Στην αρχή ξυπνάς, ντύνεσαι, τρως, περπατάς βιαστικά μέχρι το σχολείο, μπαίνεις στην ίδια κρύα και αφιλόξενη αίθουσα, κάθεσαι στο ίδιο θρανίο, συναντάς τα ίδια πρόσωπα, μελετάς τα ίδια μαθήματα, δίνεις τις ίδιες εξετάσεις με πέρυσι και περιμένεις να έρθουν οι διακοπές που θα είναι ακριβώς ίδιες με τις προηγούμενες.

Κάνεις παρέα με τα γνωστά άτομα, αντιπαθείς όσους αντιπαθούσες, παίρνεις μέρος στις καθιερωμένες καταλήψεις και βρίζεις τους ίδιους καθηγητές. Τρως κάθε μέρα το ίδιο άνοστο σάντουιτς του κυλικείου και ανεβαίνεις τις ίδιες βαριές σκάλες δεκαπέντε φορές. Ξεχνάς την ίδια ομπρέλα κάτω από το ίδιο θρανίο τις βροχερές μέρες, πίνεις νερό από τις ίδιες σκουριασμένες βρύσες μετά τη γυμναστική, αφήνεις το απουσιολόγιο στο ίδιο ετοιμόρροπο ράφι και περιμένεις με την ίδια ανυπομονησία το σαββατοκύριακο.

Έπειτα ξυπνάς, ντύνεσαι, τρως, παίρνεις λεωφορείο-μετρό-ηλεκτρικό, ακούς τα ίδια τραγούδια κάθε μέρα στη διαδρομή, περπατάς και φτάνεις στη σχολή σου. Χαιρετάς τους ίδιους ανθρώπους κάθε μέρα, αποφεύγεις τις ίδιες κομματικές παρατάξεις, πίνεις τον ίδιο καφέ, συζητάς για τα ίδια θέματα και παρακολουθείς τους ίδιους καθηγητές στα ίδια ακριβώς αμφιθέατρα.

Παίρνεις ξανά τον δρόμο του γυρισμού, φτάνεις σπίτι και μπαίνεις facebook κάνοντας like στα ίδια άτομα που έκανες και χθες (και προχθές κ.ο.κ). Ανεβάζεις τα ίδια τραγούδια, στέλνεις μήνυμα στους ίδιους ανθρώπους και γελάς με τα ίδια αστεία. Βγαίνεις στα ίδια μέρη κάθε Παρασκευή και Σάββατο, κάνεις τα ίδια check-in, διαβάζεις τις ίδιες απαισιόδοξες ειδήσεις στο διαδίκτυο, κουνάς με τον ίδιο τρόπο το κεφάλι σου σε καθετί στραβό και συνεχίζεις τη ζωή σου χωρίς καμία αισθητή αλλαγή.

Τελικά ξυπνάς, ντύνεσαι, τρως, παίρνεις το αυτοκίνητό σου (του οποίου ακόμη χρωστάς τις δόσεις), ακούς τον ίδιο ραδιοφωνικό σταθμό και πηγαίνεις στην ίδια δουλειά. Συναντάς τους ίδιους γνωστούς-αγνώστους, κλείνεσαι στον ίδιο ασφυκτικό χώρο και μετράς τα λεπτά που απομένουν μέχρι να επιστρέψεις σε εκείνο το σπίτι που, εντελώς συμβατικά, αποκαλείς δικό σου.

Διαβάζεις την ίδια εφημερίδα, περιμένεις το σαββατοκύριακο με μια παιδική ανυπομονησία, όχι για να βγεις έξω, αλλά για να ξεκουραστείς στο προαναφερθέν σπίτι, βγαίνεις στο μπαλκόνι με τις ίδιες χιλιοφορεμένες πιτζάμες το βράδυ και κοιτάς το ίδιο φωτισμένο παράθυρο της απέναντι πολυκατοικίας. Μια ρουτίνα χρόνων που δεν αλλάζει εύκολα, μια αλυσίδα ενεργειών που πραγματοποιείται μηχανικά πλέον και που, αν ένας κρίκος σπάσει, θα αποδιοργανωθείς πλήρως.

Και ξαφνικά, μια μέρα ξυπνάς και κάνεις κοπάνα ή λες πως είσαι άρρωστος και δεν μπορείς να πας στη δουλειά. Κάνεις μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, αγοράζεις εκείνο το βιβλίο που πάντα ήθελες αλλά σκεφτόσουν ότι δεν έχεις χρόνο να το διαβάσεις, παίρνεις παγωτό ενώ πλησιάζουν Χριστούγεννα και όλοι πίνουν ζεστά και παρατηρείς  επιτέλους τον κόσμο γύρω σου.

Άνθρωποι σαν εσένα, βιαστικοί, αγχωμένοι, προγραμματισμένοι να κάνουν τα ίδια πράγματα κάθε μέρα με καφέδες, εφημερίδες και κινητά ανά χείρας. Πρόσωπα σκυθρωπά, προβληματισμένα, σχεδόν παραμορφωμένα, χαμένα στις σκέψεις τους. Και τελικά αναρωτιέσαι γιατί ψήφισες «υπέρ» σε εκείνη την κατάληψη στη δευτέρα λυκείου, γιατί σπούδασες οικονομικά ενώ ήθελες να γίνεις ηθοποιός, γιατί έπαψες να διαβάζεις ποίηση και για ποιο λόγο δεν χαμογελάς πια.

Γυρίζεις πίσω στον χρόνο και αναβιώνεις κάποια γεγονότα που μάλλον υποσυνείδητα σε σημάδεψαν. Βλέπεις ξανά εκείνον τον άστεγο ζωγράφο που κοιμόταν στον δρόμο κάθε βράδυ που γυρνούσες από το φροντιστήριο, ακούς  πάλι τους γονείς σου να καμαρώνουν για τους βαθμούς σου στο σχολείο, για το πτυχίο σου και για τη σίγουρη δουλειά σου, ανεβαίνεις ξανά τις επιβλητικές εκείνες σκάλες ‒αυτή τη φορά χωρίς να είσαι περικυκλωμένος από συμμαθητές‒ κουβαλώντας το αβάσταχτο βάρος των υποχρεώσεων και των απαιτήσεων. Και ξάφνου καταλαβαίνεις ότι ζεις (ή μάλλον υπάρχεις) από συνήθεια.

*Η Εύη Πάνου είναι φοιτήτρια του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Ε.Κ.Π.Α.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News