Η αποκάλυψη ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε, κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας, το τηλέφωνο του Νίκου Ανδρουλάκη οδήγησε ήδη σε δυο παραιτήσεις ενώ ανοίγει το δρόμο και για τη συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τη διερεύνηση της σκοτεινής αυτής υπόθεσης. Για την κυβέρνηση είναι η πρώτη φορά από το ξεκίνημα της θητείας της, που βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κρίση που δεν οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες, αλλά σε δικούς της χειρισμούς. Για την αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ) είναι η πρώτη φορά που της δίνεται η ευκαιρία να πλήξει την κυβέρνηση στον χώρο στον οποίο στηρίζει την πολιτική της κυριαρχία: στο Κέντρο!

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και υπάρχουν συγκεκριμένα εύλογα ερωτήματα που δε νοείται να μείνουν αναπάντητα.

Για ποιον ακριβώς λόγο δόθηκε εισαγγελική εντολή παρακολούθησης του τηλεφώνου ενός έλληνα ευρωβουλευτή; Από ποιους ζητήθηκε και με ποιο σκεπτικό έγινε αποδεκτό το σχετικό αίτημα;

Πώς είναι δυνατόν να ζητείται με εισαγγελική εντολή από την ΕΥΠ η παρακολούθηση ενός εκλεγμένου ευρωβουλευτή, ο οποίος διεκδικεί και την ηγεσία πολιτικού κόμματος για «σοβαρό εθνικό λόγο» και η ΕΥΠ, η οποία έχει πλέον υπαχθεί στον Πρωθυπουργό, να μην ενημερώνει τον πολιτικό της προϊστάμενο; Πόσο πειστικό μπορεί να γίνει αυτό;

Εάν πράγματι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον Ανδρουλάκη χωρίς να έχει ενημερώσει το Μέγαρο Μαξίμου, ποιους άλλους μπορεί να παρακολουθούσε χωρίς να το γνωρίζει κανείς, παρά μόνο κάποιος εισαγγελέας που έδωσε την εντολή και αυτός που ζήτησε την εντολή και έκανε τις παρακολουθήσεις;

Αν ο Ανδρουλάκης δεν είχε πέσει πάνω στο predator – μέσω Ευρωβουλής – και δεν είχε αρχίσει να «ψάχνεται» θα είχε μάθει ποτέ ο ίδιος και μαζί του κι εμείς κι απ’ ό,τι φαίνεται και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ότι τον παρακολουθούσε η ΕΥΠ;

Από την ώρα που ο Ανδρουλάκης πήγε στον εισαγγελέα μέχρι την ώρα που άρχισαν οι παραιτήσεις πέρασε πάνω από μια εβδομάδα. Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας τι ακριβώς γινόταν; Η ΕΥΠ κορόιδευε την κυβέρνηση;

Ο Ανδρουλάκης ήξερε κάτι παραπάνω από όλους εμάς όταν πήγε στον εισαγγελέα; Τι ακριβώς και από ποιους το έμαθε; Θα το αποκαλύψει στην κοινή γνώμη;

Αυτά είναι τα λογικά ερωτήματα και πρέπει όλα να απαντηθούν. Το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός θεωρεί ότι οφείλει μια συγγνώμη στον Ανδρουλάκη είναι θετικό αλλά δεν αρκεί. Οφείλει κυρίως τη διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης. Είναι μείζον ζήτημα για τον ίδιο και για τη δημοκρατία. Και επειδή η πολιτική του κυριαρχία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο λεγόμενο «αντί – ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», που συγκροτήθηκε στη βάση της προστασίας δημοκρατικών αρχών και αξιών που καταπατήθηκαν ή απειλήθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση στη λογική του ελέγχου των «αρμών της εξουσίας», η διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης μέχρι τέλους είναι «ταυτοτική υποχρέωση» για τον Μητσοτάκη. Μια υποχρέωση η εκπλήρωση της οποίας θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητά του να παραμείνει κυρίαρχος στον κεντρώο χώρο που παίζει καθοριστικό ρόλο στις εκλογές.

Από την άλλη πλευρά, ο Νίκος Ανδρουλάκης οφείλει και αυτός να συμβάλει ουσιαστικά στη διαλεύκανση της υπόθεσης και να μην την αντιμετωπίσει με μικροκομματική σκοπιμότητα. Η άρνηση του να μιλήσει με τον Γεραπετρίτη για να ενημερωθεί ήταν μια λανθασμένη επιλογή. Το θέμα δεν είναι να κερδίσεις δυο – τρεις μέρες εντυπώσεων, αλλά να αποδείξεις ότι αυτό που υπερασπίζεσαι είναι η αλήθεια, η διαφάνεια και η δημοκρατική νομιμότητα.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ίσως ο πιο κερδισμένος της υπόθεσης από πολιτική σκοπιά. Το «αντί – ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» δέχεται ένα σοβαρό πλήγμα που θα φανεί στην πορεία αν μπορεί να ξεπεραστεί, ο Ανδρουλάκης έρχεται εκ των πραγμάτων πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και η στρατηγική Τσίπρα για «προοδευτικό μέτωπο» βρίσκει νέο αφήγημα. Για μια ακόμη φορά, όμως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να αποδείξει αν μπορεί να υπερβεί τα στερεότυπα και τις εμμονές που τον κρατούν απομονωμένο και αποξενωμένο από ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος.

Με αυτά τα δεδομένα, αν η υπόθεση των παρακολουθήσεων δεν διαλευκανθεί πλήρως και σε βάθος, η πολιτική ζωή θα μπει σε μια φάση αποσταθεροποίησης, η οποία μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες για τον τόπο. Ο Μητσοτάκης κατάφερε επί τρία χρόνια να βγει σχεδόν αλώβητος από διαδοχικές κρίσεις, έχοντας το πλεονέκτημα της σύγκρισης με τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αυτό το πλεονέκτημα καλείται τώρα να αποδείξει ξανά σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα. Η «τοξικότητα», την οποία ο πρωθυπουργός δικαίως θεωρεί απειλή για τη σταθερότητα της χώρας βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρό στις σημερινές συνθήκες. Η αντιπολίτευση δεν πρόκειται να την αποφύγει, άλλωστε ένα μέρος της έχει αποδείξει ότι σε αυτήν επενδύει για να αντλήσει εκλογικά οφέλη. Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, έχει υποχρέωση να λειτουργήσει στο θέμα των παρακολουθήσεων με τρόπο θεσμικά υπεύθυνο, προστατεύοντας τη χώρα από μια πολιτική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News