Επί χρόνια έχω εργαστεί με συμβάσεις, τριών μηνών, πέντε, οκτώ, ορισμένου χρόνου, ιδιωτικού δικαίου, με πρόγραμμα stage, σε δουλειές εποχιακές κατά κύριο λόγο. Στο τέλος, μιας τέτοιας εργασίας, μεσολαβούν μεγάλα διαστήματα ανεργίας, αγωνίας για το μέλλον, αβεβαιότητας, χαμηλής αυτοπεποίθησης και άλλων τέτοιων πνιγηρών συναισθημάτων. Δεν φτάνουν όλα τα παραπάνω, υπάρχει και ο συγκεκριμένος νόμος που σου απαγορεύει να εργαστείς στον ίδιο φορέα του δημοσίου για περισσότερους από 24 μήνες.  Προφανώς, υπάρχει μια μονοδιάστατη λογική, το δημόσιο δεν θέλει να γίνουν άλλες μονιμοποιήσεις και διαγράφει κάθε ελπίδα για όσους θέλουν να εργαστούν και ας μην μονιμοποιηθούν. Μάλλον από εδώ και πέρα, θα πρέπει όλοι να δουλεύουν με κοινωφελή προγράμματα, με μισθούς χαμηλούς και για λίγους πάλι μήνες. Αλλιώς, υπάρχει και ο ιδιωτικός τομέας. Λίγες ώρες, χαμηλός μισθός ή πολλές ώρες για ένα κανονικό μισθό. Το να ξεκινήσει, κάποιος, μια δουλειά σε μια από τις πιο γραφειοκρατικές χώρες του κόσμου και με την πολύ υψηλή φορολόγηση, ακούγεται κάπως παράδοξο, ίσως και παράλογο. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται κανείς, γιατί αρκετοί συμπολίτες μας επέλεξαν να ξενιτευτούν.

Έτσι, λοιπόν και αφού προλάβεις να γνωριστείς με τους συναδέλφους σου και να καταλάβεις τι γίνεται στην εργασία σου, απολύεσαι μέχρι την επόμενη εργασία και ξανά από την αρχή. Πριν από όλα αυτά όμως, επισκέπτεσαι τον ΟΑΕΔ, για να εγγραφείς και να ρωτήσεις αν δικαιούσαι κάποιο επίδομα. Ακολουθεί διάλογος:

«Απολυθήκατε τότε, θα πρέπει να αφαιρέσουμε τους τελευταίους δυο μήνες εργασίας και να αθροίσουμε τις υπόλοιπες μέρες, αν έχετε 125 μέρες, τότε δικαιούστε το επίδομα.»

Κατόπιν καταμέτρησης και μετά από ένα διάστημα, έρχεται σχετικό έγγραφο με το ταχυδρομείο, απόρριψης της αίτησης μου, με την αιτιολογία πως δεν είχα άλλες πέντε μέρες για να συμπληρωθεί το απαραίτητο διάστημα που θέτει ο οργανισμός. Και αναρωτιέμαι, γιατί διαγράφονται οι δυο τελευταίοι μήνες εργασίας; Ακόμη ένας παράλογος νόμος. Χάρη σε αυτόν εξοικονομούνται χρήματα για το δημόσιο, αλλά ελάχιστοι δικαιούνται μιας στοιχειώδους βοήθειας από το κράτος. Το μοναδικό, ίσως, θετικό της υπόθεσης, το τελευταίο διάστημα μπορείς πλέον να ανανεώσεις την κάρτα σου ηλεκτρονικά, να εκτυπώσεις βεβαιώσεις ανεργίας και να κάνεις ηλεκτρονική αίτηση για διάφορα προγράμματα.

Πριν από λίγες μέρες, χρειάστηκε να περάσω και πάλι, για την υπαγωγή μου στο πρόγραμμα της τρίμηνης παραμονής στα μητρώα του οργανισμού. Περίμενα με τη σειρά μου, μια φιλότιμη εργαζόμενη που προσπαθούσε να βοηθήσει μια αλλοδαπή να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα βοήθειας, ενώ αρκετές θέσεις εργασίας ήταν άδειες παραδίπλα της. Ήταν απίστευτο το πόσα έγγραφα της ζητούσαν και πόσα έγγραφα χρειάστηκε να εκτυπωθούν και να υπογραφούν. Κάποια στιγμή, μετά από περίπου 30 λεπτά αναμονής, ήρθε η σειρά μου. Αρχίζει και πάλι εκτύπωση αρκετών εντύπων και μετά οι υπογραφές, οι σφραγίδες, από το ένα γραφείο στο άλλο. Ακολουθεί και πάλι διάλογος:

«Θα πάρετε τώρα το επίδομα (των 216€) τρίμηνης παραμονής, αλλά δεν ξέρω αν θα το πάρετε με το τέλος του έτους, θα το δούμε και θα σας ενημερώσουμε.»

Βγήκα από το κτήριο και ξεφύσησα δυνατά. Ανακούφιση. Ελπίζω και εύχομαι να δουλέψω σύντομα και να μην χρειαστεί να ξαναπάρω κανένα επίδομα ελεημοσύνης. Όχι μόνο εγώ, αλλά και όσοι/-ες βρίσκονται εκεί, περιμένοντας υπομονετικά και ορισμένες φορές με ένα χαμένο, απλανές, βλέμμα.

Υ.Γ.: Ακούγοντας το " Reconfiguration" των OTHER LIVES

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News