να προλάβαιναν την αγάπη. Την επικοινωνία, τον διάλογο, τον χρόνο να ακούσεις, τον χρόνο να διηγηθείς, ακόμα και τη γόνιμη αψιμαχία.

Εχουν τόσο κόπο οι σχέσεις! Απαιτούν χρόνο οι σχέσεις. «Ηταν μέσα στο δωμάτιό του και νιώθαμε ασφαλείς». Μα, σε αυτή την οικογένεια καθένας σε ένα δικό του «δωμάτιο». Θα μου αντιπαραβάλεις ότι οι σημερινοί γονείς μπορεί και να είναι πιο κοντά στα παιδιά τους από ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ναι! Είναι. Είναι. Και ο πατέρας συμμετέχει ενεργά. Ναι! Τότε; Τι διάολο συμβαίνει; Τι διάολο συμβαίνει;

Ζήσαμε σε χρόνια που, αν κάποιοι ενεργούσαν έτσι σήμερα, θα ξεσήκωναν θύελλα. Το ξύλο έδινε κι έπαιρνε. Ηταν κανονικότητα. Ηταν συνετισμός, δηλαδή έτσι μας το σέρβιραν, ότι είχε και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Πάντα βέβαια μας δινόταν ένας συγκεκριμένος λόγος, έχοντας καταπατήσει τον όποιο «νόμο». Αρα, τώρα που το καλοσκέφτομαι, συγκεκριμενοποιούσαμε και τον θυμό μας ως αντίδραση στην κακοποίηση. Είχε στόχο ο θυμός μας, άρα γνωρίζαμε και με ποια «εξουσία» θα λογαριαζόμασταν. Είχαμε συγκεκριμένο «εχθρό». Τι τυχεροί, εν τέλει, ήμασταν! Τι τυχεροί ήμασταν!

Νιώθω, το είδα, ξεκάθαρα το βλέπω και το είδα, ότι σήμερα… άλλος κόσμος! Ανασαίνουν τοξικότητα, σκληράδα, αγριάδα από παντού, υπόγεια, ενδοφλέβια, σε συνεχείς δόσεις. Εκπαιδεύονται, γυμνάζονται, ανατρέφονται, σκληραγωγούνται οι ψυχές τους, οι ψυχούλες τους. Από τα γεννοφάσκια. Μια απαθής αγριάδα. Από τα πιο άγρια, τερατόμορφα καρτούν, βήμα βήμα στην τοξικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που χτίζουν πρότυπα, στη διακωμώδηση όλων των αξιών… Αλλά και η Κοκκινοσκουφίτσα άγρια, φρίκης ιστορία ήταν. Γιατί δεν την εισπράτταμε ως τέτοια; Μήπως το κοριτσάκι με το κόκκινο σκουφάκι, το δάσος με τα λουλουδάκια, η γιαγιάκα, όλα με υποκοριστικά, είχαν τουλάχιστον μια επικάλυψη στη φρίκη;

Τώρα είναι όλα αιματηρά ωμά; Δεν ξέρω, δεν ξέρω! Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ξαφνικά μιλάμε πολύ. Εστω περισσότερο από πριν. Εχουμε μπει σε σκέψεις πολύ. Τουλάχιστον περισσότερο από πριν. Κοιτάζουμε αλλιώς την κλειστή πόρτα τού δωματίου του/της… Μας δόθηκε η αφορμή. Αυτό, αυτό κατόρθωσε το «Adolescence». Και κάτι σπουδαιότερο. Μια ταινία για έναν φόνο χωρίς τον φόνο, μας «σκότωσε» καλύτερα.

ΥΓ.: Μια εξαιρετική στιγμή μιας βρετανικής παραγωγής. Πριν κυλήσουμε και πάλι στην τοξικότητα παραγωγών που πλειοδοτούν και στο Netflix ώστε να συνεχίσει η εκπαίδευση παιδιών, εφήβων και ενηλίκων. Ακάθεκτοι. Να τα λέμε και αυτά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News