Παρασκευή. Εφτά και μισή το πρωί. Βρίσκω οχτώ άτομα στην πτέρυγα του Αγ. Σάββα για τους καρκινοπαθείς. Για την ημερήσια χημειοθεραπεία. Είμαι τρίτη στη σειρά για την εισαγωγή. Μετά από τόσες εβδομάδες γνωριζόμαστε. Χαιρετιόμαστε και ενδιαφερόμαστε. Για τα κοινά μας βάσανα. Κοιταζόμαστε και μέσα μας αναρωτιόμαστε. Πόσο άλλο θα αντέξουμε τις τραγικές δυσκολίες της ζωής μας; Σωματικά και ψυχικά δίνουμε την άνιση μάχη μας. Οικονομικά σερνόμαστε, αλλά διατηρούμε το κουράγιο μας. Κουβαλάμε το κολατσιό μας. Άλλοι έχουν σάντουιτς από το σπίτι και οι περισσότεροι το φρέσκο κουλούρι του Ψυρρή. Θα γεμίσει το στομάχι για να αντέξουμε την αναμονή μετά τις εξετάσεις αίματος που προηγούνται της θεραπείας. Εξετάσεις στις οποίες πολλοί κόβονται. Όταν τα λευκά πέφτουν κάτω του 2.000 αναβάλλεται η θεραπεία και πρέπει να κάνεις τα φιξάκια (ενέσεις με παράγοντες που αυξάνουν τα λευκά)… Αυτές οι συνευρέσεις μας έχουν έναν κοινό παρανομαστή: Την ελπίδα ότι όλα θα τελειώσουν καλά και ότι θα την ξεπεράσουμε. Αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής μας.

Ανοίγω το βιβλίο μου και διαβάζω εντατικά για έναν ανεξιχνίαστο φόνο. Σε μία χώρα της Σκανδιναβίας. Λατρεύω τα αστυνομικά βιβλία, επειδή σε βάζουν να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου. Σε συναρπάζουν με την πλοκή τους και, το πιο σημαντικό, έχουν ευθύτητα στη δράση τους, δεν κάνουν κοιλιά και δεν σε κουράζουν με λόγια όμορφα και γλυκά. Μετά το πέρας δύο ωρών και απραξίας, όλων των συντελεστών της θεραπείας, αρχίζω και νευριάζω. Νοσηλεύτριες περιμένουν και οι ασθενείς εξαντλούν τις δυνάμεις και τις αντοχές τους. Γραφείο χωρίς κίνηση, αφού δεν διεκπεραιώθηκε καμία θεραπεία. Συγγενείς που κοιτάν νευρικά το ωρολόγια τους αφού πήραν άδεια, από τη δουλειά τους, μόνο για λίγες ώρες. Κανένας δεν έχει την πολυτέλεια να πάρει ρεπό ή κανονική άδεια. Η υπάλληλος μας ενημερώνει ότι δεν κατέβηκε κανένας γιατρός. Μερικοί μπαίνουν και μέσα στους χώρους θεραπείας για να βεβαιωθούν ότι πράγματι δεν υπάρχει κανένας γιατρός. Οι πληροφορίες από την προϊσταμένη είναι ότι έχουν ιατρική ενημέρωση και θα αργήσουν. Σαφώς και έχει μεγάλη σημασία η σωστή εκπαίδευση των γιατρών και πρωτεύει η επιστημονική τους κατάρτιση. Καλώς ενδιαφέρονται και καλώς ετοιμάζονται σωστά για τα καινούρια επιτεύγματα της επιστήμης αλλά… οι ώρες περνάνε. Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη με μία απειλητική σιωπή. Δεν φωνάζουμε αλλά αρχίζουμε να κοιτάμε άγρια. Δεν έχουμε όρεξη να τα βάλουμε με αυτούς που δεν φταίνε και που περιμένουν δίπλα μας. Για να κάνουν τη δουλειά τους. Οι θεραπείες είναι ατομικές και ο κάθε ασθενής έχει τις ιδιαιτερότητές του. Μόνο ο γιατρός μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της επιλογής του φαρμάκου και της δοσολογίας του. Μετά από τρεις ώρες αναμονής είχα λύσει το θέμα του φόνου και του εγκληματία στο βιβλίο που διάβαζα, αλλά γιατρό δεν είδα. Στις δώδεκα καλέσανε τον πρώτο ασθενή και μετά όλα πήγαν ρολόι, αλλά κανένας υπεύθυνος από τους τόσους εκεί στον πέμπτο όροφο δεν θυμήθηκε τους ταλαίπωρους καρκινοπαθείς εξαντλημένους από την ασθένειά τους να τους «σκοτώνει» η αναμονή και η αδιαφορία; Δεν τους πόνεσε. Αν ήταν στη θέση τους, πόση υπομονή θα κάνανε; Δεν θα φωνάζανε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News